ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ DNA
Καμιά αμφιβολία για όσα καθαρά, έντιμα, ηρωικά, τραγικά περνούν από γενιές και γενιές αγωνιστών και από μια ατέλειωτη σειρά αγώνων στο DNA τουΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά εξάλλου είναι η ηθική, η ιδεολογική, η πολιτική βάση για να οικοδομηθεί ένας κομματικός σχηματισμός ικανός να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία.
Να χρησιμοποιήσει αυτή την εξουσία ως εργαλείο για να αλλάξει τη χώρα. Και να μην επιτρέψει σ’ αυτή την εξουσία να γίνει εργαλείο που θα αλλάξει τον ίδιο -πράγμα που δεν είναι καθόλου αυτονόητο.
Καλό είναι να θυμόμαστε, ωστόσο, ότι η κληρονομικότητα έχει και τους κινδύνους της. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός γενετιστής για να ξέρει ότι το DNA της βασανισμένης αριστεράς έχει και ...
τη σκοτεινή του πλευρά.
Σύνδρομα, συνήθειες, τρόπους σκέψης, που εναπόθεσαν εκεί τα χρόνια της παρανομίας, ο ανελέητες συγκρούσεις με τον αντίπαλο, οι σκληροί εμφύλιοι με τον σύντροφο, τα πενήντα χρόνια μοναξιάς στην οποία η αριστερά καταδικάστηκε λόγω της παρανομίας και των διωγμών.
Το θέμα δεν είναι εδώ οι καλοί και όμορφοι νέοι σε αντιπαράθεση με τους παραμορφωμένους από το ξύλο και τα βάσανα παλιούς. Το θέμα είναι ο κόσμος του νέου κόμματος που γεννιέται, παλιός και νέος, να μην αποδεχτεί άκριτα όλη την κληρονομιά.
Η αριστερά των αγώνων, των θυσιών, του απαράμιλλου ηρωισμού, της αφοσίωσης στην κοινωνική αλληλεγγύη και αλλαγή, αλλά και μιας μακράς σειράς από λάθη και ήττες, επιχειρεί τώρα να μεταμορφωθεί σε αριστερά της νίκης; Ε, αυτό δε γίνεται αν δεν απορρίψει πολλά από τον εαυτό της.
Η υπεροψία την ορθών ιδεών, η έφεση σε ομαδοποιήσεις, η ευκολία των διασπάσεων, το άκριτο χειροκρότημα της γραμμής, η λατρεία των αρχηγών, οι αγριότητες εν ονόματι της ενότητας, η υποτίμηση της προσφοράς που μπορούν να έχουν οι διαφορετικοί, οι απέξω, ακόμα και οι αντίπαλοι, ο ιδιοπαθής εγωισμός της ιδεολογικής αρτιότητας, ο σεχταρισμός που αναγεννιέται σε κάθε άνοιγμα και σε κάθε προσχώρηση –να μερικά πράγματα , που αν κληρονομήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά από ότι ο αδίστακτος αντίπαλος.
Εκατομμύρια άνθρωποι επενδύουν σήμερα ελπίδες στην αριστερά. Και το καλύτερο αντίδοτο στα αρνητικά της κληρονομικότητας θα είναι να δεσπόζει το δικό τους αύριο στη σκέψη και στην πράξη όλων…
Καλά όλα αυτά, υπό μία όμως θεμελιώδη συνθήκη: να μη διολισθήσει στα σοβαρά και κεφαλαιώδη πολιτικά ζητήματα η αριστερά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο είδαμε αυτό να γίνεται σε πολλές περιπτώσεις, σε κοντινές και πολύ κοντινές χώρες.
Το είδαμε στο πάλαι ποτε σοβιετικό μπλοκ, στην Ιταλία με τη μετεξέλιξη του ΚΚΙ, το Δημοκρατικό Κόμμα των Ντ' Αλέμα κλπ., το είδαμε στη Γαλλία, με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Ζοσπέν, στην Κύπρο τώρα με το ΑΚΕΛ.
Υπάρχουν θεμελιώδη ζητήματα από οποία, στο όνομα ή στα πλαίσια των οποιωνδήποτε τακτικών ελιγνών ή συμμαχιών, δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή παρέκκλιση, ώστε να μη μεταβληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ, που ελκόμενο από τη φανερή "γοητεία" της εξουσίας και της μπουρζουαζίας και επιχειρώντας να έχει την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο, εφήρμοσε μια αλλοπρόσαλλη λαϊκίστικη αρχικά και σκληρά νεοφιλειλεύθερη στην πορεία, ακολουθώντας πρακτικές της δεξιάς παράταξης (παραδοσιακού και αυθεντικότερου πολιτικού εκφραστή της μπουρζουαζίας) και του "κέντρου" (του πάλαι ποτέ αμορτισέρ του συστήματος).
Ετσι, μακριά από "νεκρικές" ομοφωνίες και από παρεϊστικες πρακτικές στελεχών, είναι αναγκαίο να υπάρχουν και να λειτουργούν ελεύθερα τάσεις, ιδεολογικού και πολτικού χαρακτήρα.
Και αυτό αποτελεί κατάκτηση για τη βάση της αριστεράς, παρά τις όποιες σοβαρές αδυναμίες και παρεκτροπές.
Το πώς θα κάνει χρήση αυτού του "θεσμού" η κάθε τάση ή συνιστώσα είναι πρώτιστα θέμα δικό της και των κορυφαίων στελεχών της.
Ετσι, είδαμε στα πλαίσια της 20χρονης πορείας του ΣΥΝ, από τη μια την πλειοψηφία της Ανανεωτικής Πτέρυγας να επιδίδεται σε πρακτικές αφενός μεν ηγεμονικές, αφετέρου δε ανθενωτικές και πλήρους ενσωμάτωσης στο σύστημα (με θλιβερή κατάληξη τη ΔΗΜΑΡ), ενώ από την άλλη το Αριστερό Ρεύμα να μάχεται επί 20 χρόνια πραγματικά για τη όσο μεγαλύτερη γίνεται ενότητα της αριστεράς (στόχος που έλαβε μερικώς "σάρκα και οστά" με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ) σε σύγχρονη αριστερή ριζοσπαστική κατεύθυνση.
Αν έπειτα από 20 χρόνια δύσκολης πορείας ο ΣΥΝ και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ τυχαίνει να έχει την επιδοκισμασία πλατιών λαϊκών στρωμάτων και ν' αποτελεί την κύρια ελπίδα του Ελληνα για απεμπλοκή από την καταστροφική κατάσταση, στην οποία μας οδήγησε το αστικό πολιτικό μπλοκ, αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στη στάση του ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ. Σε καταξιωμένα και συνετά στελέχη, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και πολλούς άλλους, περισσότερο ή λιγότερο ή ελάχιστα γνωστούς.
Στο ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ που κράτησε τις φωτεινότερες και θετικότερες πλευρές και εμπειρίες της καθ' ημάς και της ανά τη γη αριστεράς, τις οποίες μετουσίωσε σε σύγχρονες ριζοσπαστικές θέσεις, και απορρίπτοντας τις πιο σκοτεινές της πλευρές, όντας ταυτόχρονα βαθιά πατριωτικό, αλλά και διεθνιστικό, αγωνιστικό και ενωτικό.
Υπήρξε και συνεχίζει να είναι και σήμερα καταλυτικός και αναντικατάστατος ο ρόλος του για θετική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και της χώρας.
Δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί σου...Θα δείξει...Έχουμε όμως πόλεμο και να μη ξεχνάμε...Ο λαός δείχνει τον δρόμο
ΑπάντησηΔιαγραφή