ΔΗΜΑΡο-κυβέρνηση και ΡΗΜΑΔο-αριστερά. Τελικά μήπως υπάρχει και αριστερά του συστήματος;

Η  ΔΗΜΑΡ δεν κρατήθηκε και μπήκε με τα τσαρούχια στην κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.  Με πρόγραμμα την επιτάχυνση της εφαρμογής της πολιτικής των μνημονίων, μέσα στο πλαίσιο πάντα της εξυπηρέτησης του χρέους και της υποταγής στην δημοσιονομική προσαρμογή που επιβάλλει η ευρωζώνη. Είχαμε γράψει πριν τις εκλογές ότι: ‘’Οι συντηρητικές δυνάμεις, γνωρίζουν, δυστυχώς καλύτερα από την αριστερά, ότι το ζητούμενο δεν βρίσκεται κυρίως  στα εκλογικά ποσοστά, ούτε στους κυβερνητικούς συνδυασμούς.  Το ουσιώδες είναι το πραγματικό πολιτικό βάρος της μιας  ή άλλης πολιτικής κατεύθυνσης μέσα στη συνείδηση του κόσμου και το επίπεδο οργάνωσης του. Άλλωστε, για αυτό το λόγο επανελήφθησαν οι εκλογές.   Το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και με δηλωμένη την ‘’προθυμία’’ της ΔΗΜΑΡ, είχαν τα κοινοβουλευτικά νούμερα να κάνουν μια  μαύρη κυβέρνηση και στις 6 Μάη.  Θα γινόταν έκρηξη, αν δεν εξασφάλιζαν συναίνεση τουλάχιστον του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν σαφή πολιτικό στόχο σήμερα.  Να κλείσουν το ... πολιτικό ρήγμα.  Να μετατοπίσουν προς τα δεξιά τη συνείδηση του κόσμου, με κρίκο τη δεξιά μετατόπιση της αριστεράς.  Και εδώ εκμεταλλεύονται την αυταπάτη του ΣΥΡΙΖΑ, την υποχωρητικότητα  του, την αγωνία του να τετραγωνίσει τον κύκλο αναζητώντας λύσεις ανακούφισης εντός ευρώ, ΕΕ, χρέους, μνημονίων και κυριαρχίας του κεφαλαίου.’’ (http://aristeroblog.gr/node/845) Από το ‘’όχι στα μνημόνια’’ στο ‘’μετά το ευρώ τι;’’ Να λοιπόν που αυτό που ΔΕΝ μπορούσε να γίνει μετά τις 6 Μάη, μπορεί να γίνει μετά τις 17 Ιούνη.  Αυτό συνιστά μια σημαντική μετατόπιση του πολιτικού και ιδεολογικού συσχετισμού δυνάμεων.  Είναι αποτέλεσμα της τεράστιας πολιτικής πίεσης του αστικού κόσμου, που αξιοποίησε στο έπακρο την αποδοχή από του ΣΥΡΙΖΑ του πλαισίου της ευρωζώνης και του χρέους ως απαράβατα όρια. Είναι σημαντικό λάθος να μην αντιλαμβάνεται κανείς αυτή τη σημαντική αρνητική μεταβολή.  Οι πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ για τα εκλογικά του ποσοστά, δεν αποτελούν λόγο να μη δούμε την προσπάθεια του συστήματος  να ‘’ταχτοποιηθεί’’ το ρήγμα που άνοιξε στις 6 Μάη.  Σε εκείνες τις εκλογές κυριάρχησε το ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ και μέσα από αυτό η αποδοκιμασία στις αντεργατικές αντικοινωνικές πολιτικές των βασικών αστικών καθεστωτικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ.  Στις 17 Ιούνη ο αντίπαλος σήκωσε τον πήχη:  ‘’Δεν θέλετε μνημόνια;  Πρέπει να πείτε και όχι στο ευρώ!  Δεν σας κάνει ούτε το ευρώ;  Πρέπει να σκεφτείτε αν είσαστε έτοιμοι για μια μεγάλη περιπέτεια συγκρούσεων, έξω από τον καπιταλισμό, προς μια άγνωστη άβυσσο’’. Πως απάντησε η αριστερά σε αυτό το πέταγμα του γαντιού των συντηρητικών δυνάμεων; Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε πλήρως το πλαίσιο αυτό  και συνέβαλε (θελημένα ή αθέλητα) στην εμπέδωση του τρόμου απέναντι σε οποιαδήποτε δημοκρατική αγωνιστική επιλογή του λαού, έξω από το πλαίσιο χρέους και ευρωζώνης.  Κινήθηκε με τη λογική της ‘’ήρεμης δύναμης’’, με την επιδίωξη (και αυταπάτη) ‘’ας πάρουμε το τιμόνι και βλέπουμε’’.  Δεν τόλμησε να θέσει καν θέμα κατάργησης εκείνων των μέτρων του μνημονίου που θα είχαν δημοσιονομικό αντίκρισμα αμφισβήτησης της Δανειακής Σύμβασης. Ποιος είναι ο άλλος δρόμος και ποιος τον προβάλει; Διατυπώνεται η γνώμη ότι το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχασαν λόγω του διλήμματος  που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ ‘’κυβέρνηση ΝΔ ή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ’’.   Δεν είναι η ουσιώδης αιτία για την πτώση τους. Πιο σωστά, η δυσκολία τους να ‘’αντέξουν’’ ένα ερώτημα γύρω από τη διακυβέρνηση, αντανακλούσε –για κοινούς, αλλά και για πολύ διαφορετικούς λόγους- την αδυναμία τους  να αναμετρηθούν με την πρόκληση του αστικού κόσμου γύρω από τη δυνατότητα μιας άλλης αντικαπιταλιστικής πορείας, έξω από την ΕΕ, το χρέος, την κυριαρχία του κεφαλαίου,  με κριτήριο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειονότητας  και με το δρόμο της ταξικής πάλης και ανατροπής.   Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, πρέπει να έχουμε συναίσθηση ότι δεν προτιμήθηκε απλά ο ΣΥΡΙΖΑ ως έχων άμεση κυβερνητική διέξοδο, αλλά υπήρξε και ένας  ορισμένος προβληματισμός και σκεπτικισμός για τις περιπέτειες ενός δρόμου αντικαπιταλιστικής ανατροπής.  ‘’Ποιος είναι αυτός ο άλλος δρόμος; Πως επιβάλλεται; Με εμφύλιο; Ενάντια σε όλο τον κόσμο;’’. Και εδώ είναι που πρέπει να γίνει συζήτηση χωρίς απαγορευμένες ζώνες… Η ‘’τόλμη’’ να πηγαίνεις με την εξουσία… Σε αυτό το πεδίο της  σχετικής, ασταθούς και προσωρινής  επιτυχίας των συστημικών δυνάμεων, είναι που ‘’τολμά’’ η ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει σε μια μαύρη μνημονιακή κυβέρνηση πολιτικής συναλλαγής και ταξικής αντεκδίκησης. Έχει σημασία να δούμε τη δικαιολογητική  νομιμοποιητική βάση αυτής της συμμετοχής σε μιαάκρως επιθετική αστική κυβέρνηση, μιας δύναμης που λέει πως ανήκει στην ευρωπαϊκή αριστερά. Να τι λέει η ΔΗΜΑΡ:  ‘’Πάγωμα της πτώσης μισθών, κατάργηση ρυθμίσεων για μετενέργεια, αύξηση χρόνου παροχής επιδόματος ανεργίας, αναστολή απολύσεων στο δημόσιο’’.  Φυσικά, δεν μας τα υπόσχεται ρητά όλα αυτά, αλλά δεσμεύεται ότι αυτά θα ‘’διαπραγματευτεί’’ η κυβέρνηση  με την τρόικα, παράλληλα με σχετική οριακή επαναδιαπραγμάτευση της Δανειακής Συνθήκης και επέκτασης του χρόνου άντλησης από το λαό του πακέτου των 11,5  δις. Στην πραγματικότητα, η λογική των ελάχιστων μέτρων ανακούφισης, στο πλαίσιο πάντα των ‘’ισοδύναμων’’ μέτρων τήρησης και εφαρμογής των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές και την ευρωζώνη, ’’χωρίς μονομερείς ενέργειες’’,   είχαν τεθεί προεκλογικά και νομιμοποιηθεί σχετικά και από τον ΣΥΡΙΖΑ.  Φυσικά ήταν και η βασική γραμμή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Βαραίνει και αυτό στον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων. Δεν είναι μόνο η ΔΗΜΑΡ που ''τολμάει''. Είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ που δηλώνει από το ίδιο κιόλας βράδυ των εκλογών δια στόματος του προέδρου του Α. Τσίπρα:  ‘’Δεν θα παραλάβουμε καθόλου εντολή. Σχηματίστε αμέσως κυβέρνηση διότι η ευρωσύνοδος είναι πολύ κοντά. Αξιοποιείστε το υψηλό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ως διαπραγματευτικό χαρτί’’.  Τα θυμόμαστε σωστά ή κάνουμε λάθος;  Από κοντά ο Δ. Παπαδημούλης διευκρινίζει σε κάθε ευκαιρία:  ‘’Θα κάνουμε αντιπολίτευση του 27% και όχι του 4%. Όχι μόνο δεν είμαστε ακραίοι και άνομοι, αλλά  …θα σας ρημάξουμε στη νομιμότητα’’. Και αυτή η ‘’τόλμη’’ εκδηλώνεται στις συνθήκες της σχετικής μετατόπισης στο τερέν της δεξιάς συντηρητικής πολιτικής, εντός της ΕΕ και των αγορών. Και φυσικά διευκολύνεται πάρα πολύ από το μεγάλο αδυνάτισμα και του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η παρουσία της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, έρχεται να υπενθυμίσει ότι ποτέ δεν υπήρξε μια ενιαία αριστερά και συνεπώς είναι έξω από κάθε λογική οι πανηγυρισμοί για τα ‘’μεγάλα και πρωτοφανή ποσοστά της αριστεράς’’ και οι αθροίσεις αυτών των ποσοστών.  Όχι μόνο υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές πολιτικού και στρατηγικού χαρακτήρα μέσα στην αριστερά , αλλά υπάρχουν και δυνάμεις που μιλούν στο όνομα της αριστεράς  ενώ  είναι δυνάμεις του συστήματος. Αριστερά του συστήματος ή ενάντια σε αυτό; Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει και η συστημική αριστερά. Αυτή αρχίζει και τελειώνει στη ΔΗΜΑΡ;  Και πως θα το κρίνουμε αυτό; Με πολιτικά κριτήρια, σε βάθος χρόνου και με ιστορικό τρόπο, έξω από τακτικισμούς της στιγμής.  Η Δαμανάκη και ο Ανδρουλάκης της αντιδικτατορικής ΚΝΕ με όλες τις σχετικές δάφνες, αποτελούν σήμερα πυρήνα ενός σαπισμένου ΠΑΣΟΚ.  Ο Χ. Λαζαρίδης της αριστερής Β’ Πανελλαδικής του Ρήγα Φεραίου είναι ο βασικός σύμβουλος του Σαμαρά.  Ο Ν. Μπίστης είναι στη ΔΗΜΑΡ.  Μην βιαστεί να μιλήσει κανείς για ‘’ξεσκολισμένες και προσωπικές’’ περιπτώσεις που αναζήτησαν ανταλλάγματα.  Εκατοντάδες αγωνιστές του μαοϊκού χώρου, της αυτονομίας και του αριστερού ευρωκομμουνισμού είχαν σπεύσει στις φτερούγες του ΠΑΣΟΚ και του ‘’ρεύματος της αλλαγής’’ το 1981, κατά βάση πίσω από το Λαλιώτη. Η πολιτική στάση των πολιτικών ρευμάτων, εν τέλει και σε βάθος χρόνου, καθορίζεται από την ταξική διαπάλη, τις διαχωριστικές γραμμές που αυτή θέτει και μόνο πρόσκαιρα ορίζεται από προσωπικές ηθικές επιλογές.   Η στάση απέναντι στο κράτος, την αστική τάξη, την ΕΕ, την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και τον ιμπεριαλισμό, καθορίζει σε τελευταία ανάλυση τον χαρακτήρα και τη διαδρομή όλων των πολιτικών δυνάμεων. Εντός του πλαισίου αυτού, δεν υπάρχει αριστερά, αλλά αριστερά του συστήματος.  Μπορεί να μην είναι οπωσδήποτε μια ΔΗΜΑΡο-αριστερά, αλλά θα είναι πάντα μια ΡΗΜΑΔΟ-αριστερά που θα φουσκώνει τελικά τελικά τα πανιά της Χρυσής Αυγής, διευκολύνοντας το παραλυτικό ‘’όλοι ίδιοι είναι’’.  Με τον ίδιο τρόπο που η κόκκινη σημαία του ’’Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας’’, του μεγάλου λίκνου του σύγχρονου ολοκληρωτικού επιθετικού καπιταλισμού, διασκορπίζει και εκθέτει μια αναζήτηση της σύγχρονης κοινοκτημοσύνης και επαναθεμελίωσης του κομμουνιστικού οράματος.  Ο κεντρικός πυρήνας  της άποψης της συστημικής αριστεράς, συγκροτείται γύρω από το ζήτημα μιαςάλλης διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας.  Αντιστοιχεί στην πεποίθηση μεσαίων στρωμάτων ότι μπορεί να βελτιωθεί η θέση του χωρίς ανατροπές. Ενός κόσμου, πολύ μακριά από την απελπισία του κόσμου της εργασίας και των ανέργων, αλλά με δυνατότητες  εξουσίας και ηγεμονίας πάνω του. Από την άλλη, εκτός του πλαισίου της αστικής πολιτικής, με διακηρυκτική αποκήρυξη του, δεν υπάρχει κανένα κοκαλάκι της νυχτερίδας που να διασφαλίζει ένα ουσιαστικό ανατρεπτικό ρόλο, χρήσιμο για τις κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες αναφέρεται η  αντικαπιταλιστική αριστερά.  Απαιτείται επαναστατική πολιτική, οργανική σύνδεση της στρατηγικής στόχευσης με την ανάγκη επιβίωσης των εργαζομένων, των φτωχών, των ανέργων. Ζητούμενο η αντικαπιταλιστική μάχιμη αριστερά Ο λαός της αριστεράς και ευρύς και μάχιμος είναι. Η μάχη είναι μπροστά μας. Μακριά από κοινοβουλευτικές αυταπάτες, λογικές περιφρουρημένων κάστρων και  αναζήτησης λύσεων μέσω μιας ζαριάς, μπορούμε να αναζητήσουμε μια νέα σύνθεση και συμπόρευση της αντισυστημικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς, με το αναγκαίο πρόγραμμα, που θα θέλει και θα μπορεί να αναμετράται με τον αντίπαλο.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέστρεψε στο 2009 μόνο σε ότι αφορά τους ψήφους της. Η ανάπτυξη πολιτικών δεσμών, η εκτίμηση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος που προέβαλε, έστω με ανεπάρκειες, όχι μόνο δεν εξαϋλώνονται, αλλά αποτελούν σημαντικές παρακαταθήκες. Η δεξιά και το αστικό σύστημα, με τη βοήθεια και της ακραιφνούς συστημικής αριστεράς, είχαν μια προσωρινή και ασταθή νίκη. Κανένα ρήγμα όμως δεν έκλεισε. Πρέπει όμως  να σταθμίσουμε σωστά τα πράγματα. Να δούμε όχι μόνο τους κινδύνους, αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες. Να μην ξεχάσουμε την καπιταλιστική κρίση, τους τριγμούς στην ευρωζώνη, την πολιτική αστάθεια. Να τολμήσουμε να βάλουμε πολιτικές διαχωριστικές γραμμές. Να επανατοποθετήσουμε τα όρια μας. Η προοπτική της λαϊκής νίκης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς  συγκρότηση ενός διακριτού, σαφούς και μαζικού πόλου της κομμουνιστικής επαναστατικής αριστεράς.  Αυτό σημαίνει  θαρραλέααναμέτρηση  με την αστική πολιτική σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο από θέσεις αντικαπιταλιστικής ανατροπής και σοσιαλιστικής προοπτικής.  Αλλά προϋποθέτει και σύγκρουση με την συστημική αριστερά όλων των εκδοχών. Είναι όρος για να υπάρξει κοινή δράση των ζωντανών αριστερών δυνάμεων, μέσα στην κίνηση του οργανωμένου λαού. Παναγιώτης Μαυροειδής aristeroblog