Είναι τουλάχιστον παράδοξο, άνθρωποι που «διασκεδάζουν» με τη θρησκευτική πίστη των λαών, να μην κάνουν κάτι οι ίδιοι για να λυτρωθούν από τον εξευτελισμό και να ελπίζουν στα σοβαρά ότι κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον «κάτι θα γίνει» και θα τους σώσει.
Αυτός ο «Κατιθαγίνει» είναι ο δικός τους Μεσσίας.
Η πίστη στην έλευση του «Κατιθαγίνει» είναι ισχυρότερος κι από την πίστη που επιβάλλεται σε θεοκρατικά καθεστώτα.
Δίπλα στον Μαχντί των Μουσουλμάνων, στον Μαιτρέγια των Βουδιστών, στον Σαοσιάντ των οπαδών του Ζωροάστρη και στον Κάλκι των Ινδουιστών, ήλθε να προστεθεί ακόμη ένας αναμενόμενος λυτρωτής.
Ο «Κατιθαγίνει» των Ελλήνων της απραξίας.
Ο Τσίπρας αποκαθηλώνεται δίχως κάποια έξωθεν βοήθεια. Οι επιλογές του να απευθυνθεί στο κοινό των θερμοκηπίων του νεοφιλελευθερισμού –και το ακόμη πιο περίεργο – η...
αποδοχή του από μέρος αυτού το κοινού, κατάφερε να δυσαρεστήσει το πιο δυναμικό μέρος των πιστών οπαδών του. Ο ριζοσπαστισμός εγκαταλείφθηκε και το απολύτως εφικτό τείνει να γίνει πολιτικό ευαγγέλιο.
Τα δεδομένα πλέον λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν ως μη αναστρέψιμα και ανατρέψιμα. Ίσως κάποια στιγμή τον ακούσουμε, μάλιστα, να επιλέγει τη ρήση του Ναγκίμπ Μαχφούζ για να διαπιστώσει ότι «Η πολιτική δεν είναι ποιητικός ιδεαλισμός. Είναι ρεαλιστική σοφία της καθημερινότητας».
Αν κάτι σώζει τον ηγέτη μιας πρώην ριζοσπαστικής αριστεράς δεν είναι ο θεός.
Εκείνος σώζει τη βασίλισσα της Αγγλίας, δεν προλαβαίνει.
Αυτό που διασώζει το προφίλ του Τσίπρα είναι οι επιθέσεις που δέχεται καθημερινά από τον Κεδίκογλου, τον Βενιζέλο, τον ΔΟΛ, το MEGA, τον Κουβέλη, ακόμη κι από την Παπαρήγα. Είναι λογικό να σκεφτεί κάποιος ότι «για να τον βρίζουν όλοι, κάτι καλό έχει κάνει».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η προσγείωση του Τσίπρα στην αξιωματική αντιπολίτευση ήταν ανώμαλη καθώς προσπαθεί αγωνιωδώς να διατηρήσει την ομαλότητα, όσο στρεβλή και καταστροφική κι αν είναι.
Όμως το πρόβλημά μου δεν είναι ο Τσίπρας. Δεν είναι ούτε ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης. Αυτοί, κάνουν τη δουλειά τους. Είναι κάποια από τα δεδομένα που έχουμε.
Τα άλλα δεδομένα είναι οι απολύσεις, η φτώχεια, το ξεπούλημα, το πισωγύρισμα. Το κυριότερο δεδομένο, είναι η απουσία χρονικών περιθωρίων για αντίδραση. Η αντίδραση θα έπρεπε ήδη να είχε εκδηλωθεί. Όμως κανείς μας δε θέλει να την ξεκινήσει.
Δεν ξέρω αν ορίζεται ως εγκεφαλική παράλυση ή πνευματική δηλητηρίαση αυτό από το οποίο πάσχουμε, αλλά σίγουρα είναι κάτι πολύ βαρύ. Ίσως να υπάρχει κάποιος θυμός στον καθένα – ας μη μιλάμε για οργή, είναι υπερβολή – αλλά είναι τόσο … προσωπογενής που αποκλείεται να γίνει συλλογικός. Μπορεί δηλαδή να είμαστε όλοι θυμωμένοι, αλλά ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο καθένας διεκδικεί το ρόλο του μεγαλύτερου θύματος. Και τον απαιτεί.
Μην έχοντας αντιληφθεί τις πραγματικές αιτίες του θυμού αυτού και μην έχοντας προσπαθήσει να εντοπίσουμε την πραγματική του πηγή, δεν έχουμε στόχο. Ελλείψει στόχου, λοιπόν, στοχοποιούμε ο ένας τον άλλον. Αυτό που θυμίζουμε σήμερα είναι ένα λαό με περίοδο. Έχουμε νεύρα. Τσακωνόμαστε για το καθετί. Δεν ανεχόμαστε τον διπλανό μας.
Όσο αρνούμαστε να αντιληφθούμε ή να παραδεχτούμε ότι υπάρχει εχθρός κι ότι είναι κοινός, το φράγμα του θυμού θα καταρρέει και στο τέλος θα πλακωνόμαστε μεταξύ μας δι’ ασήμαντον αφορμήν. Μάλλον φοβόμαστε ότι η παραδοχή της ύπαρξης κοινού εχθρού θα μας υποχρεώσει να αντιδράσουμε ή να ξεφτιλιστούμε ως κότες. Προτιμάμε το αλληλοφάγωμα. Λιγότεροι κίνδυνοι, λιγότερες απώλειες.
Φαίνεται ότι εντός μας έχουμε ήδη προκαθορίσει το αποτέλεσμα μιας πιθανής δυναμικής ρήξης με το υπάρχον σύστημα. Έχουμε αποδεχτεί μια ήττα χωρίς μάχη. Μας επιβλήθηκε ο φόβος για τα χειρότερα, που όμως, ούτως ή άλλως, θα έρθουν. Νιώθω ότι απλώς αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε και να τ’ απολαύσουμε. Ο «Κατιθαγίνει» να βάλει το χέρι του.
Μεγάλε.....τα'πες ΟΛΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή