H υποβαθμισμένη περιοχή της Πιερίας...

      

Αρκετά με “παίδεψε”.. Να αναδειχθεί ή να αποσιωπηθεί; να λειτουργήσω “θεσμικά” ή ως πολίτης; είναι η “κατάλληλη εποχή” ή μήπως θα πρέπει να “κουκουλωθεί” μιας και γίνονται άλλες φιλότιμες προσπάθειες για την ανάκαμψη της Πιερίας;

Ως πολίτες όμως δεν έχουμε πια το δικαίωμα να σιωπούμε. Αντίθετα υπερτερεί η υποχρέωσή μας να αναδεικνύουμε ζητήματα και να προτείνουμε λύσεις. Ακόμη κι αν αυτές δεν τις έχουμε έτοιμες “στο τσεπάκι” μας, πρέπει να βασανίζουμε το μυαλό μας και να ψηλαφούμε τουλάχιστον τους δρόμους που θα δείχνουν τη λύση. Ακόμη κι αν αυτές οι προτάσεις δυσαρεστούν πολλούς ή πολλές.

Φαντάζομαι ότι ανάλογες προβληματικές καταστάσεις υπάρχουν και σε άλλες περιφέρειες της χώρας μας, αλλά ως εκλεγμένοι του νομού Πιερίας έχουμε πρώτιστο καθήκον να ...αναδεικνύουμε τα ζητήματα της περιοχής και με συντονισμένες προσπάθειες να προσπαθούμε να τα επιλύουμε.

Οι πολιτικές του παρελθόντος, του κουκουλώματος, της τακτικής “δε δυσαρεστώ κανέναν και προσπαθώ να τα έχω καλά με όλους”, του “ναι μεν, αλλά..” μας είχαν φέρει στο σημείο που μας έφεραν. Στο χείλος του γκρεμού. Γι αυτό, αν θέλουμε να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων και να κλειδώσουμε “στο χρονοντούλαπο της ιστορίας” (κατά την προσφιλή έκφραση του συντρόφου και πρωθυπουργού) τις αντίστοιχες πρακτικές, πρέπει να προβληματιστούμε και να δράσουμε.

Ο λόγος για μια πλέον υποβαθμισμένη περιοχή της Πιερίας, το βόρειο κομμάτι της. Από τη γεωμορφολογική της θέση και μόνο, είναι σχεδόν “καταδικασμένη” να δέχεται απόβλητα των άλλων, βορειότερων περιοχών. Της Θεσσαλονίκης, του Δέλτα του Αξιού, του Αλιάκμονα, Λουδία κλπ. Κυρίως στη θαλάσσια περιοχή της. Ανοιχτή και χρονίζουσα πληγή.

Ο κόλπος του Θερμαϊκού εν γένει έχει τόσα ζητήματα, που μόνο οι σύντονες προσπάθειες όλων των γειτνιαζόντων περιοχών (η ίδρυση και πραγματική λειτουργία ενός ενιαίου φορέα π.χ.) θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν το θαλάσσιο και παράκτιο περιβάλλον. Και αυτό, θα διαρκέσει χρόνια. Η αρχή όμως πρέπει να γίνει. Διαφορετικά η θάλασσα και το υπόλοιπο οικοσύστημα θα διαταραχθούν σε τέτοιο βαθμό, που η επιστροφή στην προτέρα κατάσταση θα είναι πραγματικά αδύνατη.

Μπορούν οι διάφορες κοινωνικοοικονομικές ομάδες να συνυπάρξουν; μπορούν οι διάφορες και διαφορετικές ανθρώπινες δραστηριότητες να συνδυαστούν; μπορεί η παραγωγική δραστηριότητα να γίνει περιβαλλοντικά φιλική; H απάντηση, όσο κι αν μας δυσκολεύει, πρέπει να είναι θετική. Αν θέλουμε από τη θάλασσά μας και τα είδη που απλόχερα μας προσφέρει να συνεχίσουμε αενάως να βιοποριζόμαστε, αν θέλουμε προστατεύοντας παράλληλα το θαλάσσιο περιβάλλον να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε. Και η ζωή η ανθρώπινη με τη θαλάσσια αλληλοδιαπλέκονται κι αλληλοσυμπληρώνονται. Όσο κι αν “παρασυρόμαστε” και τείνουμε να “ξεχνάμε” ότι η ζωή του ενός προϋποθέτει τη ζωή του άλλου.

Ευθύνες δεν καταλογίζω σε κανέναν συγκεκριμένα. Ή μάλλον, μας καταλογίζω σε όλους μαζί. Και θέλω να πιστεύω πως έχουμε φτάσει πια σε αρκετά προχωρημένο βαθμό ωριμότητας για να μη χρειαζόμαστε κανενός είδους “μπαμπούλα”, ότι είμαστε αρκετά ώριμοι για να αναλάβει καθείς τις ευθύνες του και τουλάχιστον να αλλάξει συμπεριφορά. Οι εποχές του κανιβαλισμού θέλω να πιστεύω ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Οι φωτογραφίες που παραθέτω τραβήχτηκαν στο βόρειο κομμάτι της Πιερίας. Δεν έχει και τόση σημασία το πού ακριβώς. Αυτό που πρέπει όμως να τονιστεί, είναι ότι αυτός ο τόπος βρίσκεται δίπλα ακριβώς από την προστατευόμενη περιοχή Natura, παραδίπλα το καλοκαίρι “απολαμβάνουν το μπάνιο τους” ξένοι και ντόπιοι λουόμενοι. Νέοι, ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά.

Ήρθε επιτέλους η ώρα να αναλογιστούμε το τι είδους “ανάπτυξη” θέλουμε. Κι αν αυτή η ανάπτυξη κάποια στιγμή θα αρχίσει να κατασπαράσσει κι εμάς τους ίδιους ή αν θα είναι περιβαλλοντικά κι ανθρώπινα ισόρροπη. Νομίζω όλοι θα συγκλίνουμε με τη δεύτερη εκδοχή.

Μπέττυ Σκούφα