Η χούντα το '73
και η τηλεοπτική χούντα του 2015
του Διονύση Ελευθεράτου
Ήταν Ιούλιος του '73. Στην τηλεόραση προβαλλόταν το τηλεοπτικό σποτάκι υπέρ του «ΝΑΙ», εν όψει του «δημοψηφίσματος» που είχε εξαγγείλει η χούντα, ζητώντας «έγκριση» για την «προεδρική κοινοβουλευτική δημοκρατία» του Γ. Παπαδόπουλου.
Η χούντα φυσικά θα έκανε τη... δέουσα νοθεία και όλοι γνώριζαν εκ των προτέρων ότι το «ΝΑΙ» θα επικρατούσε. Το τηλεοπτικό σποτ όμως ήταν αναγκαίο, προφανώς ως συμπλήρωμα του πελώριου «ΝΑΙ» που δέσποζε στο Λυκαβηττό.
Το σποτ έδειχνε δυο φίλους που έπαιζαν τάβλι, σε ένα καφενείο. Όταν η παρτίδα τελείωσε, ο ένας αποφάσισε να ανοίξει συζήτηση (που στην πραγματικότητα, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις θα γινόταν τόσο μεγαλόφωνα και ελεύθερα...) για το επικείμενο δημοψήφισμα.
«Εγώ λέω να ψηφίσω ΟΧΙ» είπε κι όταν ρωτήθηκε «γιατί;», απάντησε: «Μήπως με ρώτησαν για ό,τι έκαναν ως τώρα;». Μεζέδες κολοκυθάκια δεν προσέξαμε αν βρίσκονταν στο τραπέζι, αλλά το παιχνίδι της κολοκυθιάς αποδεικνυόταν κατάλληλο ως μέθοδος εξέλιξης της συζήτησης: «Γιατί, μήπως μας ρώτησαν οι άλλοι;». Οι «άλλοι» μπορούσαν να είναι όλοι, όσοι είχαν ασκήσει κάποιου είδους εξουσία. Το Παλάτι, η «προεπαναστατική φαυλοκρατία», κλπ.
Που κατέληξε η συζήτηση;
Μα φυσικά σε έναν... πειστικό μονόλογο του οπαδού του «ΝΑΙ». Η τελική ατάκα του σποτ ήταν: «Ψήφισε ό,τι θέλεις, αλλά πρόσεξε καλά τι θέλεις και γιατί το θέλεις. ΝΑΙ».
Μα φυσικά σε έναν... πειστικό μονόλογο του οπαδού του «ΝΑΙ». Η τελική ατάκα του σποτ ήταν: «Ψήφισε ό,τι θέλεις, αλλά πρόσεξε καλά τι θέλεις και γιατί το θέλεις. ΝΑΙ».
Αμυδρά θυμάται ο γράφων τις ψιθυριστές συζητήσεις της εποχής, αλλά η μνήμη του συγκράτησε ένα ενδιαφέρον σκωπτικό σχόλιο: «Είδατε; Το καθεστώς οδεύει σε πραγματική φιλελευθεροποίηση. Το σποτάκι έδειξε έναν τύπο που διανοήθηκε, έστω, να ψηφίσει ΟΧΙ...».
Κι όμως. Αυτό που ανεχόταν, ή μάλλον θεωρούσε αναγκαίο για την όποια «πειστικότητα» του πράγματος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της χούντας, σήμερα πέφτει πολύ βαρύ στην «ομοσπονδιακή ΥΕΝΕΔ» του «ΝΑΙ», την απαρτιζόμενη από τα τηλεοπτικά βασίλεια των «βαρόνων» της ενημέρωσης!
Υπερβολή; Καθόλου! Απλώς αναλογιστείτε, αν φυσικά παρακολουθείτε (ακόμη) τα βραδινά δελτία: Φαίνεται ή όχι στην TV η Ελλάδα ως χώρα, στην οποία μόνο σποραδικά μπορεί να βρεθεί άνθρωπος που προσανατολίζεται στο «ΟΧΙ» ή (ακόμη «χειρότερα») έχει αποφασίσει να το ψηφίσει;
Ξεχάστε προς στιγμή τα πάνελ, τη σύνθεσή τους, τους συσχετισμούς, τα απίστευτα ψεύδη που επιστρατεύονται προς ενίσχυση του εκφοβισμού, Ξεχάστε τα αναπόδεικτα, τα δόγματα, την αγιοποίηση Βερολίνου και Βρυξελλών, τον ουρανό που θα μας πέσει στο κεφάλι (αν μνημόνιο δεν ψηφίσουμε πάλι), την αναγωγή του Καμίνη σε τιτάνα της πολιτικής σκέψης, την προβολή του επί πολλά χρόνια κρατικοδίαιτου Πύρρου Δήμα ως προσώπου κατάλληλου να «εξηγήσει» γιατί είναι αναγκαίο να αποδεχθούμε σταδιακή (;) διολίσθηση στους μισθούς Βουλγαρίας, προκειμένου να μην «γίνουμε Αλβανία».
Παραβλέψτε προς στιγμή τον «βαθμό δυσκολίας» των ερωτημάτων, τα οποία απευθύνουν οι «παρουσιαστές» στους εκπροσώπους του «ΝΑΙ» που διαδέχονται ο ένας τον άλλον στην πασαρέλα του νοερού «Σόιμπλε, έλα».
Περιοριστείτε μόνο στα «ρεπορτάζ» που βρίσκουν, παντού, μόνον υποστηρικτές του «ΝΑΙ». Πέμπτη βράδυ ο «ΑΝΤ1» έκανε «έρευνα» για τις ανησυχίες των νέων. Ε, δεν βρήκε κανέναν που να μη δίνει ψήφο και ψυχή στο «ΝΑΙ». Άντε, να δεχθούμε ότι προηγήθηκε η συνέντευξη Τσίπρα στο ίδιο κανάλι, οπότε οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι να (πρωτο)κάνουν για να «ισοφαρίσουν». Αλλά μήπως και στις προηγούμενες ημέρες, τα ίδια περίπου δεν έκαναν;
Ας συνεχίσει, λοιπόν, έτσι η υστερική «ομοσπονδιακή ΥΕΝΕΔ» του «ΝΑΙ». Ίσως είναι καλύτερα! Διότι πρόκειται για υπέρβαση του σημείου, πέραν του οποίου το πράγμα μπορεί να «γυρίσει μπούμερανγκ» για τους ίδιους.
Ευχόμαστε δε, όσο χρόνο αφήνουν ελεύθερο τα «ρεπορτάζ» που συμπεριλαμβάνουν ακόμη και λεκτικούς τραμπουκισμούς σε βάρος όσων ερωτώμενων απαντούν κατά τρόπο... μη επιθυμητό, να τον καλύψουν περισσότεροι πολιτικοί αστέρες του ένδοξου παρελθόντος.
Θα μου πείτε, τι απέμεινε; Τον Κ. Σημίτη «της δημιουργικής λογιστικής», της «Γκόλντμαν Σακς», του «ολυμπιακού» τραπεζώματος των εργολάβων, τον είδαμε ήδη στην πασαρέλα.
Είδαμε και τον Γιάννο Παπαντωνίου, που συμβούλευε τον κόσμο να συνεχίζει να εναποθέτει λεφτά και ελπίδες εύκολου πλουτισμού στο Χρηματιστήριο, διότι «η οικονομία ήταν ισχυρή» και η Σοφοκλέους μόνο λίγο καιρό θα αναπαυόταν...
Είδαμε και τον Κωστάκη Καραμανλή που άρχισε τη θητεία του υποσχεθείς να κόψει το βήχα στους «πέντε νταβατζήδες της χώρας» και να την τελειώνει με δομημένα ομόλογα, Μονές Βατοπεδίου και «δόγματα Βουλγαράκη» περί «ηθικών και τίμιων»...
Είδαμε φυσικά και τον Κώστα Μητσοτάκη. Τον μοναδικό πρωθυπουργό της προ- κρίσης εποχής που κατάφερε να διογκώσει τόσο πολύ το δημόσιο χρέος σε μόλις 3,5 χρόνια, αλλά παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να διαφημίζει εαυτόν ως πατριάρχη της δημοσιονομικής νοικοκυροσύνης...
Κι όμως, κάτι μένει ακόμη: Αν δεν δούμε Τσουκάτο και Μαντέλη να τάσσονται υπέρ του «ΝΑΙ», με αίσθημα εθνικής ευθύνης, όλο και κάποιο «έλλειμμα» ηθικής υπεροχής θα χρεώνεται η πανστρατιά του «μένουμε Ευρώπη».
Ποιος ξέρει, ίσως υπάρχει ακόμη χρόνος για στράτευση περισσότερων «εθνικών δυνάμεων ». Θα αναμένουμε, παρακολουθώντας πώς ακριβώς η τηλεοπτική χούντα του 2015 «βάζει τα γυαλιά» ακόμη και στην TV του 1973.
ΥΓ: Εξυπακούεται ότι ο φανατισμός των καναλιών είναι αμιγώς ιδεολογικός και «εθνικός». Ουδεμία σχέση έχει με την ασήμαντη λεπτομέρεια ότι οι δανειστές αξιώνουν να μη γίνουν δημοπρασίες τηλεοπτικών συχνοτήτων. Δηλαδή να συνεχίσουν οι ιδιοκτήτες των καναλιών να μην πληρώνουν...
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.