Συριζαίοι καλλιτέχνες, καλλιτέχνες της ευρύτερης Αριστεράς, καλλιτέχνες του Μένουμε Ευρώπη, ΜΜΕ, το μητσοτακέικο, εθνικιστές, νεοναζί, ρατσιστές, θεούσες και άλλες …φυλές ενώθηκαν, έγιναν ένα και εξέδιωξαν τον Γιαν Φαμπρ.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ, Γιαν Φαμπρ, παραιτήθηκε μετά τις αντιδράσεις σε βάρος του από πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες και όχι μόνο. 

Ο Γιαν Φαμπρ γράφει στην επιστολή της παραίτησής του: 

«Με την παρούσα, εγώ, ο Jan Fabre, παραιτούμαι από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή (curator) του Ελληνικού Φεστιβάλ. Αποδέχτηκα την πρόταση του Υπουργού Πολιτισμού της Ελλάδας να προβώ σε καλλιτεχνικές επιλογές με πλήρη ελευθερία. Αυτό δεν φαίνεται να είναι πλέον δυνατόν στην Ελλάδα. Δεν επιθυμώ να εργαστώ σε ένα εχθρικό καλλιτεχνικό περιβάλλον, στο οποίο προσήλθα με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά. Εύχομαι στους Έλληνες καλλιτέχνες καλή τύχη στη δουλειά τους και στο Φεστιβάλ τους». 

Αυτή είναι μια αξιοπρεπής δήλωση, μετά από μια αξιοπρεπή παραίτηση. 

Είδαμε λοιπόν κι έναν αξιοπρεπή καλλιτέχνη. 

Αλλά δεν ήταν Έλληνας, ήταν Βέλγος. 

Κι έφυγε. 

Πού βρίσκεται ο …πολιτισμός στην Ελλάδα σήμερα; 

Ο πολιτισμός στην Ελλάδα σήμερα βρίσκεται ακριβώς εκεί που ήταν και πριν έρθει ο Φαμπρ. 

Άρα,
το πρόβλημα δεν ήταν ο Φαμπρ. 

Κοιταχτείτε μεταξύ σας, ο Φαμπρ δεν είναι εδώ. Ο Φαμπρ επέστρεψε στην δημιουργική καριέρα του. 

Είναι προφανές πως το υπουργείο Πολιτισμού τα έκανε μαντάρα στον τρόπο που χειρίστηκε όχι την επιλογή του Γιαν Φαμπρ -είναι καταξιωμένος καλλιτέχνης και η ανακοίνωση της επιλογής του πριν από μερικές εβδομάδες εντυπωσίασε εχθρούς και φίλους- αλλά τον τρόπο που αντιμετώπισε το Ελληνικό Φεστιβάλ. 

Βέβαια, θεωρώ εξαιρετικά θετικό το πέρασμα του Γιαν Φαμπρ από την Ελλάδα. 

Το πέρασμα του Γιαν Φαμπρ από την Ελλάδα ήταν η πιο πετυχημένη performance που έχω δει ποτέ. 

Σαν εικαστικός καλλιτέχνης, ο Γιαν Φαμπρ έκανε ένα τέλειο εικαστικό δρώμενο, παριστάνοντας τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ. 

Μέσα σε λίγες ημέρες, ξεβρακώθηκε το σύμπαν. 

Καλλιτέχνες ευνοούμενοι του προηγούμενου φεστιβαλικού καθεστώτος, δημοσιογράφοι που είχαν τα τυχερά τους τα προηγούμενα χρόνια, συριζαίοι καλλιτέχνες, καλλιτέχνες της ευρύτερης Αριστεράς, καλλιτέχνες του Μένουμε Ευρώπη, ΜΜΕ, το μητσοτακέικο, εθνικιστές, νεοναζί, ρατσιστές, θεούσες και άλλες …φυλές ενώθηκαν, έγιναν ένα και εξέδιωξαν τον Γιαν Φαμπρ. 

Αυτό ήταν το πραγματικό Φεστιβάλ αλλά οι συμμετέχοντες «καλλιτέχνες» δεν το πήραν χαμπάρι. 

Ευτυχώς, γιατί θα ήθελαν να πληρωθούν. 

Και τώρα; 

Ε τώρα, όλοι αυτοί οι αντι-Φαμπρ στέκονται κάπως αμήχανοι στη μέση της σκηνής, κοιτάνε ο ένας τον άλλον με απορία, και ο προβολέας δεν φωτίζει τα πουλιά τους αλλά τους πισινούς τους. 

Σε αυτούς τους πισινούς είναι σφηνωμένη -εδώ κι έξι χρόνια- η καραπουτσακλάρα της Τρόικας. 

Αλλά αυτή δεν τους ενοχλεί· τους ενοχλούσαν τα παλλόμενα μόρια των χορευτών στην παράσταση του Φαμπρ. 

Ξαφνικά, οι πρωτοποριακοί «καλλιτέχνες» συνειδητοποιούν πως χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα με τους νεοναζί. 

Το σύντομο πέρασμα Φαμπρ από την Ελλάδα μου θυμίζει το «Θεώρημα» του Παζολίνι, όπου ο εισβολέας πηδάει όλη την οικογένεια. Εδώ ο εισβολέας δεν πρόλαβε ούτε να μιλήσει. Με το πού τον είδαν, γ@μήθηκαν όλοι μόνοι τους. 

Έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, τίποτα δεν αποδεικνύει περισσότερο πως η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει από την υπόθεση Φαμπρ. 

Δεν είναι τα Wikileaks με τις συζητήσεις των στελεχών του ΔΝΤ το πρώτο θέμα της ημέρας -όλα αυτά τα ξέραμε ηδη- αλλά η παραίτηση Φαμπρ. 

Μια χώρα σαν συμμορία. 

Μια χώρα Μαφία. 

Μια χώρα αιμομιξία. 

Βέβαια, το Φεστιβάλ Αθηνών θα γίνει. Μέσα σε γενική αδιαφορία. Και κάποιοι «καλλιτέχνες» θα τσεπώσουν το παραδάκι. Γι’ αυτό, άλλωστε, έγιναν όλα αυτά. 

Και η Ιστορία θα γράψει πως οι Έλληνες καλλιτέχνες συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά την Πρωταπριλιά του 2016 -έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας τους-, για να υποστηρίξουν τα συμφέροντά τους. 

Ναι, αυτό θα γράψει η Ιστορία. Σαν πρωταπριλιάτικο αστείο είναι αυτό. 

Ναι, το Φεστιβάλ θα γίνει. Ο διευθυντής παραιτήθηκε, όχι το χρήμα. Το χρήμα είναι εκεί. Και πού να δείτε τι χρήμα και φιλοδοξία έχει η Στέγη… 

Άλλωστε, το Φεστιβάλ γινόταν και επί χούντας. 

Μπορεί οι ξένοι καλλιτέχνες να είχαν ενδοιασμούς να συμμετάσχουν σε Φεστιβάλ σε μια χώρα που είχε δικτατορία αλλά πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες δεν είχαν κανένα πρόβλημα να παίζουν με τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό με τις κυρίες τους στην πρώτη σειρά. 

Μιλούσαν κι αυτοί μέσω της τέχνης τους. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το υπουργείο Πολιτισμού -που λεγόταν μέχρι το 1985 «υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών»- δημιουργήθηκε στην διάρκεια της δικτατορίας. 

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δημιούργησε το υπουργείο Πολιτισμού το 1971. 

Αυτό, ίσως, εξηγεί πολλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε το 2016 ο Γιαν Φαμπρ. 

Ζήτω το πουλί της Χούντας! 

Ζήτω το πουλί της Χούντας που πάλλεται διαχρονικά στα μυαλά πολλών Ελλήνων πολιτών και πολλών Ελλήνων καλλιτεχνών. 

(Κύριε Φαμπρ, χάρηκα πολύ που περάσατε από την Ελλάδα. Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είναι όλοι οι Έλληνες σαν κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες. Επίσης, κάτι ψαράδες και κάτι γιαγιάδες σε μερικά ελληνικά νησιά είναι πιο καλλιτέχνες από πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες· απλά, δεν το ξέρουν. Πάντως, κύριε Φαμπρ, εγώ αμέσως αντιλήφθηκα πως είστε μεγαλοφυής και σας το είπα:

«Κύριε Φαμπρ, θεωρώ μεγαλοφυές εκ μέρους σας το ότι την πρώτη χρονιά σας ως καλλιτεχνικός διεθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ θα αφιερώσετε το Ελληνικό Φεστιβάλ στο Βέλγιο. Ως αιρετικός και εικαστικός καλλιτέχνης που είστε, γνωρίζετε ότι ένα προτεκτοράτο δεν μπορεί να έχει δικό του πολιτισμό. Τα προτεκτοράτα δεν έχουν πολιτισμό. Οι δούλοι δεν έχουν πολιτισμό.».

Κύριε Φαμπρ, το πέρασμά σας από την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ ήταν η καλύτερη παράσταση στα χρόνια του Φεστιβάλ. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ πως, όταν ο Αλέξης Τσίπρας σας είπε ότι βασίζεται σε εσάς, του είπατε «μη βασίζεσαι και τόσο». Χαχαχαχαχαχα!!! Ακόμα γελάω. Ποτέ δεν ξεχνάω έναν άνθρωπο που με έκανε να γελάσω. Και ποτέ δεν ξεχνάω τους ανθρώπους που βλέπουν την καρέκλα με μια κάποια αδιαφορία. Άλλωστε, στην Ελλάδα σπανίζει αυτό το είδος.)

pitsirikos