Άλλοι παπάδες ήρθανε, άλλα Βαγγέλια φέραν

Τουλάχιστον ενενήντα χιλιάδες είναι οι συντάξεις που βρίσκονται εγκλωβισμένες στη γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησής μας ή στην ορφάνια της μικροαπάτης μας, σύμφωνα με τα δελτία Τύπου των ημερών. 

Σε είκοσι χιλιάδες υπολογίζονται από τα ίδια δελτία, οι άπορες κορασίδες και οι ανεπρόκοποι γιοι, ανιψιοί ή εγγονοί, τεθλιμμένα συγγενάδια, που καταχράστηκαν τον θάνατο των συνταξιούχων τους, που σε άλλες νοσταλγικές εποχές, είχαν προλάβει να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα. 

Κάποιοι, οι περισσότεροι από αυτούς που απεδήμησαν εις Κύριον, είναι θαμμένοι στα νεκροταφεία, κάποιοι άλλοι, πολύ λιγότεροι, στα βουνά και τα λαγκάδια. Αλλά ποτέ η δημόσια διοίκηση κι η εκκλησία δε θέλησαν να συνεργαστούν μεταξύ τους ή με τα ασφαλιστικά ταμεία, για μια ...στοιχειώδη διασταύρωσηˑ κι έτσι ποτέ δε συνεργάστηκαν.

Τα ονόματα των επισήμως «θανόντων και ταφέντων κατά τας γραφάς», λοιπόν, σε ένα άλλο κράτος, θα μπορούσαν να διασταυρώνονται από τα κιτάπια του παπαδαριού, στο ληξιαρχείο κι από κει στα αρχεία των ασφαλιστικών ταμείων, με έναν μοναδικό κωδικό έγγαμου ή τελεσίδικου θανάτου, χειρόγραφο ή ηλεκτρονικό.

Το πάρεργο ενός μικρού γραφείου, σε κάθε Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών, θα ήταν αρκετό για να απαλλαγεί ο πολίτης που θέλει να θάψει τον πατέρα του ή να παντρέψει την πεθερά του, από το μπέρδεμα στον μίτο της Αριάδνης -όχι της μυθικής, της άλλης, αυτής που εφηύρε η μικρόνους Τρόικα Εσωτερικού- και την κοστοβόρο κι άσκοπη συναλλαγή με τους συμβολαιογράφους, λες κι οι τελευταίοι, επειδή κατέχουν τη σφραγίδα του κράτους της φαιδράς πορτοκαλέας είναι, ως επαγγελματική κατηγορία, περισσότερο φερέγγυοι από κάτι εξαιρέσιμους συναδέλφους τους, άλλους συνεργαζόμενους με εταιρίες δολοφόνων κι άλλες συζύγους πρεσβευτών της de factoθεσμοποιημένης πραγματικότητάς μας που συνοψίζεται στη ρήση «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»! 

Αλλά καλύτερα να μην τρίβει τα χέρια του ο Σιορ Τάπας, ο Συμβολαιογράφος, ότι του ανοίγονται καινούριες δουλειές, γιατί έρχεται σε τρία τέρμινα η απελευθέρωση του συμβολαιογραφικού επαγγέλματος -τρία «ζήτω» κι άλλα τόσα «ωσαννά», ένα για κάθε τέρμινο- κι αυτό το μικρό γραφείο της εξυπηρέτησης του Πολίτη, που θα έπρεπε να το προστατεύει και να το λειτουργεί δημόσιος φορέας, θα το ανοίξει, εικάζω,  καμιά υπερεθνική εταιρία συμβούλων. 

Και θα προσλάβει για υπάλληλους καλλίπυγες συμπολίτισσες με επιδέξια πάνω στα πληκτρολόγιά τους δάχτυλα και αναπνοή που μυρίζει μέντα και γιασεμί, όχι τίποτα απελέκητους υπάλληλους, σα μερικούς-μερικούς ανεπρόκοπους που διόρισε από την πίσω πόρτα ο πολιτευτής της γειτονιάς, απ’ αυτούς που πάνε το πρωί στο γραφείο αργοπορημένοι, με βρώμικα νύχια και διάθεση ασήμαντου ηγεμόνα.

Μια είναι –κατά τα φαινόμενα- η λύση του προβλήματος και να μην αρχίσομε τώρα να μιλάμε για τα έξοδα μιας αξιοπρεπούς κηδείας, αγαπητοί μου συμπολίτες, γιατί θα μελαγχολήσομε περισσότερο: θάψτε νύχτα τον συνταξιούχο σας, αν τα σειληνικά βουνά και τα λαγκάδια σας πέφτουν μακριά, στο πάρκο της γειτονιάς σας, χωρίς ψάλτη, μηδέ παπά. 

Κι αν, παρ’ ελπίδα, το πάρκο που έπεφτε στο μερδικό της γειτονιάς σας δόθηκε αντιπαροχή στον εργολάβο χορηγό, τι άλλο να κάνετε, χτίστε το αγαπημένο σας πρόσωπο στον τοίχο του σαλονιού σας, πίσω από το προικώο σκαλιστό σκρίνιο με τις πορσελάνες της προγιαγιάς. Μην παραλείψετε να δηλώστε την εξαφάνισή του αποδημήσαντα στο τοπικό γραφείο της Χρυσής Αυγής. Όλο και κάποιος ομοφυλόφιλος λαθρομετανάστης θα βρεθεί να λογοδοτήσει για το συμβάν. Εν τω μεταξύ, η σύνταξη, αχρεωστήτως, θα καταβάλλεται...