Κουράγιο, κυρία Μέρκελ...

Οπως μας διαβεβαίωσε, προχτές, η κυρία Μέρκελ «ματώνει η καρδιά» όποιου (σ.σ.: προφανώς και η δική της...) ακούει για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων των φτωχών ανθρώπων στην Ελλάδα...

*

Το είδος της συμπάθειας της κυρίας Μέρκελ μέχρι που θα μπορούσε και να μας συγκινήσει.

Μάλλον, όμως, έχουμε γίνει χοντρόπετσοι, γεγονός στο οποίο έχουν συμβάλει οι δικοί μας, οι εγχώριοι δήμιοι, καθώς αν μη τι άλλο και από πολύ νωρίς φρόντισαν να μας καταστήσουν απολύτως κοινωνούς για εκείνο το είδος των συναισθημάτων που πλημμυρίζουν τους δημίους (μας).

*

Εχουμε, για παράδειγμα:

*

Τον Παπανδρέου, που έλεγε πόσο «περισσότερο σοσιαλιστής» είχε γίνει, βλέποντας τον πόνο και τη δυστυχία του κόσμου

(σ.σ.: που εκείνος προκαλούσε...).

*

Τον Βενιζέλο, που έβγαινε στα κανάλια για να δηλώσει ότι «συμπάσχει» και ότι «συμπονά» τον φτωχό άνθρωπο

(σ.σ.: που εκείνος τον φτωχοποίησε...)

*

Τον Λοβέρδο, που με υγρά τα μάτια ανακοίνωνε ότι οι εργάτες θα απολύονται στο άψε - σβήσε και ότι τα ψίχουλα της σύνταξης θα γίνουν λιγότερα ψίχουλα και θα καταβάλλονται... μετά θάνατον

(σ.σ.: στην περίπτωση αυτουνού όντως «δεν υπάρχει σάλιο»...).

*

Τον Σαμαρά που με σπαραξικάρδιο, άμα τε και ποιητικό στόμφο, έπαιξε επί δύο χρόνια την παράσταση «δεν συμμετέχω στο λάθος», για να μετατραπεί - εξίσου σπαραξικάρδια και εξίσου «ποιητικά - σε πρωταγωνιστή της άλλης παράστασης, εκείνης που υποτίθεται ότι κατηγορούσε

(σ.σ.: και για να έρθει έτσι η στιγμή να φανεί πόσο δίκιο είχε εκείνος ο σοφός που έλεγε ότι ταξικές πολιτικές και φαρισαϊκές συμπεριφορές σαν αυτές του Σαμαρά «είναι κάτι παραπάνω από έγκλημα, είναι "λάθος"»...).

*

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ως λαός δεν μας χρειάζεται άλλη «συμπάθεια».

Ούτε χρειάζεται τα κανάλια και οι εφημερίδες των εγχώριων τροϊκανών να μας βομβαρδίζουν με τη «στεναχώρια» της Μέρκελ, δείγμα, λένε, της ύπαρξης κάποιας... φιλελληνικής χορδής στα μέσα της.

Οι «σωτήρες», και οι ντόπιοι και οι ξένοι, μας έχουνε από καιρό χορτάσει με τη συμπάθειά τους. Και μας έχουνε, ήδη, πνίξει με τα «κροκοδείλια» δάκρυά τους.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ