Στ’ Αγιονόρος διαπιστώνεις πως ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν είν’ προορισμένος να εργάζεται. Είναι γεννημένος μόνο για τον έρωτα....

Λέω να ξεκινήσω τη φετινή μου περιοδεία στ’ Αγιονόρος απ’ το Βατοπέδι.

Σύμφωνα με την παράδοση απ’ το σημείο αυτό προσπάθησε η κόρη του αυτοκράτορα Θεοδόσιου, η Γάλλα Πλακιδία, να μπει στο Όρος.

Αλλά συνάντησε μια Παρθένο που της έκλεισε το δρόμο.

Πάντα αναρωτιέμαι ποια θέλησε η Παναγία να σταματήσει στο πρόσωπο της Πλακιδίας;

Τη Δύση; 

Τη γυναίκα γενικώς; 

Την ερωτευμένη Πλακιδία; 

Την αμαρτωλή Πλακιδία;

Στ’ Αγιονόρος διαπιστώνεις πως ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν είν’ προορισμένος να εργάζεται.

Είναι γεννημένος μόνο για τον έρωτα. Έστω και τον "θείο έρωτα".

Πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις δέκα βεβαιότητες καριέρας και είκοσι δόξας για μια μονάχα ελπίδα έρωτα!

Στ’ Αγιονόρος δεν είναι ασφαλώς όλα άγια.

Σαν είν’ κανείς ηθικολόγος πάντα βρίσκει κάτι να σοκάρεται.

Τις ακολασίες που δεν μπόρεσε να ζήσει ο ίδιος, τις αποδίδει στους άλλους...

Τους άντρες τους χωρίζω σε δυο κατηγορίες:

Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που γεννιούνται παντρεμένοι! 

Φοβούνται τη μοναξιά, αφήνουν να τρέχει όλη νύχτα το νερό στην μπανιέρα για να ’χουν παρέα.

Οι άντρες αυτοί, ακόμη κι αν καλογερέψουν, θα μπουν σε πολυάριθμο μοναστήρι.

Στη δεύτερη ανήκουν όσοι είναι γεννημένοι εργένηδες.

Αυτοί στ’ Αγιονόρος γίνονται αναχωρητές.

Κουρνιάνε στα φριχτά Καρούλια.

Εκεί θα πάω να τους βρω... Ένα μήνα με τους ακροβάτες των βράχων.

Οι αλυσίδες σκουριασμένες, τα καρφιά επικίνδυνα τοποθετημένα, ο ήλιος εκτυφλωτικός, η πλαγιά γεμάτη λευκάδα, παρθενιά, ίλιγγο. 

Κι από κάτω το λουλακί του Αιγαίου...

Ένας γκρεμός χωρίς δρόμο, ένα καταφύγιο αρπακτικών πουλιών.

Εδώ είν’ οι φωλιές των πραγματικά εργένηδων ανδρών. 

Δεν βλέπεις πρόσωπα. Μόνο γενειάδες.

Εδώ το υποσυνείδητο δεν είν’ γεμάτο επισκοπικές μίτρες. Μόνο με καταπιεσμένο σεξ.

Απ’ το ζώο ως τον άνθρωπο ένας είν’ ο έρωτας.

Για τον χυδαίο λέγεται "πήδημα".

Για κάποιους άλλους είναι "κοινωνία"...

Τις Κυριακές θα κατεβαίνω να εκκλησιάζομαι στην Αγία Άννα.

Ελπίζω να το ’χουν κόψει το παλιό χούι: έβαζαν στην είσοδο του ναού έναν καλόγερο να τραβάει τ’ αυτιά των καθυστερημένων.

Κι ένας άλλος έκανε τον γύρο της εκκλησιάς και γαργαλούσε τις μύτες των κοιμισμένων ή έριχνε μια κλοτσιά στον πισινό των αφηρημένων...