Έτσι ή αλλιώς οι πολίτες θα δημιουργήσουν αυτό που θα τολμήσουν...

ΛΕΥΚΕΣ ΙΔΕΕΣ

Ερώτημα λογικής φύσης το κατά πόσο μπορεί να ελέγχει κανείς τις ανθρώπινες αντιδράσεις, όταν συνεχώς μειώνει εργασιακές αμοιβές και δικαιώματα. Επιμένει και επιζητά την οριακή του απάντηση στο τί γίνεται όταν κάποιες ανθρώπινες ομάδες που έχουν περιέλθει στην ανεργία και τη φτώχεια, τα στερούνται όλα.

 

 Η σταδιακή επιδείνωση του προβλήματος της ανέχειας, αναγκάζει τις οργανωμένες κοινωνίες να αναζητούν λύση. Με όλες τις πιθανές μορφές. Σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο. Με προσφορά χρημάτων ή μέσων διατροφής, ένδυσης, στέγασης. Με φορέα δράσης μια ομοιογενή ομάδα, την εκκλησία ή την πολιτεία. Σήμερα και οι πιο αισιόδοξοι έχουν πεισθεί ότι όλα τα μέτρα που πάρθηκαν κεντρικά και όλες οι ενέργειες που έγιναν τοπικά ...δεν έλυσαν το πρόβλημα. 

Οι "εκτός νυμφώνος" πολίτες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και η "μοίρα" τους γίνεται τραγική.

 

 Η "Εθελούσα έξοδος" από τον κόσμο των ζωντανών ακυρώνει κάθε έννοια βιολογικής υπόστασης και ηθικοτελεολογικής προοπτικής, και επισύρει ντροπή στο ανθρώπινο γένος.

 

 Το όλο πρόβλημα υποχρεώνει τον αυτοχαρακτηριζόμενο "σοφό άνρθωπο" να κάνει χρήση της εξαιρετικής του ικανότητας, αυτής του σκέπτεσθαι. Οι ξεφτισμένες αρχές του παρωπιδιασμένου εγωτισμού, της ιερότητας της ιδιοτίας και του κέρδους, δεν έχουν πια θέση στα μαρμαρένια αλώνια των σύγχρονων ιδεών. Δε θα λύσουμε το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο που το δημιουργήσαμε.

 

-Η έλλειψη βιοτικών αγαθών δεν είναι αποκλειστικά απότοκος της ανεργίας, αφού υπάρχουν κι εργαζόμενοι που δεν αμοίβονται.

 

-Η ανεργία δεν είναι απόρροια της τεμπελιάς, αφού προϋπάρχει στα πλάνα της παγκόσμιας κατανομής της εργασίας όπως τα μαγειρεύουν οι τραπεζίτες και οι "οίκοι αξιολόγησης".

 

 Με όποιο πρίσμα κι αν εξεταστεί το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο σύστημα, το συμπέρασμα είναι κουραστικά μονότονο: 

Η κρίση είναι ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ και ΟΛΙΚΗ. 

Το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που ακολουθήσαμε τους τελευταίους αιώνες οδεύει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα στην εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους και πιθανόν στην καταστροφή της χλωρίδας και πανίδας του πλανήτη.

 

 Μια κοινωνία που καταστρέφει μεγάλο μέρος των παραγόμενων προϊόντων της, με μοναδικό κριτήριο το επίπεδο τιμών σε σχέση με το σκοπούμενο κέρδος -όταν ο μισός πληθυσμός της γης ζει με στερήσεις, υποσιτίζεται και πεινά- δε διορθώνεται. Αυτοαναιρείται.

 

 Δε ζητάμε συνεπώς να ανατρέψουμε το υπάρχον σύστημα και στη θέση του να εγκαθιδρύσουμε απλώς ένα άλλο. Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε ριζικά ΑΛΛΕΣ ΣΗΜΑΣΙΕΣ τόσο στην πολιτική σύσταση και οργάνωση των ατόμων και των συνόλων όσο και στην κοινωνική συμπεριφορά του υπερσυνόλου σαν μέθεξη και εθελούσια αλληλεγγύη.

 

 Απαραίτητη προϋπόθεση για μια άλλη αντίληψη της ζωής είναι η ριζική επανατοποθέτηση του νοήματος, του αντικειμένου και συνεπώς της σημασίας της ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Όχι σαν ηθικοπλαστική αυτοεπιβεβαίωση ούτε σαν σαδομαζοχιστική καθυπόταξη της βούλησης. Μάλλον πρέπει να εννοήσουμε και να ορίσουμε την εργασία σαν ελεύθερα επιλεγμένη δράση για την παραγωγή των εκάστοτε αναγκαίων προς το ζειν, και ιστορικά, μέσο για τη χαρούμενη γνώση και κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει. 

 

 Μπαίνουν επομένως σε τελείως διαφορετική βάση οι όροι που προσδιορίζουν και συνθέτουν την εργασία.

 

-Ο Χώρος εργασίας

 

μπορεί να είναι ιδιωτικός ή δημόσιος πάντως σίγουρα κοινωνικός, εσωτερικός ή εξωτερικός. Οριακά μπορεί να νοηθεί και υπέρβαση του χώρου αφού η τεχνοεπιστήμη της Μετα-μεταβιομηχανικής εποχής μας, επιτρέπει να γίνουν πράγματα ασύλληπτα στα προηγούμενα χρόνια.

 

-Το Αντικείμενο της εργασίας

 

Βασική παράμετρος του σημερινού αδιέξοδου μοντέλου παραγωγής είναι οι λάθος επιλογές του. Δεν παρήγαγε αγαθά με κριτήριο την ικανοποίηση των κύριων βιοτικών αναγκών, αλλά μιντιακά προϊόντα που απευθύνονται στον καναπεδιασμένο θεατή-καταναλωτή με μοναδικό κριτήριο το οικονομικό κέρδος.

 

-Ο Χρόνος εργασίας

 

*Από την ανατολή εως τη δύση του ήλιου στην αρχαία εποχή.

*Τα δωδεκάωρα του εργασιακού μεσαίωνα.

*Τα οχτάωρα του 19ου αιώνα.

*Τα εξάωρα που υιοθέτησε ως πρόταση το διεθνές δικαστήριο "Μπέρτραντ Ράσελ" του 20ου αιώνα.

*Τα τρίωρα (Πωλ Λαφάργκ) ή δίωρα που προτείνονται σήμερα κάνοντας χρήση των μηχανών και της ηλεκτρονικής τεχνολογίας.

 

 Μας υποχρεώνουν να προχωρήσουμε σε μια εκ βάθρων αναθεώρηση του νοήματος της εργασίας και τις σημασίες που μέχρι τώρα τις έχουμε προσδώσει. Η τεχνολογική έκρηξη με την νανοτεχνολογία και τα νανοϋλικά που μπορούν να δρουν με χειρουργική ακρίβεια, σε συνδυασμό με την εκκολαπτόμενη νέα, κβαντική γενιά υπολογιστών με απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να εξετάσουμε με άλλα νοητικά εργαλεία και αρχές την έννοια του ανθρώπινου εργασιακού χρόνου.

 

 Σε κάθε περίπτωση η εργασία είναι απαραίτητη μόνον για τη διατήρηση του ατόμου και της κοινότητας.

 

 Όταν ο σκοπός αυτός επιτευχθεί, ο κανόνας παύει να έχει οποιοδήποτε νόημα.

 

 Το πολυπαραγοντικό και άκρως πολυσύνθετο θέμα της εργασίας καθιστά λογικά αδύνατο να κάνει οποιοσδήποτε αποτίμηση της εργασίας και να την εξισώσει με παροχή κάποιων χρημάτων ή αντικειμένων, <<ισοδύναμων>> μ΄  αυτήν. Αποτελεί κλασσικό παράδειγμα ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΚΟΥ ΛΑΘΟΥΣ το να χρησιμοποιούμε λέξεις που έχουν υλικολογιστική βάση και να αποδίδουμε σ΄αυτές ψυχικοκοινωνικό και άρα φαντασιακό νόημα.

 

 Η ύπαρξη του χρήματος, αυτή καθ΄ αυτή, εξυπηρετεί πια μονάχα κάποιους ελάχιστους που στην καλύτερη περίπτωση εκτίθενται προβάλλοντας τον ατομοκεντρισμό τους απέναντι κι ενάντια στο άνοιγμα της κοινωνικής ζωής, έτσι όπως την οραματίζεται η πλειονότητα της αγωνιούσας και αγωνιζόμενης κοινωνίας.

 Σ' όλους αυτούς που αντιπροσωπεύουν το παλιό, το σάπιο, το αρρωστημένο που ήδη έχει κακοφορμίσει, στέλνουμε ένα απλό μήνυμα όχι τόσο με τα λόγια όσο με την αστραφτερή λάμπουσα ελπίδα των ματιών μας.

 

-Δεν αναπαράγουμε πια τις ηγεμονικές μορφές των ποικιλόνυμων κοινωνικών δεσμών.

 

-Δεν θα γίνουμε διαφημιστές της φούσκας σας.

 

-Δεν θα φυλάγουμε σαν μαντρόσκυλα το ψυχιατρείο σας.

 

-Επιτακτικό μας καθήκον είναι να ανοίξουμε την φαντασία μας πέρα από την "τακτοποιημένη λογική" της μίζερης καθημερινότητας.

 

-Η ανάδυση μιας κοινωνίας όπου περιττεύει η εμπλοκή κάθε μορφής χρήματος στις διανθρώπινες σχέσεις είναι ο μοναδικός στόχος μας.

 

-Θέλουμε τη ζωή μας να τη ζήσουμε μετουσιώνοντας τα φυσικά μας όνειρα σε πράξη. Την ονοματισμένη ουτοπία, μέσα από την ζώσα ανά τους αιώνες ελπίδα, να την ενσαρκώσουμε με τη δρώσα συν-κίνηση της κοινωνίας σ΄ ένα διαρκές γίγνεσθαι του Κόσμου.

 

 Η ζωή επί παραγγελία και με αντικαταβολή παίρνει τη θέση που της αξίζει, στον σκουπιδοτενεκέ του ιστορικού παρελθόντος.

 

-Έχουμε τη χαρά να είμαστε οι ακροβολιστές του κοινωνικού μετασχηματισμού σε διατεταγμένη από τη συνείδηση μας υπηρεσία.

 

-Στοχεύουμε στην ενεργό συμμετοχή των σκεπτόμενων όντων για τη διαμόρφωση ενός Αχρήματου, Ανοιχτού και Ελεύθερου Κόσμου.

 

 Έτσι ή αλλιώς οι πολίτες θα δημιουργήσουν αυτό που θα τολμήσουν.

 

Κείμενο : Φώτης Λιώτης