Μπλόγκερ όλου του κόσμου ενωθείτε.

Superman.blogspot.com

Μπλόγκερ όλου του κόσμου ενωθείτε.

Νομίζετε ότι είστε μηδαμινοί; 

Ότι κανείς δε σας δίνει σημασία πέρα από δέκα λοξούς σαν κι εσάς που διαβάζουν τις αναρτήσεις σας; 

Αισθάνεστε άχρηστοι επειδή δε βγάζετε φράγκο από αυτό που αγαπάτε και έτσι πρέπει να δουλεύετε σε κάθε καφροδουλειά για να επιβιώσετε;

Τέλος στις τύψεις, στις ενοχές και τις αμφιβολίες. Είστε υπεράνθρωποι, ρανθρωποι, ρανθρωποι, ανθρωποι (αυτό με ηχώ)...

Τα μπλοκ είναι το μέλλον του κόσμου.

Ξεχάστε τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Πλάτωνα, τον Σαίξπηρ, τον Καζαντζάκη και τον Κούλογλου. Σε λίγα χρόνια κανείς δε θα τους θυμάται.

Σας φαίνονται ανόητα αυτά που λέει ο Γελωτοποιός; 

Μα δε μάθατε τα νέα, δεν οσφριστήκατε στον αέρα την αλλαγή; 

Δεν είμαστε πλέον μόνοι. Έχουμε μαζί μας... Το Σούπερμαν!

Ο Κλάρκ Κέντ το πήρε απόφαση: Εγκαταλείπει την έντυπη δημοσιογραφία και γίνεται ένας από εμάς, ένας ανώνυμος μπλόγκερ.

Δεν πήρε αβίαστα αυτή την απόφαση. Το αφεντικό του στη Ντέιλυ Πλάνετ αποφάσισε να προσθέσει μερικές ημίγυμνες φωτογραφίες –και άρθρα αντίστοιχης ηθικής- στην εφημερίδα του για να αυξήσει την κυκλοφορία.

Ο Κέντ κατάλαβε ότι δεν μπορεί να δουλεύει στο «Πρώτο Θέμα», έτσι αποφάσισε να παραιτηθεί και να αρχίσει ένα δικό του μπλοκ όπου θα μπορεί να γράφει ελεύθερα τη γνώμη του.

Αφού λοιπόν, ένας ημίθεος γίνεται μπλόγκερ, δεν υπάρχει πλέον λόγος ανησυχίας: Κάνουμε το σωστό.

Ίσως να σας φαίνεται περίεργο που αναφέρομαι στο Σούπερμαν ως ημίθεο. Αλλά τι άλλο είναι, παρά η σύγχρονη εκδοχή των ηρώων της μυθολογίας;

Ας κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στη σημειολογία των υπεράνθρωπων, χωρίς βοήθεια από κάποιο βιβλίο (άλλωστε ξέρω ότι θα συμπληρώσετε κάθε μου έλλειψη).

Οι πρώτοι υπεράνθρωποι ήταν οι ημίθεοι της μυθολογίας.

Ο Ηρακλής, για παράδειγμα. Ήταν γιος του Δία, του πατέρα των θεών, και μια θνητής. Μεγάλωσε υιοθετημένος από μια φτωχή οικογένεια χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι.

Μόλις κατάλαβε τη δύναμη του και μετά την εκπαίδευση από τον Κένταυρο έκανε πράγματα και θαύματα... Και θαύματα;

Ποιος άλλος έκανε θαύματα; Ποιος ήταν γιος του Πατέρα-Θεού και μιας θνητής; Ποιος γεννήθηκε φτωχός και ταπεινός; Ποιος είχε υπεράνθρωπες δυνάμεις, αφού μπορούσε μέχρι και νεκρούς να ανασταίνει;

Φυσικά ο Ιησούς μας χαλάει το μύθο γιατί προτίμησε να παραδοθεί και να σταυρωθεί (σύμφωνα με τα Ευαγγέλια) παρά να αντισταθεί.

Τι σόι σούπερ-ήρωας είναι αυτός που αφήνεται να τον σταυρώσουν, αντί να τους κάνει όλους σκόνη με τις υπερδυνάμεις του;

Στο μεσαίωνα οι υπεράνθρωποι ήταν οι ιππότες. Δεν είχαν θεϊκή καταγωγή, αλλά είχαν υπεράνθρωπες δυνάμεις. Στον Ελλαδικό χώρο είχαμε το Διγενή Ακρίτα που μέχρι και με το Χάρο πολέμησε στα μαρμαρένια αλώνια.

(Παρεμπιπτόντως την ιπποσύνη την εκμηδένισε ένας υπεράνθρωπος της λογοτεχνίας, ο Θερβάντες, που δημιούργησε τον Ιππότη Της Ελεεινής Μορφής, τον τόσο αγαπητό, τόσο τρελό και τόσο επίκαιρο πάντα, Δον Κιχώτη.)

Και πάνω που φαινόταν ότι οι ήρωες είχαν χαθεί στην αίγλη του Διαφωτισμού ήρθε ο Ρομαντισμός και τα ανέτρεψε όλα. Μέσα από το ψυχρό φως του παλιού κόσμου, με τη μουσική υπόκρουση του Μπετόβεν και του Βάγκνερ, γεννήθηκε ο φιλοσοφικός Υπεράνθρωπος, ο Ζαρατούστρα.

Αλλά και τον υπέροχο υπεράνθρωπο του Νίτσε τον πολτοποίησε η αδίστακτη μηχανή κιμά του Ναζισμού, η οποία πρόσθεσε και λίγο Δαρβίνο και λίγες σταγόνες μεταφυσικής –με μια κουταλιά της σούπας παραφροσύνη- για να φτιάξει το Άρειο Τέρας.

Και ήταν ακριβώς τότε -όταν ο ναζισμός απειλούσε όλο τον κόσμο- που γεννήθηκαν οι σύγχρονοι υπεράνθρωποι: Αυτοί των κόμικς.

Δείτε το Σούπερμαν: Είναι ημίθεος (τι άλλο είσαι αν έχεις πατέρα τον Μάρλον Μπράντο;) Τον βρήκε και τον υιοθέτησε ένα φτωχό άτεκνο ζευγάρι. Μεγάλωσε ανάμεσα στους κοινούς θνητούς αγνοώντας τη φύση του και τον προορισμό του. Και μετά ξεκίνησε να σώζει τον κόσμο από τους κακούς...

Οι σούπερ-ήρωες είναι πάντα μανιχαϊστές. Υπάρχει το καλό και το κακό, τίποτα ενδιάμεσα. Δεν έχει σημασία αν ένας κακός, ειδικά αν ενσαρκώνεται στον κινηματογράφο από το Χιθ Λέτζερ, μπορεί να είναι πιο γοητευτικός από τον καλό.

Και ο διάβολος είναι γοητευτικός, αλλά ποτέ δεν παύει να είναι κακός και να χάνει.

Τα κόμικς είναι η ποπ απεικόνιση της θρησκευτικότητας. Γιατί και στη θρησκεία έχεις μόνο δύο επιλογές: Ή θα είσαι μαζί μας –με τους καλούς, ή θα είσαι εναντίον μας... Και το καλό πάντα νικάει...

Άλλο χαρακτηριστικό των υπερηρώων είναι η «μυστική ταυτότητα». Και αυτή είναι πολύ χρήσιμη, όχι μόνο για να μη βρεις τους αγαπημένους σου κομματάκια από τον Λεξ Λούθορ, αλλά γιατί κανείς δε θέλει να ξέρει τι κάνει στην τουαλέτα ο Σούπερμαν...

«Αμάν, ρε Κλαρκ», λέει η Λόις, «πάλι ξέχασες να κατεβάσεις την ενίσχυση τιτανίου στη λεκάνη πριν κατουρήσεις;»

Ή καλύτερα:

«Κλάρκ... Πάλι τρύπησες τη λεκάνη... Πρέπει να πας σε ένα γιατρό γι’ αυτό το θέμα.»

Μυστική ταυτότητα έχουν και οι μπλόγκερ. Και δεν έχει καμιά σημασία αν αυτή είναι διάτρητη, όπως η μεταμφίεση του Σούπερμαν. (Σκεφτείτε τη διαφορά του σούπερ και του μη-σούπερ: Ο ένας έχει ζελεδιασμένα μαλλιά, ο άλλος ατημέλητα. Ο ένας φοράει γυαλιά, ο άλλος όχι. Ο ένας είναι ντυμένος «κανονικά», ο άλλος φοράει το «σώβρακο πάνω από το κολάν». Τέλος μεταμφίεσης.)

Την έχουν ανάγκη τη μυστική ταυτότητα οι μπλόγκερ και οι υπερήρωες, γιατί χωρίς αυτήν όλοι θα έλεγαν: «Α, ο Κλαρκ... Αυτός δεν ήταν που είχε καταπιεί μια μπίλια στο δημοτικό και παραλίγο να πνιγεί;»

Μην παίρνετε παράδειγμα από το Γελωτοποιό που αυτοσαρκάζεται και ξαπλώνει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή για να γράψει.

Ο Γελωτοποιός εκείνη την μπίλια που κατάπιε στο δημοτικό θα την κάνει κείμενο, όχι γιατί είναι πιο θαρραλέος από τους υπόλοιπους μπλόγκερ, αλλά γιατί δεν έχει αποδεχτεί ακόμα την μπλογκότητα του.

Ένας αληθινός μπλόγκερ, όπως και ένας σωστός υπερήρωας, ποτέ δε θα αποκαλύψει στοιχεία της αληθινής του ταυτότητας. Ή, τουλάχιστον, θα τα αποδώσει μέσω ενός πέπλου ηρωικότητας, έτσι που όταν θα τον διαβάζεις θα σκέφτεσαι: «Πω πω, γαμώ τα άτομα, δεν έχει κάνει καμιά μαλακία στη ζωή του.»

Αλλά -αφού ως Γελωτοποιοί οφείλουμε να είμαστε απομυθοποιημένοι- το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Γελωτοποιός, κάπως αντίστροφα: Παρουσιάζει κάθε «μαλακία» που έχει κάνει στη ζωή του ως έναν πρόχειρο οδηγό επιβίωσης προς ναυτιλευόμενους... Αλλά καμιά αυτοβιογραφία δεν είναι απόλυτα  αληθής.

Και πριν κλείσουμε αυτό το ηρωικό κείμενο μια αναφορά στους κακούς.

Αν μιλήσεις σε ένα παιδί για κάποιον σούπερ-ήρωα που δεν ξέρει –και αφού του περιγράψεις τις υπερδυνάμεις του- θα σε ρωτήσει σίγουρα: «Και με ποιους κακούς πολέμησε;»

Ο ήρωας αυτοπροσδιορίζεται από τους κακούς που αντιμάχεται. Όσο πιο «κακοί» είναι αυτοί τόσο πιο «καλός» είναι ο ήρωας.

Ποιος θα έδινε σημασία στον Σπάιντερμαν, αν εκείνος πολεμούσε μόνο με όσους παρκάρουν παράνομα; Ακόμα κι αν έπιανε τα αυτοκίνητα που είναι σταθμευμένα στις διαβάσεις και τα πετούσε στη θάλασσα, μετά από ένα -το πολύ δύο- τεύχη θα γινόταν βαρετός.

Ενώ όταν εξουδετερώνει τον Οκτάπους, ο οποίος νομίζει ότι θα κυριαρχήσει στον κόσμο με ατομικές βόμβες (τι ανόητος, γιατί δε γινόταν πρόεδρος του ΔΝΤ;) τότε και ο Άνθρωπος-Αράχνη αποθεώνεται.

Γιατί τίποτα δε συγκρίνεται με τη σωτηρία του κόσμου. Του ανθρώπινου κόσμου, αφού αν κάποιος υπερήρωας πολεμούσε για τη σωτηρία των κατσαρίδων δε θα γινόταν και πολύ δημοφιλής.

Όμως η σωτηρία της ψυχής, όπως λέει το τραγούδι, είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Γι’ αυτό ο Μακιαβέλι έγραφε στον Ηγεμόνα του ότι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι είναι οι θρησκευτικοί ηγέτες (δεύτεροι έρχονται οι στρατιωτικοί-πολιτικοί ηγέτες και τρίτοι οι άνθρωποι των γραμμάτων. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε στην Αναγέννηση.)

Όταν κάποιος σε σώζει από την εκμηδένιση (η πιο συνηθισμένη υπόσχεση των θρησκειών) δεν μπορεί παρά να γίνει ο ήρωας σου.

Ουσιαστικά η διπολικότητα σούπερ-ήρωα και κακού δεν είναι παρά η ποπ απόδοση του πρώτιστου δίπολου: Ζωή και Θάνατος.

Εδώ το "S' σημαίνει Sanejoker

Και όλοι χαίρονται όταν κερδίζει η ζωή. Γιατί ο θάνατος πρέπει να είναι ένα πολύ άδειο και βαρετό μέρος.

Μέσα, λοιπόν, από τις φλόγες της ξεπουλημένης δημοσιογραφίας υψώνεται ο καινούριος ήρωας της ελεύθερης έκφρασης, ο μπλόγκερ (ταταρααα –αυτές ήταν ηρωικές τρομπέτες).

Πόσο θα κρατήσει κι αυτό; Εδώ ολόκληρο Βαξεβάνη διώκουν –ο Κερκυραίος χθες και ο Παστίτσιος τις προάλλες είναι μικρά ψάρια.

Θα αφήσουν το Νούμερο, το Διογένη, την Προφανώς Αδύνατη, τον Αδέσποτο, το Μικροκοσμικό, Ramnousia, Μαζεστίξ κλπ –καθώς και τους σούπερ-μπλόγκερ oldboy, Πιτσιρίκος κλπ- να γράφουν ότι τους κατεβαίνει στην γκλάβα τους;

Που νομίζετε ότι ζείτε, κύριοι και κυρίες μπλόγκερ; Σε κάποια ελεύθερη χώρα;

(Ως έντιμος μπλόγκερ και άνθρωπος οφείλω να ενημερώσω τις διωκτικές αρχές ότι αν προσπαθήσουν να συλλάβουν το Γελωτοποιό θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις υπερδυνάμεις του, οι οποίες δεν περιορίζονται στη τουαλέτα.)

Και για να τελειώνουμε, ένα τραγούδι...

We shall overcome, ρε καθίκια, we shall overcome... Someday...

(Ευχαριστώ το φίλο Παύλο που μου θύμισε το συγκεκριμένο τραγούδι.)

Γελωτοποιός