Τρεις γάιδαροι μαλώνανε σε ξένον αχερώνα!!!

Τρεις γάιδαροι μαλώνανε σε ξένον αχερώνα!!!  Οι σαμαρωμένοι γάιδαροι της κυβέρνησης της Τρόικας Εσωτερικού!!!

Και μάλιστα, μικροτσουτσουνοι γάιδαροι, σε αντίθεση με τη παραδεδεγμένη φυσιολογία των γαϊδάρων.

Ο εγγονός της λογοτέχνισσας, o συνταγματολόγος με την ψυχογενή βουλιμία κι ο επίδοξος σωτήρας, ο δικηγορίσκος. 

Τι θλίψη!

Κι όλοι εμείς, απέναντι. Μπροστά στις τηλεοράσεις μας,καταλαβαίνομε επιτέλους ή μάλλον εμπεδώνομε,  αυτό που έχομε διδαχθεί: 

Έχομε διδαχθεί, δηλαδή,  πόσο σημαντικότερος είναι ο μπάτσος της γειτονιάς από τον δάσκαλο του παιδιού μας ή τον γιατρό στο ιατρείο του χωριού μας ή στο δημόσιο νοσοκομείο του Νομού μας. 

Οι πιο τυχεροί μπορούμε ακόμα να πληρώνομε ένα  ιδιωτικό σχολείο για τα κουτσούβελα ή αντέχομε να αγοράσομε ένα ιδιωτικό συμβόλαιο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.     

Απορώ, όμως, με τους περισσότερους από μας, που δεν μπορούμε να απολαμβάνομε τέτοιες πολυτέλειες και περισσότερο απορώ γιατί  θα μείνομε πάλι στα σπίτια μας, πάλι σιωπηλοί, πάλι μαλωμένοι με τη γυναίκα μας, πάλι τσατισμένοι με τη ζωή μας γιατί δεν μπορούμε να ...απογαλακτίσομε τα άνεργα παιδιά μας.

Ναι, στα σπίτια μας θα κάτσομε πάλι, όταν οι φιγούρες του θεάτρου σκιών της κυβέρνησης της Τρόικας Εσωτερικού θα ρίξουν τα μούτρα τους -γιατί γι’ αυτούς πέρα βρέχει, κι όταν τους φτύνεις δεν ανοίγουν ούτε ομπρέλα- και θα κυκλοφορήσουν ανάμεσά μας στους δρόμους και θα παρευρεθούν, υψηλοί προσκεκλημένοι στην Δοξολογία της Τριμάρτυρης, του εκκλησιάσματος των διαμαρτυρόμενων,  την επαύριον του Τιμίου Σταυρού. Μέχρι τότε το κουστούμι θα έχει ραφτεί.

Σαν ένας νέος ορισμός του οξύμωρου, η προάσπιση του μπάτσου ήταν που ένωσε κάτω από το ίδιο πανό διαμαρτυρίας την αντιμνημονιακή αστική Ελλάδα σε όλο της το φάσμα, από τη Χρυσή της Αυγή στη μια μεριά, μέχρι το ροζ ηλιοβασίλεμα μέσα στη θάλασσα, στην άλλη προς τ' αριστερά, όπως το βλέπω εγώ, τώρα, εδώ που κάθομαι και γράφω.

Τρεις γάιδαροι μαλώνανε, λοιπόν, για το θεαθήναι, σε ξένον αχερώνα!!! Τόσο αστεία σκηνή που συναγωνίζεται μόνο το τσίρκο της Κορίνθου ή παρόμοια επεισόδια... 

Ο μέσος Έλληνας, αρχίζει να ξυπνάει από το ένδοξο όνειρο της ζωής επί πιστώσει, αλλά αγαπητοί αστοί, στο κλεινόν άστυ προλετάριοι, μην περιμένετε πολλά από τους επαρχιώτες συμπολίτες σας, γιατί εμείς οι επαρχιώτες, τις περισσότερες φορές, έχομε ακόμα ξύγκι να κάψομε. Νομίζομε! Γιατί ακόμα δεν έχομε πιστέψει ότι, από του χρόνου, κομμένες κι οι τελευταίες επιδοτήσεις στον πρωτογενή τομέα.  Ούτε θέλομε να σκεφτόμαστε κι ας τα βλέπομε, τα κρεβάτια των ξενοδοχείων μας, που θα μείνουν απούλητα αν συνεχίσομε έτσι, με το παράφωνο, ερασιτεχνικό βιολί της αρπαχτής.  

Αλλά πάει η τουριστική σεζόν, τέλειωσε, να δούμε τώρα τι θα γίνει με τον μπατζανάκη μου το δάσκαλο και το φίλο μου το γιατρό, ο ένας δεξιός, ο άλλος αριστερὀς. που βγαίνουνε κι αυτοί στον δρόμο, αύριο, μεθαύριο: θα βγούνε πάλι με χωριστές συγκεντρώσεις και με τα μαχαίρια ακονισμένα για να βγάλει ο ένας το μάτι του αλλουνού ή θα ψάξουνε το δρόμο προς κανέναν Γοργοπόταμο του 21^ου αιώνα...?

Βέβαια, η αλήθεια να λέγεται, το στίγμα του ναζιστή είναι σαν το τατουάζ στα χέρια των κρατούμενων του Άουσβιτς και των άλλων στρατοπέδων εξόντωσης. Είναι ανεξίτηλη. Δεν ξεπλένεται με κροκοδείλια δάκρυα. Αλλά δε χρειάζεται να χύσομε και να δοκιμάσομε και το αίμα, για να δούμε αν μ’ αυτό ξεπλένεται η ντροπή, γιατί αυτό θα ήταν και περιττό και παραπλανητικό. Χάσιμο χρόνου και δυνάμεων σε ένα αγώνα με προτεραίους τους άμεσους στόχους, σε τούτον τον ζωντανό εφιάλτη που βιώνομε...

Πώς θα γυρίσουν, λοιπόν, για  τη Δοξολογία, στους τόπους εκλογής τους, στις ιδιαίτερες πατρίδες τους οι 300 αχρησίμευτοι βουλευτές -και οι βουλευτίνες, βεβαίως, με αυτά τα μέτρα ψηφισμένα, είναι απορίας άξιο, αλλά όσο απέχομε από τον δημόσιο διάλογο, τόσο θα ενθαρρύνονται τα θρασίμια... 

Αλλά, αν χρειαστεί, ας περιμένομε και μέχρι την επέτειο του «Όχι». Ελπίζω οι δάσκαλοι να προλάβουν να διδάξουν τα παιδιά για το νόημα της επετείου του «Όχι». Ας μην ξοδέψουν άσκοπα τον εκπαιδευτικό χρόνο, κι ας είναι να  μείνουνε κακοπληρωμένοι και ρακένδυτοι, γιατί κατά κύριο λόγο ο χρόνος αυτός, είναι των παιδιών εκείνων που δεν μπορούνε να πληρώνουνε ιδιωτική εκπαίδευση.

πηγη