του Οδυσσέα Ελύτη
Α….(η ελληνική) είναι μια γλώσσα με πολύ αυστηρή γραμματική, που την έφκιασε μόνος του ο λαός, από την εποχή που δεν πήγαινε ακόμη σχολείο.
Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση κι αντοχή αξιοθαύμαστη, μέσα στις πιο δυσμενείς εκατονταετίες.
Ώσπου ήρθαμ΄ εμείς, με τα διπλώματα και τους νόμους να τον βοηθήσουμε. Και σχεδόν τον αφανίσαμε.
Από το ένα μέρος του φάγαμε τα κατάλοιπα της γραφής του και από το άλλο του ροκανίσαμε την ίδια του την υπόσταση, τον κοινωνικοποιήσαμε, τον μεταβάλαμε σε έναν ακόμα... μικροαστό, που μας κοιτάζει απορημένος από κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω.
απόσπασμα/από τα δημόσια και τα ιδιωτικά
εκδ.Ίκαρος, 1990
Β.…Και καλά, οι Έλληνες γενικά. Μα και οι πιο κοντινοί μας, οι “διανοούμενοι”; Να βλέπουν τον τόπο τους με συγκατάβαση σα μια οποιαδήποτε μικρή χώρα της Μέσης Ανατολής; Επειδή τα Πανεπιστήμια δεν έχουν συγχρονισμένα εργαστήρια, για να μη πω: κι επειδή τα ουρητήρια δε διαθέτουν ηλεκτρονικό μάτι; Ε, και λοιπόν, κι εγώ θα εξομολογηθώ με μια ειλικρίνεια που δεν αξίζει να την ειρωνευθεί κανείς: νιώθω ένας αριστοκράτης που έχει – ο μόνος που έχει- το προνόμιο να λέει τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα”, ακριβώς όπως η Σαπφώ, ακριβώς όπως ο Ρωμανός, εδώ και χιλιάδες χρόνια, και μόνον έτσι να βλέπω αλήθεια το γαλάζιο του αιθέρος ή ν΄ ακούω το ρόχθο του πελάγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.