Η επαναδιαπραγμάτευση τελείωσε πριν να ξεκινήσει

Το πρόβλημα υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, αλλά φυσικά στην Ελλάδα η κατάσταση είναι αφόρητη. 

Εμφανίζονται ότι οι τράπεζες είναι ανοχύρωτες και κινδυνεύουν εξαιτίας των δανείων που έχουν δώσει, στεγαστικά, επιχειρηματικά και στα νοικοκυριά, αλλά οι δανειολήπτες δεν μπορούν να τα πληρώσουν εξαιτίας της ανεργίας της μείωσης των αποδοχών και της ύφεσης. 

Στην πραγματικότητα οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι είναι που κινδυνεύουν από τις τράπεζες και είναι ανοχύρωτοι απέναντί τους. Γιατί οι τράπεζες έδωσαν αυτά τα δάνεια όχι από το μετοχικό τους κεφάλαιο, αλλά από τις καταθέσεις, και μάλιστα χωρίς να τηρούν τα απαραίτητα αποθεματικά. Αλλά οι καταθέσεις ανήκουν στους ίδιους τους πολίτες οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και δανειολήπτες. 

Όταν το σύστημα λειτουργεί  δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί και οι αποταμιεύσεις μπαίνουν στις τράπεζες και τα προσωρινά διαθέσιμα μένουν στις τράπεζες. Τώρα όμως όσοι έχουν αρκετά λεφτά ή μεγάλα διαθέσιμα τα έχουν αποσύρει κι έτσι τα περιθώρια δεν υπάρχουν ούτε για να διατηρηθούν τα συνολικά δάνεια στο ύψος τους ούτε φυσικά να εξοφληθούν. 

Αν συνέφερε τους τραπεζίτες θα έβαζαν οι ίδιοι δικά τους κεφάλαια και θα ανακεφαλαιοποιούσαν τις τράπεζές τους χρησιμοποιώντας τα κέρδη και τα μερίσματα των προηγούμενων ετών. 

Νέα κεφάλαια όμως δεν μπορούν να... βρουν γιατί ο κάθε νέος υποψήφιος επενδυτής ρωτάει τον σημερινό ιδιοκτήτη, γιατί δεν βάζει ο ίδιος όσα έχει σε αυτή την επένδυση που του συστήνει. 

Κι εκεί λήγει η συζήτηση. Όποιος έχει χρήματα δεν πείθεται ότι είναι καλή επένδυση για το μέλλον κι έτσι μένει το κράτος, δηλαδή ο φορολογούμενος ως ο μόνος που μπορεί και έχει λόγο να σώσει την τράπεζα.

Αν λοιπόν η ανακεφαλαιοποίηση είχε γίνει από την αρχή με τίμιο τρόπο από το κράτος ως συλλογικό εκφραστή όλων των φορολογουμένων, θα μπορούσε το ίδιο το κράτος να υιοθετήσει με νόμο υποχρεωτικούς κανόνες αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού χρέους έτσι ώστε να είναι δυνατόν να πληρωθεί το υπόλοιπο με τους νέους όρους. 

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχουμε περίπου 78 δισεκατομμύρια ευρώ υπόλοιπο σε στεγαστικά δάνεια από τα οποία περίπου το 20% αναμένεται ως το τέλος της χρονιάς να μην εξυπηρετείται παρά τις προσπάθειες που κάνουν οι δανειολήπτες να μην χάσουν το σπίτι τους. Δηλαδή περίπου 15,6 δις ευρώ. Στις άλλες κατηγορίες δανείων τα πράγματα είναι χειρότερα.

Δυστυχώς διάβασα τη συμφωνία των τριών κομμάτων για τον σχηματισμό κυβέρνησης και διαπίστωσα ότι ουδέν αναφέρεται για το ιδιωτικό χρέος το οποίο δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί.  Και όποια συζήτηση γίνεται στον διεθνή Τύπο αφορά τα προβλήματα που έχουν οι τράπεζες και όχι οι άνθρωποι. Τα προβλήματα των τραπεζών όμως είναι απότοκα των προβλημάτων των ανθρώπων. 

Επειδή έμεινε άνεργος δεν μπορεί να πληρώσει, επειδή έκλεισε την επιχείρησή του ή έχει συρρικνωθεί δεν μπορεί να πληρώσει το επιχειρηματικό δάνειο και επειδή έχει μείωση εισοδήματος δεν μπορεί να πληρώσει τα καταναλωτικά του. Οι κυβερνήσεις πρέπει να ασχοληθούν με το θεμελιώδες πρόβλημα και όχι με το απότοκο.

Εκτός κι αν διαπιστώνουμε, πράγμα που γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ότι  οι τράπεζες απορρυθμίστηκαν και γι αυτό χωρίς έλεγχο έδωσαν δάνεια που υπερβαίνουν 2 και 3 φορές το ΑΕΠ της Ευρώπης, δηλαδή χρήματα που δεν είχαν αλλά ουδείς τους έλεγξε για να μην δανείζουν αέρα κοπανιστό στα κράτη πελάτες τους και στις επιχειρήσεις και στους ιδιώτες. Κι ενώ εισέπρατταν τόκους για αέρα κοπανιστό, τη στιγμή της κρίσης αυτό αποκαλύφθηκε και οι τράπεζες έπρεπε να κρατικοποιηθούν και οι παλαιοί διευθυντές τους να πάνε φυλακή και να επιστρέψουν τα μπόνους που είχαν πάρει από την προσωπική τους περιουσία. 

Ακόμα και τα μερίσματα θα έπρεπε να επιστραφούν γιατί ήταν πολύ μεγάλα χωρίς να έχουν επενδυθεί ανάλογα ποσά. Δεν είναι λίγες οι τράπεζες που ακόμα και στην Ελλάδα, σε μία χρονιά είχαν επιστρέψει όλο το ποσό με το οποίο αγοράστηκε η μετοχή. Επιστροφή κεφαλαίου. Κι από κει και πέρα εισέπρατταν μόνον κέρδη από τις δωρεάν μετοχές.  

Αυτή είναι άλλη περίπτωση και θα έπρεπε να γίνει κοινωνική επανάσταση για να γίνει κάτι τέτοιο. Το πρώτο σενάριο όμως είναι το μόνο λογικό. Να θεωρήσουμε δηλαδή ότι από τη στιγμή που ο πελάτης δεν μπορεί να πληρώσει, να γίνεται αναδιάρθρωση με βάση τα νέα δεδομένα και να γίνει αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους στο ίδιο ποσοστό που γίνεται και για το δημόσιο χρέος. Αυτό συμφωνήθηκε να είναι 53,5%.

 Άρα στο ίδιο ποσοστό έπρεπε να έχει κουρευτεί και το ιδιωτικό χρέος και το υπόλοιπο να επιμηκυνθεί  για 30 χρόνια ώστε να μπορεί να πληρωθεί, να γίνει βιώσιμο χρέος. 

Τίποτα τέτοιο δεν προβλέπεται στο πρόγραμμα των τριών κομμάτων και όσα αναφέρονται βέβαια είναι γενικά και αόριστα χωρίς καμιά αξία. Για παράδειγμα για το τεράστιο θέμα της φοροδιαφυγής, λέει: «Συνολική στρατηγική για χτύπημα φοροδιαφυγής.» 

Σας ορκίζομαι ότι αυτά γράφει. Και τι διαφορετικό αφού το συμφώνησαν Μεϊμαράκης, Σκανδαλίδης και Χατζησωκράτης. Έτσι το έγραφαν εδώ και πολλά χρόνια στο πρόγραμμα του κόμματός τους έτσι το έγραψαν κι εδώ. Καμία εξειδίκευση για να μην δεσμεύονται. 

Λευκή επιταγή ζητούσαν και λευκή επιταγή πήραν. Δεν πά να λέγανε ότι εμείς λευκή επιταγή δεν δίνουμε και ότι οι συμφωνίες που θέλουμε πρέπει να είναι γραπτές. Τέτοια γραπτά εννοούσαν . Τέτοια φτιάξανε.

Στην πραγματικότητα σήμερα κανείς δεν λύνει το πρόβλημα της Ελλάδας, γιατί είναι ένα μέρος του προβλήματος της Ευρώπης και δεν μπορείς να λύσεις ένα μέρος του προβλήματος. 

Αλλά και η Ευρώπη είναι ένα μόνον μέρος του παγκόσμιου προβλήματος περιλαμβανομένων κυρίως των ΗΠΑ και κανείς δεν μπορεί να λύσει μόνον ένα μικρό μέρος του  προβλήματος σαν να δημιουργείς ένα ανάχωμα, ένα νησί, που γύρω γύρω θα έχει θάλασσα προβλημάτων κι εσύ θα είσαι στεγνός και δεν θα σε αγγίζουν τα προβλήματα.

Στην πραγματικότητα όλοι αγοράζουμε χρόνο, αναβάλλοντας το σκάσιμο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας και ο ένας χρησιμοποιεί τα προβλήματα του άλλου για να τραβήξει την προσοχή, από τα δικά του προβλήματα. 

Η ευρωζώνη χρησιμοποιεί την Ελλάδα και οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την Ευρώπη για να κρύψουν τα δικά τους προβλήματα. Σε λίγο θα μας πούν ότι φταίει ο Σαμαράς που αρρώστησε  και δεν μπορεί να πάει στη σύνοδο κορυφής και κυρίως δεν μπορεί να διαπραγματευθεί με την Μέρκελ. Άρα δεν μπορεί και να προετοιμάσει αυτές τις διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, τον πρόεδρο της Γαλλίας, την Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο.  

Όλοι αυτοί παίζουν ρόλο στις διαπραγματεύσεις, αλλά ενώ η διαπραγμάτευση πρέπει να είναι συνολική, αυτό πρακτικά έχει μεγάλες δυσχέρειες και δεν μας συμφέρει καθόλου να μιλήσουμε με την τρόϊκα των υπαλλήλων  που έρχονται στην Αθήνα για να επιβάλουν όρους με βάση την προηγούμενη συνολική διαπραγμάτευση του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία ήταν ομολογουμένως  τραγική. Τράτζικ. Καστροφική. Καταστρόφ. Κατάστροφη στα αγγλικά και στα γερμανικά καταστρόφεν μάνατζμεντ, όπου κανονικά έχει και τη φωτογραφία του Γιώργου Παπανδρέου.

 Την Ελλάδα συμφέρει μια συνολική διαπραγμάτευση πακέτο για όλα τα θέματα, αλλά προϋπόθεση είναι να υπάρχει ένα συνολικό ελληνικό σχέδιο για να ξέρεις τι ζητάς και τι απορρίπτεις. Αλλιώς πάς στα τυφλά. Τέτοιο σχέδιο απλώς δεν υπάρχει. Και πρέπει να γίνει επειγόντως. 

Μετά πρέπει να συμφωνηθεί σε πολιτικό επίπεδο, ότι η Ελλάδα είναι μια ανεξάρτητη κυρίαρχη χώρα και καμιά οικονομική εξέλιξη ή δάνειο δεν μπορεί να το καταργήσει αυτό. Αν έστω και ένας διαφωνεί με αυτό, ξέρουμε τον εχθρό μας και του συμπεριφερόμαστε εχθρικά γιατί πραγματικά επιβουλεύεται την ανεξαρτησία και την κυριαρχία μας. Με όλους τους άλλους συζητάμε και ψάχνουμε να βρούμε λύση και συμφωνία.  

Όχι όμως με τον θανάσιμο εχθρό μας.

Αφού γνωρίζουμε τον εχθρό μας οχυρωνόμαστε και τον πολεμάμε. Ζητάμε επίσης από όλους τους άλλους όχι να μας βοηθήσουν γιατί κι αυτοί βοήθεια ψάχνουν ακόμα και η Μέρκελ, αλλά να συντονιστούμε ώστε από κοινού να αντιμετωπίσουμε τους κοινούς εχθρούς παντού. Και φυσικά για να πολεμήσουμε πρέπει να μείνουμε ζωντανοί, γιατί τώρα αντιμετωπίζουμε ανθρωπιστικό πρόβλημα επιβίωσης μετά από 5 χρόνια διαρκούς ύφεσης. 

Πρέπει να ζήσουμε και να εξασφαλίσουμε τα προς το ζείν από δική μας εργασία, εντός Ελλάδος. Να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη, αλλά όχι μια όποια ανάπτυξη, αλλά ανάπτυξη που να μας ζεί γιατί δανεικά δεν θέλουμε. 

Αρκετά με το δεν μας δίνουν, πρέπει να πάμε στο δεν θέλουμε. Για να αγοράζουμε την πατάτα από την Αίγυπτο και τα σκόρδα από την Κίνα, πρέπει να μας δίνουν δάνεια από τη Γερμανία. 

Τώρα πιά δεν θέλουμε δάνεια, τα οποία μας έδινε η Γερμανία, ώστε να διευκολύνει Αιγύπτιους και Κινέζους να αγοράζουν γερμανικά μηχανήματα ή αυτοκίνητα, αλλά θέλουμε να φυτεύουμε ελληνικές πατάτες, να τις τρώμε επιτόπου πληρώνοντας τους Έλληνες παραγωγούς οι οποίοι πρέπει να αρχίσουν να μην αγοράζουν εισαγόμενα λιπάσματα και φυτοφάρμακα, αλλά ελληνικά όπως και ελληνικά τρακτέρ και να καίνε ελληνικά καύσιμα, είτε πετρέλαιο, είτε ηλεκτρισμό (υβριδικά τρακτέρ δεν υπάρχουν αλλά είναι καιρός να τα φτιάξουμε μόνοι μας) και μάλιστα από τον ήλιο, ή από τον άνεμο ή από τα κύματα της θάλασσας. 

Αυτό είναι το ιδανικό, αλλά και 50% να το πετύχουμε, δηλαδή αν δεν καταφέρουμε να φτιάξουμε ηλεκτρικά τρακτέρ, θα έχουμε κάνει σημαντική πρόοδο. 

Αυτό το λέει έτσι γενικά το πρόγραμμα των τριών κομμάτων.

Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο. 

Επανακαθορισμός των αναπτυξιακών προτεραιοτήτων στους κρίσιμους και συμπληρωματικούς τομείς (αγροτική παραγωγή, τρόφιμα, μεταποίηση, καινοτομία), αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων (ενέργεια, τουρισμός, ορυκτός πλούτος, ναυτιλία). 

Ενίσχυση της Περιφερειακής διάστασης της ανάπτυξης και δημιουργία τοπικών συμφωνιών (με έμφαση στο τρίπτυχο ελληνικά προϊόντα-τουρισμός-πολιτισμός).

Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή γιατί με τόσες γενικότητες τα λέμε εδώ και 35 χρόνια τουλάχιστον και δεν έχουμε κάνει τίποτα. 

Γιατί χρειάζονται τουλάχιστον 10.000 πολιτικά στελέχη, καλύτερα από τους μισούς υπουργούς πανελλαδικά και σκληρή δουλειά για πολλά χρόνια μέσα από μια αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία.

Οι δαίμονες χoρεύουν ζεϊμπέκικο