Γράφει η ΜετΈχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;
Κατερίνα Γώγου
Λιγοστεύει ο χώρος μας.
Καθημερινά στριμωχνόμαστε βίαια σε συμβολικά και πραγματικά περιθώρια.
Αδιέξοδα.
Λιγοστεύει το οξυγόνο μας.
Όχι από την αιθαλομίχλη της ξυλόσομπας.
Ασφυξία χρεών, υποχρεώσεων, ανεργίας, στέρησης, αγωνίας, αφαίρεσης της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασής μας. Καταλαμβάνουν το χώρο μας μέρα με τη μέρα, πόντο-πόντο, αργά αλλά σταθερά.
Πρώτα πήραν τις πλατείες. Έπειτα δρόμοι πολλοί σιγά-σιγά παραδόθηκαν στην αστυνόμευση και τις περιπολίες. Χώθηκαν στις διαδηλώσεις και στις πορείες μας. Μας έμαθαν με τα μικρά μας ονόματα. Κι όλο βάζαν πόδι εκεί που δεν είχαν πάει ποτέ πριν.
Στο μεταξύ, εμφανίστηκαν και οι μαυροντυμένοι και μας πήραν ολόκληρες γειτονιές.
Σειρά είχαν τα πανεπιστήμια-τέρμα το άσυλο.
Τέλος μπήκαν και στις καταλήψεις.
Πάνε να καταλάβουν κάθε σπιθαμή ελεύθερου δημόσιου χώρου.
Θέλουν να μας περιορίσουν στο σπίτι μας.
Ή ακόμα χειρότερα, με κατασχέσεις, έξω, ξεσπιτωμένους, στην απόγνωση, αφού μας απογυμνώσουν κι από την ελάχιστη αξιοπρέπειά μας.
Ούτε σπίτι. Δεν θα υπάρχει καταφύγιο, ούτε ένα δωμάτιο να κλείσεις την πόρτα πίσω και να βυθιστείς στον πιο βαθύ αναστεναγμό, ότι εκεί δε σε αγγίζει και δε σε βλέπει κανείς κανείς. Ασφάλεια πουθενά…