Έγραφα στις 2 Απριλίου του 2010..... Κάποιοι τα θεώρησαν πρωταπριλιάτικο ψέμα. Δεν με πίστεψαν! Από τότε σαν το λαγωνικό είχα τον έλατο στο κοντό (σε συνεχή παρακολούθηση).
Οι θερμοκρασίες υψηλές για την εποχή και τα πρώτα μελίσσια φτάνουν στα έλατα πολύ νωρίς.
Ακόμα το χορτάρι μικρό και οι κυψέλες φαινόταν.
Ο κοριός {Cinara Confinis} στα φόρτε του.
Ο έλατος έσταζε κυριολεκτικά.....
Τα μελίσσια τις ώρες που δούλευαν, δούλευαν γερά.
Τα πρώτα μηνύματα έδειχναν πολύ αισιόδοξα.
Για να αποφύγω φέτος τους αρκουδομπελάδες τους περσυνούς φρόντισα να τα πάω κατασκήνωση.
Τα ‘γραψα λοιπόν στις εγκαταλειμμένες παιδικές κατασκηνώσεις...
...που βρίσκονται στην τοποθεσία Καλύβα του Δεσπότη για να περάσουν καλά,…. εεεε και να διαπαιδαγωγηθούν και λίγο,
μιας και οι κατασκηνώσεις ήταν γεμάτες συνθήματα, ζωγραφισμένα στους τοίχους, που ο χρόνος τα άφησε αναλλοίωτα αφού οι κατασκηνώσεις είναι αρκετά χρόνια εγκαταλειμμένες.
Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη όταν διάβασα και τις υπογραφές των μεγάλων δασκάλων μιας άλλης εποχής, που με το έργο τους άφησαν ένα μεγάλο όνομα στα χωριά της γύρω περιοχής. Με αφορμή τα γραφώμενα ίσως τους θυμηθούν αρκετοί από τους μαθητές τους
Ο αείμνηστος κος Νικόλαος Σκαλιάπας και ο εν τη ζωή - κάπου στην Αθήνα – κος Ιωσήφ Κοκκινάκης κοντά στον οποίο είχα την τύχη να μαθητεύσω.
Ο κοριός {Cinara Confinis} λοιπόν έδινε μέλι και οι μέλισσες ρουφούσαν (συλλέγαν) αχόρταγα και χτίζανε κεριά άσπρα και αποθηκεύανε.
Ο πρώτος τρύγος δεν άργησε. Ήρθε νωρίς…στις 12 Μαΐου. Το μέλι παχύ. Καθαρό ελατόμελο. 15% υγρασία και 16.5 αγωγιμότητα.
18 Μαΐου εως 23 ο καιρός χάλασε. Οι βροχές και το κρύο κάνανε τον κοριό να χαθεί. Στις 23 Μαΐου μόνον μικρές οικογένειες εμφανίζονται και αυτές στα ψηλώματα. Τότε όμως αρχίζει ο κόμπος {physokermes}...
...και η φούντα {Mindarus abietinus}...
...και δίνουν πάλι άφθονη μελίτοέκκριση μέχρι τις 7 Ιουνίου, όπου νέα κακοκαιρία την σταμάτησε και τη χάλασε. Μετά την κακοκαιρία νέα καλοκαιριά, κάτι περίεργο συμβαίνει και ο έλατος συνεχίζει να δίνει μελίτωμα με ένταση. Τα βελόνια είναι γεμάτα κάθε πρωί με γλυκές σταγόνες...
...και τα έλατα βουίζουν από μέλισσες.
Τι δίνει μελίτωμα άραγε;
Πράσινος κοριός {Cinara Pectinatae}!
Μάλλον προυπήρχε αλλά περνούσε απαρατήρητος λόγω παραλλαγής και λούφας.
Για προσέξτε το κλαδάκι...θα δείτε πουθενά;
Φαίνεται ανθεκτικός στις καιρικές συνθήκες και αποδοτικός. Αφού μέχρι και σήμερα του Αγίου Προκοπίου δίνει μελίτωμα.
Ένα τίναγμα του κλαδιού στο λευκό καπό του αυτοκινήτου έδειξε ότι υπάρχει αρκετός.
Τα αγριοτρέφυλλα όμως που σκέπασαν τις κυψέλες,
η κατσικορίγανη, η ρίγανη μετά την 20η Ιουνίου,
η βοϊδόγλωσσα,
ο βοϊδοκράτης, οι γουλιάντζες
, ο βάτος,
το μελισσόχορτο και τα’ άλλα αγριολούλουδα, δόξα το Θεό, δώσαν και δίνουν ακόμα ένα άλλο μέλι, πολύ πιο γευστικό.
Έφθασε όμως ο καιρός να αφήσουμε τις δροσιές του βουνού, τα κρύα τα νερά, τα αρώματα και σιγά σιγά να κατέβουμε στον κάμπο. Άιντε και του χρόνου
http://kokkini-melissa.blogspot.com/2010/07/blog-post_11.html
Οι θερμοκρασίες υψηλές για την εποχή και τα πρώτα μελίσσια φτάνουν στα έλατα πολύ νωρίς.
Ακόμα το χορτάρι μικρό και οι κυψέλες φαινόταν.
Ο κοριός {Cinara Confinis} στα φόρτε του.
Ο έλατος έσταζε κυριολεκτικά.....
Τα μελίσσια τις ώρες που δούλευαν, δούλευαν γερά.Τα πρώτα μηνύματα έδειχναν πολύ αισιόδοξα.
Για να αποφύγω φέτος τους αρκουδομπελάδες τους περσυνούς φρόντισα να τα πάω κατασκήνωση.
Τα ‘γραψα λοιπόν στις εγκαταλειμμένες παιδικές κατασκηνώσεις...
...που βρίσκονται στην τοποθεσία Καλύβα του Δεσπότη για να περάσουν καλά,…. εεεε και να διαπαιδαγωγηθούν και λίγο,
μιας και οι κατασκηνώσεις ήταν γεμάτες συνθήματα, ζωγραφισμένα στους τοίχους, που ο χρόνος τα άφησε αναλλοίωτα αφού οι κατασκηνώσεις είναι αρκετά χρόνια εγκαταλειμμένες.Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη όταν διάβασα και τις υπογραφές των μεγάλων δασκάλων μιας άλλης εποχής, που με το έργο τους άφησαν ένα μεγάλο όνομα στα χωριά της γύρω περιοχής. Με αφορμή τα γραφώμενα ίσως τους θυμηθούν αρκετοί από τους μαθητές τους
Ο αείμνηστος κος Νικόλαος Σκαλιάπας και ο εν τη ζωή - κάπου στην Αθήνα – κος Ιωσήφ Κοκκινάκης κοντά στον οποίο είχα την τύχη να μαθητεύσω.
Ο κοριός {Cinara Confinis} λοιπόν έδινε μέλι και οι μέλισσες ρουφούσαν (συλλέγαν) αχόρταγα και χτίζανε κεριά άσπρα και αποθηκεύανε.
Ο πρώτος τρύγος δεν άργησε. Ήρθε νωρίς…στις 12 Μαΐου. Το μέλι παχύ. Καθαρό ελατόμελο. 15% υγρασία και 16.5 αγωγιμότητα.
18 Μαΐου εως 23 ο καιρός χάλασε. Οι βροχές και το κρύο κάνανε τον κοριό να χαθεί. Στις 23 Μαΐου μόνον μικρές οικογένειες εμφανίζονται και αυτές στα ψηλώματα. Τότε όμως αρχίζει ο κόμπος {physokermes}...
...και η φούντα {Mindarus abietinus}...
...και δίνουν πάλι άφθονη μελίτοέκκριση μέχρι τις 7 Ιουνίου, όπου νέα κακοκαιρία την σταμάτησε και τη χάλασε. Μετά την κακοκαιρία νέα καλοκαιριά, κάτι περίεργο συμβαίνει και ο έλατος συνεχίζει να δίνει μελίτωμα με ένταση. Τα βελόνια είναι γεμάτα κάθε πρωί με γλυκές σταγόνες...
...και τα έλατα βουίζουν από μέλισσες.
Τι δίνει μελίτωμα άραγε;Πράσινος κοριός {Cinara Pectinatae}!
Μάλλον προυπήρχε αλλά περνούσε απαρατήρητος λόγω παραλλαγής και λούφας.
Για προσέξτε το κλαδάκι...θα δείτε πουθενά;
Φαίνεται ανθεκτικός στις καιρικές συνθήκες και αποδοτικός. Αφού μέχρι και σήμερα του Αγίου Προκοπίου δίνει μελίτωμα.
Ένα τίναγμα του κλαδιού στο λευκό καπό του αυτοκινήτου έδειξε ότι υπάρχει αρκετός.
Τα αγριοτρέφυλλα όμως που σκέπασαν τις κυψέλες,
η κατσικορίγανη, η ρίγανη μετά την 20η Ιουνίου,
η βοϊδόγλωσσα,
ο βοϊδοκράτης, οι γουλιάντζες
, ο βάτος,
το μελισσόχορτο και τα’ άλλα αγριολούλουδα, δόξα το Θεό, δώσαν και δίνουν ακόμα ένα άλλο μέλι, πολύ πιο γευστικό.
Έφθασε όμως ο καιρός να αφήσουμε τις δροσιές του βουνού, τα κρύα τα νερά, τα αρώματα και σιγά σιγά να κατέβουμε στον κάμπο. Άιντε και του χρόνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.