Του Μιχάλη Ιγνατίου

  
Παρακολουθώντας από μακρυά -και την ίδια στιγμή από πολύ κοντά λόγω του γεγονότος ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βρίσκεται επτά οικοδομικά τετράγωνα από το σπίτι μου- την φαρσοκωμωδία της αποκρατικοποίησης και της αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας, δεν μπορώ να κρύψω μία σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου μόλις πληροφορήθηκα τα πραγματικά γεγονότα. Είπα στον εαυτό μου ότι «μας αξίζει ό,τι παθαίνουμε», αν και το καλύτερο για την περίσταση το δήλωσε ως ερώτημα φίλος που εργάζεται στο Ταμείο: «Μήπως έχετε την κυβέρνηση που σας αξίζει»;
Οι «κακοί», όπως συνηθίσαμε να τους αποκαλούμε, .........
του Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από κοινού με το οικονομικό επιτελείο της ελληνικής κυβέρνησης που δίνει μία άνιση μάχη, σκέφθηκαν -στοχεύοντας στην μείωση του χρέους- να...
προχωρήσουν σε μελέτες, ώστε να έχουν μία ιδέα για τα έσοδα που θα μπορούσε να προσφέρει η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Οταν πρωτοαφίχθηκαν στην Ελλάδα, τα στελέχη της Τρόϊκας είχαν εντυπωσιαστεί με τις εκτάσεις από τη Βουλιαγμένη μέχρι το Σούνιο και, μάλιστα, λέγεται πως ένας εξ` αυτών είχε υποστηρίξει (με δόση υπερβολής θα έλεγα), πως η αξιοποίηση αυτής της περιοχής θα έλυνε το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Ομιλούν, λοιπόν, για τεράστιες αξιοποιήσιμες εκτάσεις που, έτσι κι αλλιώς, είναι ανεκμετάλλευτες.
Δεν γνωρίζω πως από την συζήτηση φτάσανε να ανακοινώσουν την πρόθεση πώλησης εκτάσεων που θα αποφέρουν, όπως δήλωσαν,μέχρι και 50 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά ο συνομιλητής μου με διαβεβαίωσε πως η ανακοίνωση για αξιοποίηση ή εκποίηση είχε συμφωνηθεί σε ανώτατο επίπεδο, πράγμα που σημαίνει ότι για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων είχαν ενημερωθεί ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν. Με λίγα λόγια τα στελέχη του Ταμείου και της Ε.Ε. δεν εκβίασαν με την ανακοίνωση τους την ελληνική κυβέρνηση, όπως διέρρευσε το Μέγαρο Μαξίμου. Ενημέρωσαν για τα συμφωνηθέντα.
Δεν θα τους ψέξω για την αποκάλυψη, διότι πιστεύω ακράδαντα πως εάν δεν το έλεγαν αυτοί, σήμερα δεν θα συζητούσαμε για την αποκρατικοποίηση. Θα είχαμε μεσάνυχτα. Θα τους κατηγορήσω για την άνευ προηγουμένου έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς τον ελληνικό λαό, ο οποίος είναι το μεγάλο θύμα των κάκιστων πολιτικών που τον κυβέρνησαν και τον κυβερνούν. Οι κουβέντες που εκστόμισε ο Πολ Τόμσεν, ο οποίος μας είχε εντυπωσιάσει με την απλότητα και την ευγένεια του, είναι απαράδεκτες και πρέπει να απολογηθεί. Μόνο γι’ αυτό. Διότι η αποκάλυψη των σχεδίων για την αποκρατικοποίηση ήταν προσφορά στην ενημέρωση του λαού.
Οσοι στο εξωτερικό ασχολούνται με την Ελλάδα, προσωποποιούν την δραματική αύξηση των οικονομικών προβλημάτων με τον πρωθυπουργό, ο οποίος όταν ξεκίνησε η κρίση χαρακτηριζόταν ως «το μεγαλύτερο κεφάλαιο» της χώρας μας. Είναι η πρώτη φορά που ακούμε τόσα παράπονα για τον τρόπο άσκησης της οικονομικής πολιτικής και δεν είναι, πλέον, έκπληξη για εμάς κουβέντες περι πλήρους ανικανότητας αντιμετώπισης της κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι από τις κατηγορίες εξαιρούν τον υπουργό Οικονομικών, αν και τον θεωρούν ήδη «καμένο», υπό την έννοια ότι και να έχει αίσιο τέλος η προσπάθεια σωτηρίας της οικονομίας, ο ίδιος θα χρειαστεί να αναζητήσει εργασία στο εξωτερικό. Και το γνωρίζει, διότι τον παρουσιάζουν ακόμα πιό πολύ αποφασισμένο να υλοποιήσει τις πρόνοιες του Μνημονίου, πιστεύοντας πως αυτή και μόνο αυτή είναι η λύση για την Ελλάδα.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης που προέκυψε με αφορμή την αποκάλυψη για τις αποκρατικοποιήσεις, έδειξε στους ξένους ότι ο πρωθυπουργός τοποθέτησε υπεράνω όλων -σε μία κρίσιμη στιγμή για το Πρόγραμμα Σταθερότητας- το κομματικό και το προσωπικό πολιτικό συμφέρον. Ηταν ένας διαφορετικός άνθρωπος από αυτόν που γνώρισαν όταν έδωσε μύριες υποσχέσεις για να εξασφαλίσει τα 110 δισ. ευρώ. Υπογράφοντας το Μνημόνιο ο κ. Παπανδρέου γνώριζε -το ομολόγησε, άλλωστε- ότι παρέδιδε ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές της Ελλάδας. Γνώριζε και κάτι άλλο που, ίσως, να δικαιολογεί την «πισωπεταλιά» για τις αποκρατικοποιήσεις- αν και θα έλεγα πως το σκέφθηκε πολύ αργά: ότι εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει, οι δανειστές έχουν δικαιώματα στην κρατική περιουσία.
Εχοντας νιώσει την γλύκα της εξουσίας, ο πρωθυπουργός δείχνει το τελευταίο διάστημα ένα άλλο πρόσωπο. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνά ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα, ως αποτέλεσμα των σκανδάλων και της κακής διαχείρισης εκ μέρους των πολιτικών της, και επειδή ο ίδιος πήρε την απόφαση να την οδηγήσει στο στόμα του λύκου, τα περιθώριά του είναι ελάχιστα. Είτε μένει και παλεύει πραγματικά για να αλλάξει τη χώρα, όπως υποσχέθηκε στους δανειστές, είτε πραγματοποιεί το όνειρο της ζωής του αναζητώντας μία σημαντική θέση στο εξωτερικό. Εκτός αν έχει αντιληφθεί πως το όνειρο είναι απατηλό…

Kimonbel