ΜΠΟΡΕΙ με πολιτικές αποφάσεις να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος τους χρέους μας;

Να το ρίξουν, δηλαδή, σ' έναν «κουβά» (που λέμε όταν παίζουμε χαρτιά) μαζί με τα χρέη και άλλων χωρών που είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν; Να συμβεί αυτό που στα οικονομικά αποκαλούμε «μερική διαγραφή απαιτήσεων» (haircut); Με αντίστοιχη μερική διαγραφή των απαιτήσεων του Δημοσίου και των τραπεζών από επιχειρήσεις και υπερχρεωμένα νοικοκυριά που αποδεδειγμένα αδυνατούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους;
ΠΑΜΠΟΛΛΕΣ φορές έχει συμβεί αυτό στην ιστορία. Τις προάλλες δεν έσβησαν όλο το χρέος της κατεστραμμένης Αϊτής;... Δεν διέγραψαν μέρος του χρέους της....
Ρωσίας, του Ντουμπάι και τόσων άλλων;... Το «κλαμπ των Παρισίων», το οποίο απαρτίζεται απ' τις 19 ισχυρότερες χώρες του κόσμου, δεν διέγραψε τον προπερασμένο μήνα, με το πράσινο φως του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, χρέος 7,35 δισ. δολαρίων της Δημοκρατίας του Κονγκό;... Η δική μας χούντα δεν είχε σβήσει χρέη των αγροτών;
ΕΚΕΙΝΟΙ που δανείζουν αέρα -πολύ περισσότερες φορές απ' τα κεφάλαια που έχουν- κάποια δύσκολη στιγμή, όπως αυτή που ζούμε τώρα, εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένοι ν' αντιμετωπίσουν με ρεαλισμό τις επισφάλειές τους. «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Αν μια χώρα, μια επιχείρηση, ένα νοικοκυριό είναι αδύνατο να εξυπηρετήσει το χρέος του και δεν έχει κάτι να της-του κατασχέσεις που να ξαναπουλιέται, για να μη γίνει ντόμινο, «τζαρτζάρεις» και παίρνεις ό,τι μπορείς να πάρεις, σε βάθος χρόνου.
ΑΛΛΩΣΤΕ η Ελλαδίτσα είχε, με βάση τα στοιχεία του 2008, συνολικό χρέος μόλις 230 δισ. ευρώ... Οταν οι επίσημες καταθέσεις των πολιτών της είναι μεγαλύτερες του χρέους. Οπως άλλωστε και η αξία της ακίνητης περιουσίας του ελληνικού κράτους. Το χρέος των δικών μας τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών είναι σχεδόν αμελητέο εν συγκρίσει με άλλων χωρών.
ΑΣ πούμε, η Βρετανία είχε το 2008 συνολικό χρέος 469 δισ.! Απ' αυτό, τα 202 δισ. ήταν χρέη των τραπεζών, 114 δισ. των επιχειρήσεων και 101 δισ. των νοικοκυριών. Η Ιαπωνία έχει συνολικό χρέος 459 δισ. Η Ισπανία 342 δισ... Μπορεί το δημόσιο χρέος της να είναι μόνο 47 δισεκατομμυριάκια, αλλά οι ισπανικές επιχειρήσεις χρωστάνε 136 δισ., τα νοικοκυριά 85 και οι τράπεζες 75. Ασε που αν πέσει η Πορτογαλία πέφτει αυτομάτως και η Ισπανία, αφού ένα μεγάλο μέρος του χρέους των Πορτογάλων «το 'χουν» οι Ισπανοί...
ΜΠΟΡΕΙ με πολιτικές αποφάσεις να ρίξουν ένα μέρος των χρεών που είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν στον «κουβά». Πάμπολλες φορές έχει συμβεί αυτό. Τις προάλλες για την Αϊτή. Προχθές στο Κονγκό· αφού παραχώρησε τα δικαιώματα εξόρυξης του χρυσού και του ταντάλιου φυσικά...
Ο πρώτος που 'χε κάνει κάτι τέτοιο ήταν ο Σόλων με τα «μέτρα επανόρθωσης» και κυρίως με τη σεισάχθεια. Ητοι την αποτίναξη βαρών (σείω=ταρακουνώ+«άχθος»=βάρος, χρέος).
ΠΡΙΝ απ' τον Σόλωνα όποιος πολίτης δεν μπορούσε να πληρώσει το δανειστή του έχανε την ελευθερία του. Για να σε δανείσει κάποιος έβαζες για ενέχυρο, για εγγύηση το «σώμα» σου (την προσωπική σου ελευθερία) ή της γυναίκας και της κόρης σου... Ο Σόλων απαγόρευσε το «επί τοις σώμασι δανείζειν». Βεβαίως δεν κατήργησε τη δουλεία. Απλώς απελευθέρωσε τους δούλους απ' το χρέος. Ετσι απελευθερώθηκαν όσοι είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών στην Αθήνα και ξαναγύρισαν στην πόλη ελεύθεροι όσοι εν τω μεταξύ είχαν μεταπωληθεί σαν δούλοι στο εξωτερικό.
ΣΤΗΝ «αρχή της δίκαιης ανισότητας» στηριζόταν η σεισάχθεια, που είχε στόχο να αποτρέψει την εμφύλια διαμάχη και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού της αρχαίας Αθήνας, διατηρώντας όμως παράλληλα την κοινωνική διαστρωμάτωση στη νομή του πλούτου και της εξουσίας.
ΕΙΧΕ και κάποιες εξαιρεσούλες η σεισάχθεια. Ας πούμε, ο αυστηρός πατέρας είχε δικαίωμα να πουλήσει για δούλη την άγαμη κόρη του επειδή έχασε την παρθενιά της...
του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ..Ελευθεροτυπια