Δεν υπάρχουν όρια στην «κουλτούρα της πόρνης»...

Οι «δώσε και σώσε» και η νέα μεταπολίτευση...

Δεν υπάρχουν όρια στην «κουλτούρα της πόρνης», η οποία παρουσιάζεται στον ελληνικό λαό (προπαγανδίζεται) ως δήθεν στρατηγική διάσωσης της ήδη χρεοκοπημένης Ελλάδας από την «χρεοκοπία»! 

Ένα ολόκληρο καθεστώς ηγεμονίας παγιδευμένο στον χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό, εντός του οποίου το ίδιο διολίσθησε με...

απερίγραπτες συμπεριφορές, έφτασε να πολιτεύεται αποκλειστικά με την παραμυθία της «δόσης». 

Το «δώσε και σώσε» συνδέεται με το «πάση θυσία στο ευρώ» και τα δύο με την παρηγοριά πως εάν κάνουμε αστραπιαία το επόμενο βήμα, ικανοποιώντας «τα προαπαιτούμενα» της σωτηρίας μας, τα οποία ορίζει αντιφατικά η τρόικα, θα πετύχουμε την ευημερία εντός ενός ευρωπροτεκτοράτου!

Τώρα που σφίγγουν τα πράγμα, φτάνοντας στο κρίσιμο σημείο επίσημης παράδοσης της διακυβέρνησης της χώρας στους «εταίρους-δανειστές» της, με την μορφή των προαπαιτούμενων ενεργειών (prior actions), οι οποίες αν και καθοριστικές για την διάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, μεθοδεύτηκε να μην περάσουν από το κοινοβούλιο, το δίκτυο της διαπλοκής προπαγανδίζει την έλευση όχι απλώς της περίφημης δόσης που όλο έρχεται αλλά δεν φτάνει, αλλά την ενίσχυσή της με πληρωμές που έχουν προγραμματιστεί για τους επόμενους μήνες! 

Η διαπλοκή μαζί με την πολιτική ηγεσία που την εκπροσωπεί και εκφράζει υπόσχονται νέο θρίαμβο: παραδίδουν την οικονομική διακυβέρνηση και την διοίκηση της χώρας (σε ποιόν άραγε;) για να λάβουν ως αντάλλαγμα μια τριπλή δόση περί των 44 δισ. Ευρώ, όπως διατείνονται! 

Βέβαια αυτό δεν το πράττουν έτσι απλά, το «διαπραγματεύονται σκληρά» όπως ισχυρίζονται, προκαλώντας κύματα γέλιου σε όσους ακόμη διατηρούν την ψυχραιμία τους. 

Η γενικότερη συμπεριφορά όμως της διαπλοκής μάλλον προκαλεί αναγούλα, σε όσους βλέπουν μπροστά τους να διαδραματίζεται ως φάρσα η εθνική περιπέτεια του 1897. 

Τότε που επιβλήθηκε στην Ελλάδα Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ), όπως ονομαζόταν ο έλεγχος των δημοσίων οικονομικών της χώρας μας από Ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία δάνεισαν την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1897, ενώ αυτή είχε ουσιαστικά χρεοκοπήσει τέσσερα χρόνια πριν, με στόχο την αποπληρωμή των χρεών της προς τους πιστωτές της. 

Και τότε – όπως και σήμερα – μια ελληνική κυβέρνηση, η Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη υποχρεώθηκε σε, και όπως ισχυριζόταν έκανε, «σκληρές διαπραγματεύσεις» με τους επίσημους πιστωτές της Ελλάδας για επιπλέον δανεισμό - ενώ πριν από τέσσερα χρόνια το πολιτικό σύστημα είχε ήδη εκφράσει αδυναμία αποπληρωμής των ήδη οφειλομένων. 

Οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» κατέληξαν τότε, όπως αντίστοιχα ως ιστορική φάρσα καταλήγουν σήμερα, στην επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας (Commission Internationale Financière de la Grèce), έτσι ώστε να εξασφαλιστούν οι πιστωτές του επίσημου τομέα. 

Ασφαλώς, σήμερα, κατόπιν της εξασφαλίσεως των ξένων ιδιωτών δανειστών, μετά την περίφημη αθλιότητα της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους (τα PSI, για τα οποία ο ιστορικός του μέλλοντος θα χλευάσει το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας) το ζήτημα περιορίζεται μάλλον στους επίσημους δανειστές και έτσι έρχεται ως «ρεαλιστική λύση» πιο κοντά ο Υπερεθνικός Οικονομικός Έλεγχος, υπό την αιγίδα της τρόικας και με την κύρια ευθύνη εποπτείας στην γερμανική πλευρά. 

Στον ρόλο του Ζαΐμη, αυτή τη φορά είναι ο κ. Σαμαράς, ο οποίος παραδόξως παραδίδει την λαϊκή κυριαρχία στους δανειστές για να σώσει την διαπλοκή από κατάρρευση και όχι μετά από τραγική εθνική ήττα, όπως ο πρώτος. 

Δυστυχώς, φίλοι, κάπως έτσι με την αφήγηση «δώσε και σώσε», για «παραμονή πάση θυσία στο ευρώ», εισερχόμαστε δίχως να το καταλάβουμε στη νέα φάση την ελληνικής πολιτικής ιστορίας και του αστικού συστήματος. Αυτή έχει ήδη παραδόξως ξεκινήσει με την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και των πιστωτικών ιδρυμάτων του, ενώ βαδίζουμε ολοταχώς σε τυπική μορφή παράδοσης της διακυβέρνησης στους δανειστές-εταίρους μας στην ευρωζώνη, υπό την μορφή Υπερεθνικού Οικονομικού Έλεγχου, αφού πρώτα η βουλή επικύρωσε εξοντωτικά μέτρα για την κοινωνία και την αγορά.

Η μορφή που θα λάβει η εξέλιξη της κρίσης, καθώς και η διαδικασία που θα ακολουθηθεί από ευρωπαϊκής πλευράς την επόμενη περίοδο ως προς την αντιμετώπιση του αδιεξόδου από το χρηματοπιστωτικό εμπάργκο που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από τους δανειστές της, ώστε να συμπιεστεί ο χρόνος της δημοσιονομικής προσαρμογής με όρους κυριολεκτικά κοινωνικής ισοπέδωσης και Υπερεθνικού Οικονομικού Ελέγχου , θα διαμορφώσει και το γενικό πλαίσιο της νέας μεταπολίτευσης. 

Και αυτό θα συμβεί καί ως προς την εσωτερική πολιτική δομή (πολιτεία, κοινωνία, αγορά) καί ως προς τους ιδιαίτερους πολιτικούς παράγοντες (ταυτότητες κομμάτων) που θα διαγκωνιστούν εντός αυτής για να εκφράσουν ηγεμονικά το κοινωνικό συμφέρον σε αντίθεση με την προ της κρίσεως περίοδο ή και σε αντίθεση με τον ίδιο τους τον εαυτό, ή ως σταθεροί ιδεολογικοί πόλοι ή ως φορείς αλλαγής των σχέσεων εξουσίας που αποκρυσταλλώθηκαν το 1974 και έκτοτε εξελίχθηκαν μέσω μικρών συνήθως κρίσεων του πολιτικού συστήματος και πρωτόγνωρης, για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας, σταθερότητας μέχρι σήμερα. 

Την διασφάλιση αυτής της σταθερότητας στο τελευταίο στάδιο της μεταπολίτευσης του 1974 (1990- 2012), που πλέον έφτασε να βιώνει το αναγκαστικό τέλος της, προσέφερε κατά κύριο λόγο, ο ολοκληρωμένος σε μεγάλο βαθμό μηχανισμός της διαπλοκής. 

Η διαπλοκή ήταν αυτή που με επιτυχία εναρμόνιζε αντιτιθέμενα επιχειρηματικά συμφέροντα που δομούνταν εντός του κράτους, ή με την ενεργό συμμετοχή του κράτους στην τυπική ή άτυπη μορφή του. 

Η διαπλοκή υπήρξε η συγκολλητική ουσία του πολιτικού συστήματος και ο κεντρικός μηχανισμός που φρόντιζε για την αναπαραγωγή του. Κομβικά στοιχεία του δικτύου της διαπλοκής υπήρξαν και είναι, οι Τράπεζες, τα ΜΜΕ και ιδίως τα τηλεοπτικά κανάλια, Offshore, το Κοινοβούλιο, η αυλή του κάθε πρωθυπουργού, τα υπουργεία, αρκετοί οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, κάποιες ΜΚΟ, διοικήσεις οργανισμών και επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος, ορισμένοι φορείς της συνδικαλιστικής ηγεσίας, όπως μεταξύ άλλων και αποφασιστικοί παράγοντες των σωμάτων ασφαλείας και μια σειρά μεγάλων ιδιωτικών ομίλων επιχειρήσεων, καθώς και εκκλησίες. 

Με μια δόση υπερβολής, στην Ελλάδα όποια πέτρα κι αν σηκώσεις κάποιον διαπλεκόμενο παράγοντα ή κάποιον που εμφανίζεται ότι διαθέτει το προσόν της άμεσης επικοινωνίας με κεντρικούς διαπλεκόμενους παράγοντες, θα συναντήσεις. 

Το φαινόμενο αυτό αποτελεί εξέλιξη του κράτους πατρωνίας και ενισχύθηκε από την μορφή της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και πολύ περισσότερο από την ένταξή μας στην ευρωζώνη, ενώ σήμερα προσπαθεί να «αμυνθεί» και να επιβιώσει όπως-όπως κάτω από την ομπρέλα προστασίας που φαντάζονται ότι θα μπορούσε να προσφέρει ο Υπερεθνικός Οικονομικός Έλεγχος της χώρας, στο βαθμό που οι κεντρικοί φορείς της διαπλοκής πετύχαιναν να επιβάλουν δίχως μείζονα κοινωνική αντίδραση της αντιλαϊκές και αντεθνικές πρόνοιες που αυτό συνεπάγεται.

Ωστόσο σήμερα η πιστωτική κρίση που υπονομεύει την διατήρησή μας στην ευρωζώνη, αντανακλά, όχι απλώς την κρίση της χώρας ως ισότιμου μέλους της, αλλά και την κρίση της ίδιας της διαπλοκής ως φορέα οργάνωσης των όρων ευημερίας, της πολιτικής κουλτούρας και του πολιτικού ανταγωνισμού. 

Μπορεί τα σημάδια αυτής της αποδιοργάνωσης της διαπλοκής να είναι ακόμη αχνά και να μην έχουν λάβει χαρακτηριστικά καθολικής απορρύθμισης, σίγουρα όμως εντοπίζονται διάσπαρτα από το έμπειρο μάτι του ψύχραιμου ερευνητή. 

Έχουμε μόλις εισέλθει στη φάση κρίσης του καθεστώτος της διαπλοκής, η εξέλιξη του οποίου θα εξαρτηθεί από τους εξωτερικούς κυρίως παράγοντες που εμπλέκονται στην διαδικασία πτώχευσης της χώρας και από τους όρους επιβολής του καθεστώτος Υπερεθνικού (μεταμοντέρνου) Οικονομικού Ελέγχου. 

Στη συνέχεια το κίνημα και πολιτικοί φορείς ή το ριζοσπαστικό τμήμα της κοινωνίας των πολιτών, ίσως παίξουν σημαίνοντα ρόλο στην περιθωριοποίηση του φαινομένου, παράλληλα όμως με την απελευθέρωση της χώρας από την μέγγενη του υπερεθνικού καθεστώτος που επιβάλλεται, ώστε ο ελληνικός λαός να αποζημιώσει την καταστροφή του κεφαλαίου, από την διαδικασία πτώχευσης της χώρας. 

Ως προς το πρώτο, από τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι αυτή τη στιγμή, το Eurogroup εμφανίζεται αναρμόδιο για να αντιμετωπίσει το ελληνικό ζήτημα στο σύνολό του – και τούτο ασφαλώς δεν θα περίμενε κανείς να το αναδείξουν ως πρόβλημα οι φορείς της διαπλοκής! 

Το Eurogroup θα μπορούσε ίσως να αποφασίσει την προώθηση της εκταμίευσης μέρους της δόσης, αλλά δεν μπορεί να καταλήξει σε συνεννόηση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την συνολική διευθέτηση του ελληνικού χρέους σε συνδυασμό με την δημοσιονομική προσαρμογή. Η διαφωνία για τους χειρισμούς που θεωρητικά θα επέτρεπαν να χαρακτηριστεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος με τα στάνταρτ του ΔΝΤ, επεκτείνεται πλέον και μεταξύ των τεχνικών συμβούλων μελών της ευρωζώνης.

Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες από γερμανικής πλευράς, αλλά και μαρτυρία στελέχους του ΔΝΤ, ο πρόεδρος του Eurogroup κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ «βολιδοσκόπησε» την Γερμανική κυβέρνηση με ταυτόχρονη ενημέρωση και της Γαλλικής πλευράς, επί της προοπτικής η υπόθεση να αντιμετωπισθεί συνολικά στο πλαίσιο μιας Έκτακτης Συνόδου Κορυφής, μια και το Eurogroup δεν έχει αρμοδιότητα να εξετάσει το ζήτημα και κυρίως να αποφασίσει στη νέα αναθεωρημένη βάση που προκύπτει από την αξιολόγηση της τρόικας. 

Παράλληλα αναζητείται φόρμουλα ώστε να υπάρξει προσωρινή διευθέτηση με την «δόση» και δυνατότητα σταδιακής εκταμίευσης, ώστε σε καμία περίπτωση να μην οδηγηθεί η Ελλάδα σε στάση πληρωμών, μέχρι να υπάρξει κατάληξη στην μεθοδολογία που θα διασφαλίζει την μη-επέκταση της ελληνικής κρίσης χρέους, παράλληλα με την εξεύρεση νέων πόρων χρηματοδότησης της λεγόμενης «επιμήκυνσης». 

Και όλα αυτά ασφαλώς υπό την θέσπιση ενός μόνιμου μηχανισμού (φορέα) Υπερεθνικής Οικονομικής Εποπτείας με την μορφή του «Bentham's Panopticon» (: a symbol for the modern disciplinary society) – θυμάστε κάποτε που το όριζα με σύγχρονους ελληνικούς όρους! 

Με μια κουβέντα, επέκταση του προγράμματος προσαρμογής δεν μπορεί να αποφασιστεί από το Eurogroup, αλλά θα απαιτηθεί μια Σύνοδος Κορυφής για το ζήτημα η οποία θα ορίσει και την ακριβή θεσμική μορφή της Υπερεθνικής Οικονομικής Εποπτείας». 

Η παράταση στο χρονοδιάγραμμα των στόχων θα ανεβάσει το κόστος χρηματοδότησης της Ελλάδας, που επίσης δεν μπορεί να καθοριστεί και να συμφωνηθεί στο πλαίσιο του Eurogroup. Μια και όλες οι πλευρές συμφωνούν ότι το παρόν πρόγραμμα δεν «βγαίνει» και απαιτείται χρονική επέκταση των στόχων, το κρίσιμο είναι να αποφασιστεί ποιο μοντέλο χρηματοδότησης θα προκριθεί και αν αυτό θα αποτελέσει συνδυασμό επιπρόσθετης εξωτερικής χρηματοδοτικής βοήθειας και εισαγωγής ενός μηχανισμού συγκαλυμμένης υποτίμησης που θα δουλέψει παράλληλα με την εσωτερική υποτίμηση, ώστε να διασκεδαστούν οι συνέπειες της ύφεσης στην αγορά και σε δεύτερο στάδιο να τροφοδοτηθεί η ανάπτυξη. 

Το πώς θα διαμορφωθεί τελικά το νέο πλαίσιο του χρεοστασίου της Ελλάδας, το οποίο αυτή την στιγμή διαπραγματεύονται σε τελικό στάδιο Γερμανοί, ΕΚΤ, ΔΝΤ και εκπρόσωποι του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θα είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε σε λίγο καιρό, αλλά όχι τις επόμενες μέρες. Αυτό ωστόσο που μοιάζει ακόμη πιο θολό είναι το εσωτερικό πολιτικό τοπίο και πώς αυτό θα διαμορφωθεί κάτω από το «Panopticon». 

Σίγουρα η πολιτική ατμόσφαιρα θα ξεθολώσει, αφού προηγουμένως οι επιμέρους παράγοντές του πολιτικού συστήματος βρεθούν ενώπιον μιας μονιμότερης λύσης ως προς το ελληνικό ζήτημα με την μορφή του καθεστώτος Υπερεθνικού Οικονομικού Ελέχου. 

Το θετικό και ενδιαφέρον θα ήταν τα πράγματα να γίνονταν αντίστροφα και η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης να ξεκινούσε από την μεταβολή του πολιτικού συστήματος με προοδευτικά – κοινωνικά κριτήρια και με μία κυβέρνηση που θα μπορούσε, δίχως δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, να ορίσει καλύτερα το εθνικό συμφέρον στην συγκυρία και να διαπραγματευτεί σε μια άλλη βάση από αυτήν που όρισε ο «ατομικός μηχανισμός» με τους εταίρους μας, έχοντας την σαφή υποστήριξη του κινήματος των εργαζομένων – ανέργων. 

Δυστυχώς όμως δεν διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις για ένα κίνημα ανατροπής της διαπλοκής και των πολιτικών φορέων που άμεσα την εκφράζουν κι έτσι πλέον οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα θα ακολουθήσουν ως διευθέτηση, ή ως αντίδραση ή, σε κάθε περίπτωση, ως ανάδραση στις οικονομικές διευθετήσεις που χαρακτηρίζουν την σχέση χρηματοπιστωτικό μπλοκάρισμα – δημοσιονομική μεταρρύθμιση και οι οποίες αποκρυσταλλώνονται και αυτή τη φορά εκτός Ελλάδος.
Η δυστυχία εθνικών διαστάσεων είναι ότι η νέα μεταπολίτευση χαράζει εντός ενός καθεστώτος εξευτελισμού της λαϊκής κυριαρχίας και της εργασίας, το οποίο με ανακούφιση υποδέχεται η ζωτικά απειλούμενη από την χρεοκοπία διαπλοκή - στην πολιτική ή/και στην οικονομική της διάσταση. 

Όχι, εδώ σφάλω, «δυστυχία» είναι ότι ο ελληνικός λαός και η αριστερά αποδείχθηκαν σχεδόν παράλυτοι και ανώριμοι να αντιδράσουν εγκαίρως. Η αντίδραση της διαπλοκής στις εξελίξεις του «δώσε και σώσε» δεν είναι «δυστυχία», κάτι σε αναγούλα και μόνον φέρνει!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου (press-gr)

από δω