Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες. . . .

Στο καθημερινό αγκομαχητό στους δρόμους για δουλειά και υποχρεώσεις, υπάρχουν εκείνες οι συναντήσεις που έχουν μια γεύση στυφή και ένα χρώμα μαύρο σαν του... ράσου. 
Ένα ρούχο που φορούν (και) εκείνοι οι παπάδες που κυκλοφορούν στα λεωφορεία και δεν περιορίζονται στα των τελετουργικών του επαγγέλματος, αλλά προχωρούν και σε κηρύγματα σχετικά με την οικονομική κρίση.

Κηρύγματα του τύπου «μετανοείτε Χριστιανοί», «Απομακρυνθήκατε από τον Θεό» καθότι - κατόπιν προφανώς της επικοινωνίας τους με το Θεό - κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κρίση ήρθε- όπως έλεγαν με βεβαιότητα - διότι δεν είμαστε καλοί χριστιανοί, διότι αμελούμε να προσευχόμαστε και γενικώς επειδή ο Παντοδύναμος «τσαντίστηκε» με τα πολλά πάρε - δώσε που έχουμε με τον...
«οξαποδώ».

Ασφαλώς, δεν έγινε κουβέντα για το γεγονός ότι την ώρα που η κυβέρνηση κόβει μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα από τους πολλούς , η Εκκλησία με τους Σαμαροβενιζέλους και το συνάφι τους «τα βρήκε» και ως εκ τούτου - παρά την αμύθητη περιουσία της - μόνο «συμβολική» θα είναι η συμμετοχή της στο «πατριωτικό καθήκον» για τη «σωτηρία» της χώρας...

Bέβαια, τίποτα δεν εμποδίζει τους ιεράρχες να διακινούν - και μάλιστα με ακροατήριο και νέους ανθρώπους - την ίδια πανάρχαιη σκουριά της θεωρίας των εξουσιαστών, που θέλει να παρουσιάζει την επίγεια κόλαση (η οποία γονατίζει το «ποίνιο», αλλά ουδόλως ακουμπά τον «ποιμενάρχη») σαν «θέλημα Θεού».

Μάλιστα, ακριβώς τα ίδια περί «Θείας δίκης», με τα οποία πασχίζουν να «εξηγήσουν» τη σημερινή (καπιταλιστική) κρίση, οι πρόγονοί τους τα έλεγαν σε πόλεις και χωριά στην προπολεμική Ελλάδα, για να «εξηγήσουν» και την κρίση του 1929-'30!


Εδώ και 80 χρόνια, το ίδιο «τροπάριο» από τους «ευσεβείς» κατασκευαστές «προσκυνητών» και «ραγιάδων». Μια αποστολή που (αυτό θα πει «σαμαρειτισμός») την έχουν αναλάβει όχι μόνο για ίδιον όφελος, αλλά για να προστατέψουν και το έτερο σκέλος της σύμφυσης (καπιταλιστικού) κράτους - Εκκλησίας.

Εδώ και 80 χρόνια, οι απόστολοι των χορτάτων, οι εκ Δεξιών καθήμενοι του (εκάστοτε) «Κυρίου» που αλλάζει τον «αδόξαστο» στον εργαζόμενο, συστήνουν στο λαό «νηστεία και προσευχή».

Και πόσο επίκαιρη μοιάζει εκείνη η σαρκαστική «σταυροβελονιά» του Βάρναλη, ο οποίος τον δικό του καιρό, το 1931, όταν η Ιερά Σύνοδος από τη μια αφόριζε τους «μαλλιαρούς αναρχοκομμουνιστές» και από την άλλη, κατά τη διάρκεια της τότε μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, κήρυττε «εγκράτεια», έγραφε:



«Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες



σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες



ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι



ντυμένοι στα μαλάματα κ' επίσημοι κι ωραίοι.







Σαράντα λύκοι με προβιά (γι' αυτούς χτυπά η καμπάνα)



καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!



Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,



κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.






Οξ' ο κοσμάκης φώναζε: "Πεινάμε τέτοιες μέρες"



γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες



κ' οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι



ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: "Είσαστε αθέοι"».