Εδώ γ@μούν αρσενικούς κι εσύ γυρεύεις νύφη

 

Το Αρσάκειο υπήρξε ένα μεταβιομηχανικό ίδρυμα εκπαίδευσης στελεχών του κράτους και της κρατικής μηχανής(άλλο το κράτος, άλλο η κρατική μηχανή).

Το σχολείο σύμβολο, το εκπαιδευτήριο κόσμημα, το παλατάκι της γνώσης μιας τάξης που προσπαθούσε να ξύσει από πάνω της εγκλήματα και εγκλήματα, μαυραγορίτες και μαυραγορίτες. Θέατρο, γλώσσες, ταξίδια, κοσμοπολιτισμός.

Η ελληνική παιδεία των δυο πόλων. Απ’ τη μια το Μπάκιγχαμ κι απ’ την άλλη η παράγκα του καραγκιόζη. Και τα δυο σχολεία. Το ένα ιδιωτικό με ότι σημαίνει αυτό και το άλλο δημόσιο και καταϊδρωμένο, πολλές φορές αποθήκη ή πάρκινγκ ανθρώπινων υπάρξεων που οι γόνοι τους έτυχε να γεννηθούν στις λάσπες που έγιναν τσιμέντο, δουλεύοντας σαν χαρούμενοι σκλάβοι στις φάμπρικες που έστηναν με κρατικά πάντα δάνεια οι πατεράδες των παιδιών που πήγαιναν στα φιλελεύθερα κολέγια και στα καθεστωτικά ..

Αρσάκεια.

Ο νεωτερικός τόνος που άρχισε να δίνει στον καπιταλισμό η μεταψυχροπολεμική κατάσταση, έκανε τα Αρσάκεια σχολεία εταιρία και μάλιστα εταιρία φιλεκπαιδευτική, προθέτοντας αυτό το φιλελέ πρόθεμα στην ταμπέλα, θέλοντας έτσι κι αλλιώς να δείξει και να καταδείξει πως διαφέρει απ’ τα υπόλοιπα σχολεία της δημόσιας πλέμπας που, θεωρώντας τα και αντιμετωπίζοντάς τα ως βουστάσια άρχισε με πολιορκητικούς κριούς τα ιδρύματα και τα παιδαγωγικά ινστιτούτα να τα ελέγχει και να τα κατευθύνει με αριστοτεχνική μαεστρία.

Το ποια μαθήματα θα διδαχθούν, το ποια βιβλία θα γραφούν, το ποιοι θα τα γράψουν, αν θα φοράμε στολές ή αν θα κάνουμε προσευχή, άρχισαν να καθορίζονται από στελέχη που ξεπήδησαν μέσα απ’ αυτό το σπουδαίο εργοστάσιο κατασκευής και ελέγχου των υπηκόων.

Απ’ τις απαρχές του νέου ελληνικού κράτους η δομή της εκπαίδευσης στηρίχτηκε στον ευρωπαϊκό λογιοτατισμό και στην φθονερή μοναρχία που λειτουργούσε σαν αριστοκρατικός τοποτηρητής των ξένων συμφερόντων, περιφέροντας μιαν εικόνα γκλαμουριάς και μεγαλείου πίσω απ’ τις φυλακές τα ξερονήσια και τις εκτελέσεις.

Οι οργανωμένοι διανοούμενοι, τουτέστιν οι πουτάνες πολυτελείας της ακαδημίας, που, ο έξυπνος αστός τεχνοκράτης τους έχει βάλει στο βρακί μας ως μέντορες είναι σήμερα οι σοφοί που δουλεύουν υπερωρίες στα γραφεία της εξουσίας. Μα τα γραφεία της εξουσίας έχουν και φαρδιά μεγάλα κρεβάτια.

Βεβαίως απ’ τα βυζαντινά εγκλήματα και τις ιερές αιμομιξίες φτάσαμε στις σεμνοκαβλωμένες θεούσες και την άθενς βόιζ. Στο Λιγνάδη και στην Μενδώνη. Στον Μπαμπινιώτη και στον Τσιόδρα. Στις εκκλησιαστικές μικιό που ταξινομούν το ανθρώπινο κρέας ανάλογα με τη ζήτηση.

Όμως εκεί που υπάρχει εξουσία, δηλαδή διαχείριση του πλούτου υπάρχει μιαν άλλη ανθρώπινη φύση και μιαν άλλη ανθρώπινη κατάσταση.

Η μέθη που σου προκαλεί το να μπορείς να γαμείς με τα λεφτά σου δεν έχει κανένα όριο. Και ο πονηρός κύριος Μπαμπινιώτης που διαχειρίζεται όλο αυτό το νταβατζιλίκι του αρχοντοχωριάτη εφοπλιστή και της κουστωδίας του, ξέρει πως κάτω απ’ τα περσικά γνήσια χαλιά βρίσκονται βιασμένοι, καταγαμημένοι και δολοφονημένοι.

Λίγο πολύ όμως ετούτα είναι γνωστά όχι γιατί τα αποκαλύπτει η έντρομη αστική δημοσιογραφία αλλά γιατί φαίνονται κι όποιος θέλει να τα δει τα βλέπει.

Ξέρουμε πως, όλα μεταφράζονται σε επενδύσεις και κέρδη. Ξέρουμε πως, αυτή η νέα κατάσταση δεν είναι παρά η νεοχούντα που φέρνουν οι μητσοτάκηδες, οι ευλογημένοι του θείου Σαμ, με μιαν αστυνομία που λειτουργεί ως στρατός κατοχής, με μιαν αντιπολίτευση στρατευμένη στα ίδια συμφέροντα, τη διασφάλιση δηλαδή των όρων μιζέριας του προλεταριάτου και την εγγύηση του θανάτου της μεσαίας τάξης που ξέφυγε, κι απ’ τις άκρες της κανονικής κατανομής άρχισε να σκαρφαλώνει στο μεγάλο βυζί της υπεραξίας.

Ο σοφός παππούς όλων μας διαλάλησε πως, Εν το παν. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το λαμπρό παίγνιο, λόγιοι και λόγιες του καιρού μας, ελεύθεροι άνθρωποι που αυτοδιαφημίζονται ως τέτοιοι, μέντορες και σοφοί δάσκαλοι δημιουργικής γραφής-με το αζημίωτο, 300 ευρώ το κεφάλι-ξεπλένουν το σύστημα και τους μηχανισμούς του καταδικάζοντας τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Εδώ δεν εξαγοράζεται κάποιος με χρήμα κρατικό ή μη χρήμα, αλλά με άλλους πιο επιδραστικούς μηχανισμούς.

Απ’ το νομικό Θανάση Πλεύρη-ποιός μας επέβαλε άραγε αυτό το σίχαμα και τον μπαμπά του που κοιμάται αγκαλιά με τον Φύρερ!-μέχρι το διανοούμενο Θανάση Τριαρίδη, μυρίζει σίγουρα καμένο ανθρώπινο κρέας αν όχι καμένο ντουί μέσα στο δώμα της ανθρώπινης λογικής.

Ονόματα που παίζουν ρόλους και ρόλοι που ψάχνουν ονόματα για να ζωντανέψουν.

Ένα κράτος που θα ήθελε να εκτελέσει πολλούς από μας, όχι γιατί είμαστε βίαιοι και γιατί έχουμε όπλα-σιχαινόμαστε και τα όπλα και τους στρατούς-αλλά γιατί ελευθερία και δημοκρατία για μας σημαίνει αποκλειστικά και μόνο κοινοκτημοσύνη και όχι εκμετάλλευση άγρια χυδαία δολοφονική.

Όταν ταυτίζει ο διανοούμενος Τριαρίδης το θύμα με τον θύτη, τον θύτη που τον ξέρουμε καλά, απέξω κι ανακατωτά, έχει περάσει ήδη στη μεγάλη σφαίρα των υμνητών της αιώνιας σφαγής που καταδικάζει.

Είναι ο ίδιος, η συγκολλητική ουσία της καταστολής, αυτής της καταστολής που μας έρχεται απ’ τους χουντικούς διανοούμενους που κρατούσαν ίσες αποστάσεις απ’ το βασανιστή και τον βασανιζόμενο. Απ’ τον Μάλλιο και τον Παναγούλη. Απ’ τον Γουέλς και τις εκατόμβες νεκρών.

Είναι ο ίδιος, η συγκολλητική ουσία της καταστολής, αφού τον απεργό πείνας τον έχεις βαφτίσει χασάπη και τον περιφέρει ήδη σαν πτώμα μέσα στην ιδεολογική χαβούζα που ονομάζει δημοκρατία, λέγοντας και ξαναλέγοντας την πιο μεγάλη μπούρδα με χορηγό την αμερικάνικη πρεσβεία, πως, η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική και ως εκ τούτου πρέπει να παρέμβει, όχι μόνον για κάποιον ανθρωπιστικό λόγο αλλά για να μην καεί δήθεν η Αθήνα.

Στην ουρά του Μπαμπινιώτη και της Αρσακειάδος κυρίας Μενδώνη βρίσκεται όλος αυτός ο συρφετός του νεοδοσιλογισμού που κρατάει ίσες αποστάσεις.

Απ’το protagon.gr μέχρι την άθενς βόιζ και την Καθημερινή.

Ετούτη η ηθική στάση, το να ξεπλένεις δηλαδή μ’ αυτό τον τρόπο τα βαριά εγκλήματα της κρατικής εξουσίας, αλλά κυρίως να ενισχύεις τη βουλισιαρχία του καπιταλιστή με αγνόλογα και χίπικες γλύκες, θαρρείς φυτρωμένα στις γλάστρες της κοινής μας μιζέριας, οδηγεί σίγουρα σε ένα μέλλον λαμπρό, όπου η μαμή της ιστορίας θα πάρει πάλι τη θέση της μπροστά στο μεγάλο μαδημένο μουνί της ανθρώπινης ταλαιπωρίας.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ