Αλ σικιμί βουρ ντουβαρά ...

Του Θανάση Καρτερού 

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι χτεσινός. 

Είναι ο άνθρωπος που ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του, επειδή διαφώνησε ως υπουργός Εξωτερικών με τον χειρισμό του θέματος των Σκοπίων. 

Που δημιούργησε δικό του κόμμα, με στόχο να αλλάξει το φθαρμένο πολιτικό σκηνικό. 

Που επέστρεψε ταπεινά στο κόμμα του και πήρε μια θεσούλα στο φθαρμένο πολιτικό σκηνικό. 

Που ...μετακίνησε ως υπουργός Πολιτισμού όχι μόνο δεκάδες πατριώτες του στο Μουσείο της Ακρόπολης, αλλά και τον αρχαίο ναό του Απόλλωνα στην εκλογική του περιφέρεια. 

Που κατάγγειλε το πρώτο Μνημόνιο και τον Παπανδρέου που το αποδέχτηκε. 

Που προσυπογράφει έκτοτε όλα τα Μνημόνια -καλύτερος και πιο μαχητικός από τον Παπανδρέου στην επιβολή του «μείγματος» που ο ίδιος χαρακτήριζε καταστροφικό. 

Που παρέλαβε από τον Καραμανλή μια Ν.Δ. ηττημένη μεν, ισχυρή και ενωμένη δε, για να την κάνει τρία κόμματα και δέκα κομμάτια.

Ανατρέχοντας στη διαδρομή του, με τελευταίο σταθμό την κατάκτηση της πολυπόθητης πρωθυπουργίας -χάρη στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ.- μπορεί κανείς εύκολα να συμπεράνει ότι ο Σαμαράς είναι η προσωποποίηση του φθαρμένου πολιτικού σκηνικού. 

Αυτό που καθορίζει τη στάση του είναι η πολιτική μετριότητα, η ταξική στενότητα, αλλά και οι προσωπικές του φιλοδοξίες - που πόρρω απέχουν από τις δυνατότητές του. 

Αλλά, ως άξιος εκπρόσωπος του λόχου ιππέων της εξουσίας, ξέρει τη δουλειά καλά: 

Γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα σε όσα υπόσχεται και σε όσα πιστεύει και πράττει με τις πιο φθαρμένες παλαιοκομματικές μεθόδους. 

Το ψέμα και ο λαϊκισμός της γραβάτας είναι τα όπλα του. Θυμάστε με πόσα παραμύθια μας φλόμωσε προεκλογικά. 

Και είδαμε όλοι με πόσο θράσος ανασκεύασε τον εαυτό του και όσα έλεγε για τα Μνημόνια. 

Πώς έγινε ο μνημονιακότερος των μνημονιακών. 

Για να αποδειχτεί ότι καμιά στροφή δεν τον ζαλίζει - κάτι σαν επαγγελματίας σαλτιμπάγκος.

Αλλά το είδος του πολιτικού που ο Σαμαράς ενσαρκώνει έχει το ιδίωμα, θες από φαρισαϊσμό, θες από ναρκισσισμό, θες από περιφρόνηση στο κριτήριο του πολίτη, να ξεπερνά τα όρια. 

Κι έτσι έφτασε, με τέτοιο βιογραφικό ο μπουνταλάς να αποκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ μπουλούκ ασκέρ. 

Αλ σικιμί βουρ ντουβαρά, είναι το πολιτικό σχόλιο που του αρμόζει - στο πνεύμα και στη γλώσσα που διάλεξε. Και για τη μετάφραση ας απευθυνθεί σε κανέναν παλιό Θεσσαλονικιό...


----------------------------

Και μια προσφορά του Left.gr: για να μην κουράζετε τους αγαπητούς Θεσσαλονικιούς και να μην σκανδαλίζετε τις φίλες Θεσσαλονικιές, ιδού η εξήγηση από το slang.gr

αλ σικιμέ βουρ ντουβαρά

Έκφραση με τουρκικές ρίζες. Χρησιμοποιείται στη Βόρεια Ελλάδα από μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, πιθανώς με καταγωγή Κωνσταντινουπολίτικη ή Μικρασιάτικη. Στην σύγχρονη Τουρκία η έκφραση δεν συνηθίζεται αλλά είναι απολύτως κατανοητή. Συνεπώς, χρησιμοποιήστε την σε συνομιλία με Τούρκους μόνο αν πραγματικά την εννοείτε - είναι και παρεξηγιάρηδες αυτοί.

Η έκφραση αποτελείται από τα εξής συνθετικά μέρη:

αλ = παίρνω
σικιμέ = η ψωλή μου
βουρ = βαράω, κοπανάω
ντουβαρά = στον τοίχο

Το όλον, λοιπόν, σημαίνει:

Παίρνω την ψωλή μου και την κοπανάω στον τοίχο.

Η έκφραση δείχνει ότι έχω περιέλθει σε πλήρη απόγνωση από τις μαλακίες που ακούω ή βλέπω να γίνονται - ιδιαίτερα όταν γίνονται ή λέγονται πράγματα πολύ αντιφατικά και όταν ξέρω, παράλληλα, και ότι δεν μπορώ να αντιδράσω. Λέω, λοιπόν, στον συνομιλητή μου ότι, βασικά, έχει φτάσει σε τέτοιο όριο βλακείας και αλαλούμ που είναι σα να έχει βγάλει την πούτσα του και να την βαράει στον τοίχο. Κι εγώ, που δυστυχώς ξέρω ότι είναι μάταιο να προσπαθήσω ν' αντιδράσω, αναγκάζομαι να κάνω το ίδιο - μιλάμε για τέτοια απόγνωση.

- Ξέρετε, γιαγιά, δεν θα μπορέσω να έλθω στο Ωραιόκαστρο να σας πάρω από τη θεία Ευανθία απόψε.
- Καλά βρε παιδάκι μου, μου το υποσχέθηκες, βασίστηκα σε σένα, εγώ πώς θα φύγω τώρα απο κει μες τη νύχτα;
- Ναι, συγνώμη, αλλά άλλαξαν τα σχέδια ... θα βγω με τη Μαιρούλα τελικά και θα πάμε Πανόραμα
- Με τη Μαιρούλα; Καλά, εσύ δεν είχες πει ότι αυτή είναι παρτσακλό τελείως και να σε πλήρώνανε δεν έβγαινες ξανά μαζί της;
- Ναι, ξέρετε, γιαγιά, αλλάζουν τα πράματα ...
- Αχ παιδάκι μου, άκρη δε βγάζει ο άνθρωπος με σένα ... αλ σικιμέ βουρ ντουβαρά ...
- Ε, γιαγιά, Τούρκικο είναι αυτό, ε; Τα θυμάστε ακόμα από την Πόλη; Τι σημαίνει; Παροιμία είναι;

http://anarhogatoulis.blogspot.com/