Ποιους απειλεί ο Σαμαράς?

Έγινε μπούρμπερη και κουρνιαχτός!

Διάβαζα ότι αυτοί οι απίθανοι τύποι της κουστωδίας της αλήθειας, οι συμβουλάτορες της κυβέρνησης των Ολετήρων, «απειλούν» πάλι, όπως και στις αρχές του καλοκαιριού, με πρόωρες εκλογές, πιθανές τον ερχόμενο Μάιο. Όμως, ο πρωθυπουργεύων σφουγγοκωλάριος, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλεί, απειλώντας (sic) με εκλογές. Δεν απειλεί βέβαια εμάς τους ψηφοφόρους. Ξέρει πόσο μεγάλη είναι η πιθανότητα να τον στείλουμε με πρώτη ευκαιρία και χωρίς περιστροφές στον αγύριστο της οριστικής λήθης. 

Στην πραγματικότητα απειλεί ...τους βουλευτές που στηρίζουν το καταστροφικό έργο της κυβέρνησής του. Αυτούς που άβουλοι και μοιραίοι στηρίζουν αυτήν την χείριστη κυβέρνηση των ανθρωποφάγων. Ο εκβιασμός είναι αποτελεσματικός γιατί το ξέρουν και οι πέτρες ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν πρόκειται να διασωθούν στην επόμενη Βουλή. Ο επικεφαλής αυτού τον καταστροφικού θιάσου ανίδεων, ανόητων και ανεπάγγελτων, που κάποιες φορές είναι και συνδεδεμένοι με δόλια ιδιωτικά συμφέροντα, μόνο να τους εκβιάζει  με φτηνούς εκβιασμούς μπορεί, αφού ούτε ηγεμόνας είναι ούτε βέβαια ηγέτης.. Από αυτόν τον εσμό των κανιβάλων, δεν περνούν απαρατήρητοι οι πολιτικοί γόνοι που με κληρονομικό θα έλεγες δικαίωμα, θρονιασμένοι στους σβέρκους μας, ευημερούν. Όμως οι περισσότεροι από αυτούς είναι βουλευτές επειδή το διαπλεκόμενο σύστημα της τηλεδημοκρατίας μας αποφάσισε να είναι αυτοί, αντί άλλων, οι τηλεμαϊντανοί που με την ψήφο τους ορίζουν καθ’ υπαγόρευση τις ζωές μας. Έτσι κατά που το σάπιο μας σύστημα βολεύεται να μας κυβερνάνε, με την αποχή μας ή με την ψήφο μας υφαρπαγμένη με ψεύτικες υποσχέσεις, ρουσφέτια κι ανισόρροπα εκλογικά συστήματα. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ετούτες είναι κρίσιμες ώρες για το μέλλον του τόπου μας. Πόσο αφελείς μπορεί πια να είμαστε? Πόσο μπορούμε πια να παραμένομε σιωπηλοί? Είναι ορατό και στον πιο αδιάφορο και στον πιο αδαή περί τα κοινά, ακόμα και στον πιο χορτάτο, ότι αυτή η κυβέρνηση μας οδηγεί ομαδόν και κοπαδοειδώς,  κατευθείαν σ’ έναν γκρεμό που το χείλος του δεν είναι πια μακριά. Κάθε ώρα που περνάει με τους Ολετήρες να υπογράφουν και να ψηφίζουν ό,τι απίθανο τους ζητούν οι Τροϊκανοί προϊστάμενοι κι επικουρικά τα δόλια ιδιωτικά συμφέροντα που εξυπηρετούν, κάθε τέτοια ώρα που περνάει, η συλλογική οδύνη γίνεται όλο και μεγαλύτερη, τα καταστροφικά αποτελέσματα της διακυβέρνησής τους όλο και περισσότερο ορατά. Η απόσταση από το χείλος του γκρεμού όλο και μικραίνει. Δεν έχομε την πολυτέλεια να περιμένουμε ούτε μέχρι τον επόμενο Μάιο.

Κοίτα γύρω σου! Κοίτα που γίνεται. κάθε επόμενη μέρα, όλο και περισσότερο μπούρμπερη και κουρνιαχτός η ζωή όλων μας! Κι όμως, εμείς ασχολούμαστε με το Burberry του Αλέξη, επειδή, φαίνεται, δεν έχουμε ούτε σπουδαιότερες ιδέες ούτε σπουδαιότερες προτάσεις, ούτε σπουδαιότερες ασχολίες για να καταπιαστούμε... 

Δε λέω, ανόητος κι αυτός που έβαλε το ακριβό πουκάμισο για να υποδεχθεί τους υπ’ ατμόν εργαζόμενους της υπό διάλυση αμυντικής βιομηχανίας. Το αξιοσημείωτο, όπως παρατήρησε κάποιος, δεν είναι ότι φόρεσε το Burberry, αλλά ότι δεν του έκοψε να μην το φορέσει... Ακόμα χειρότερα, λέω εγώ, που δεν είχε ούτε τούτη τη φορά κάτι σημαντικό να μας πει. Τάχθηκε, λέει, υπέρ της δημιουργίας ενός ενιαίου δημόσιου φορέα για τις αμυντικές βιομηχανίες, που θα καλύπτει τις ανάγκες του ελληνικού στρατού, θα παίζει ρόλο στην έρευνα σε επαφή με τα πανεπιστήμια και που παράλληλα θα προχωρήσει σε διακρατικές συμφωνίες με εξωτικές χώρες όπως η Βραζιλία. 

Χαίρω πολύ Αλέξη μου, καλά τα λες, αλλά για να φτάσεις να πουλήσεις όπλα στη Βραζιλία, πρέπει πρώτα να τα επινοήσεις, να τα σχεδιάσεις και να τα παράξεις. Πρέπει να περάσει χρόνος για να μετατρέψεις εκθέσεις ιδεών σαν ετούτες που μας αραδιάζεις, σε υλοποιήσιμες προτάσεις. Ακόμα περισσότερος χρόνος χρειάζεται για την εφαρμογή τέτοιων ιδεών που θέλουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα για να φτουρήσουν. Αλλά ο οπλουργός, ο εφαρμοστής, ο λογιστής της αμυντικής βιομηχανίας, αυτοί είναι απλοί άνθρωποι που πρέπει να ταΐσουν τις οικογένειες του σήμερα· δεν τους ενδιαφέρει τόσο τι θα έχει γίνει μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, αλλά τι τους περιμένει αύριο. Περιμένουν να ακούσουν τι θα γίνει  με τις ζωές τους που τις βλέπουν κι αυτές να γίνονται μπούρμπερη και κουρνιαχτός. Ούτε μία κουβέντα για τις πηγές των κεφαλαίων που θα εξασφαλίσουν  την υλοποίηση τέτοιων προγραμμάτων ή τον ορίζοντα προγραμματισμού. Ούτε μία κουβέντα για την αναψηλάφηση των αντισταθμιστικών οφελών που απορρέουν από τα πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα δεκαετιών που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν όπως θα έπρεπε και που θα μπορούσαν σήμερα να δώσουν έργο και τεχνογνωσία αντί για απολύσεις κι απελπισία. Οι εκθέσεις μεγαλεπήβολων ιδεών ακούγονται όμορφες στις εποχές της νιρβάνας, όχι στις εποχές των συσσιτίων.

Στη συνάντηση του με τον υπουργό των Πολιτισμών της Βολιβίας δεν ξέρω αν ο Αλέξης φορούσε το ίδιο Burberry ή άλλο, αλλά διαβάζω ότι οι δύο άνδρες συζήτησαν κυρίως το θέμα της προστασίας του νερού από την ιδιωτικοποίηση και τρόπους για να συνδεθούν οι αγώνες κι οι εμπειρίες των κινημάτων κατά του νεοφιλελευθερισμού στη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη. 

Αλλά εμάς δε μας ενδιαφέρει πρωτίστως η αδελφοποίηση των κινημάτων Λατινικής Αμερικής κι Ευρώπης·μας ενδιαφέρει πρωτίστως να αποτραπεί η μεταφορά των δικαιωμάτων του νερού σε δόλια ιδιωτικά συμφέροντα. Εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο κι από την αδελφοποίηση των κινημάτων, να ανακοινωθεί, για να γίνει κατανοητό, το σκεπτικό του αποκλεισμού της Κ136 από την διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΥΑΘ, όχι για λόγους ιδεολογικούς, ας μην μπλέξουμε μ' αυτά, αλλά για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Επειδή δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη τεκμηριωμένη εναλλακτική πρόταση. Επειδή δεν φαίνεται να υπάρχει εναλλακτική λύση άλλη, από την ανάληψη της ευθύνης των ζωών μας από εμάς τους ίδιους.

Αυτά μας ενδιαφέρουν, ούτε αυτή τη φορά ακούσαμε κάτι σημαντικό κι αυτός είναι, πιθανολογώ, ένας από τους κύριους λόγος που οι δημο(σ)κόποι, δικαίως ή αδίκως, επιμένουν ότι εμείς οι Έλληνες θεωρούμε τον πρωθυπουργεύοντα σφουγγοκωλάριο, ως τον καταλληλότερο άνθρωπο για να κρατάει στα άχρηστα χέρια του το τιμόνι της χώρας. Αλίμονό μας! 

Alexandros Raskolnick