Η Ελλάδα που αντιστέκεται. Η Ελλάδα που επιμένει. Η Ελλάδα που νικά. Η Ελλάδα που πανηγυρίζει. Η Ελλάδα που νιώθει περήφανη. Η Ελλάδα που κάνει τα στραβά μάτια σε ρατσιστικές επιθέσεις. Η Ελλάδα του Εμμανουήλ Καραλή. Η Ελλάδα μας!
Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να περπατάει με το κεφάλι κάτω. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι αν δεν έδρασες, δεν αντέδρασες.
Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να ντρέπεται. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι αν δεν είπες, άκουσες. Και δεν αντέδρασες.
Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να νιώσει αδύναμος. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι αν δεν τον χτύπησες, δεν σταμάτησες το χέρι που το έκανε.
Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να κλάψει. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι αν δεν τον πρόσβαλες, δεν τον υποστήριξες.
Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να νιώσει ηττημένος. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι παρότι έμαθες, δεν το διόρθωσες.
Ο Εμμανουήλ και η Αγγελική. Η Αγγελική ήταν η δυνατή. Ο Εμμανουήλ είχε την πλατφόρμα να μιλήσει. Όταν μπορούσε. Όσο μπορούσε. Όσο άντεξε. Με όσες διακοπές χρειάστηκαν για να γυριστεί ένα βίντεο λίγων λεπτών.
«Η πρώτη ρατσιστική επίθεση ήταν στο δημοτικό, πηγαίναμε στο σχολείο και μια ομάδα παιδιών και μας έλεγαν πηγαίντε στη χώρα σας, τι κάνετε εδώ, μας έσπρωχναν. Πηγαίναμε σε ένα παγκάκι και κλαίγαμε. Γινόταν για πάρα πολύ καιρό. Η αδελφή του το είπε στη μητέρα του η οποία ..