Οργή χειρότερη από δυναμίτη...

Το ποσό που ψάχνουν το γνωρίζουμε, επιτέλους: 

Ξεκίνησαν από τα 11,5 δισ., πήγαν στα 13 και βάλε, για να καταλήξουν στα πάνω από 20 δισ. 

Αν κάποιος θέλει να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα ποσά, μπορεί εύκολα  να το δει κάνοντας μια... διαίρεση: 

τα 20 δισ. ευρώ διά τα 10 εκατομμύρια κατοίκους της χώρας...

Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Από αυτά 10 εκατομμύρια άνθρωποι, οι μισοί είναι παιδιά και συνταξιούχοι. 

Μένουν, λοιπόν, 5. 

Από αυτούς το 1 εκατομμύριο και βάλε είναι άνεργοι. Άλλο 1 εκατομμύριο είναι υποαπασχολούμενοι, με ελαστικά ωράρια και υποαμειβόμενοι. Μένουν, λοιπόν, 3 εκατομμύρια.

Από αυτούς οι πολύ – μα πάρα πολύ – πλούσιοι έχουν κάνει τα κουμάντα τους: 

λεφτά στην Ελβετία, διαχείριση από offshore και μηδενικές δηλώσεις. Η φοροδοτική τους προσφορά κινείται μεταξύ επιστροφής φόρου (αλήθεια λέμε) και 12 χιλιάρικα. Κάποιοι...

large από δαύτους δηλώνουν μέχρι και 30 έως 100 χιλιάρικα. Και είναι και «κύριοι», καθώς το ζήτημα είναι η νομιμότητα, όχι η ηθική.

Μαζί μ' αυτούς πρέπει να υπολογιστούν και οι εξ επαγγέλματος φοροφυγάδες: μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι με δηλώσεις ισχνότερες ενός εργαζόμενου στο Δημόσιο, αλλά και αρκετοί ελεύθεροι επαγγελματίες οι οποίοι δεν γνωρίζουν καν τι θα πει η λέξη «απόδειξη». Τι μένει λοιπόν; Από τίνος τσέπες βγαίνουν τα τόσα δισ. που ψάχνουν;

Καταλάβατε μήπως; Ε, λοιπόν, καλά καταλάβατε. Από αυτούς που δεν μπορούν (και δεν πρέπει) να κρύψουν τίποτε. Δηλαδή από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους δημοσίους υπάλληλους. Αυτούς δηλαδή οι οποίοι πρόκειται να υποστούν όχι μόνο την πιο βαριά φορολόγηση, αλλά και τις μεγαλύτερες εισοδηματικές περικοπές. Άλλωστε ήδη οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα φτάνουν ήδη τα 500 ευρώ – και αυτά μεικτά...

Διότι, όπως είπε χθες και ο φοβερός τεχνοκράτης Γιάννης Στουρνάρας, όταν έχεις να κόψεις 11,5 δισ. ευρώ, κόβεις από παντού. Χωρίς κριτήριο, χωρίς πολιτική, οικονομική, συναισθηματική και, εν τέλει, ανθρώπινη νοημοσύνη. Αρκεί να τα κόψεις. Αρκεί να τα πάρουν οι δανειστές. Αρκεί να αφαιρεθούν από τη οικονομία χάριν της εσωτερικής υποτίμησης.

Αν τώρα κάνει κάποιος τη διαίρεση, δηλαδή τα αιτούμενα από την τρόικα λεφτά δι' αυτά που το κράτος μπορεί να χαρατσώσει, αντιλαμβάνεται ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει.

Και για να βγει θα κοπούν οι οποίες παροχές τους: δωρεών παιδεία, υγεία, βρεφικοί σταθμοί. Θα φορολογηθούν έμμεσα με τον ίδιο τρόπο που φορολογούνται και οι φοροδιαφεύγοντες πληρώνοντας χαράτσια σε ρεύμα, καύσιμα και πάει λέγοντας. Απλώς οι φοροδιαφεύγοντες δεν θα πληρώσουν και άρα το μερίδιο των νομιμοφρόνων θα μεγαλώσει.

Και κάπως, έτσι, όσο συνεχίζεται αυτό το βιολί, η διαίρεση θα γίνεται ακόμη δυσκολότερη, οδηγώντας και την πολιτική αριθμητική αυτής της χώρας σε αδιέξοδο. Στο αδιέξοδο που, όπως φαίνεται, βιώνουμε.

Όσο για τους δικούς μας α-νοήμονες υπηρέτες της τρόικας, ας ρίξουν μια ματιά έξω από τον γραφειοκρατικό μικρόκοσμο στον οποίο απλώς εκδηλώνουν τις ικανότητές τους στην οσφυοκαμψία.

Ας δουν για παράδειγμα την Ιταλία, την απεργία των 500 εργατών ορυχείου στη Σαρδηνία που έθαψαν συμβολικά τον εαυτό τους σε 400 μέτρα βάθος κάτω από τη γη αγκαλιά με 600 κιλά δυναμίτες. Ένας από αυτούς χθες έκοψε τις φλέβες του στη διάρκεια συνέντευξης τύπου. Ζητούν επενδύσεις 1,5 δισ. ευρώ σε διάρκεια 8 ετών. Η διαίρεση μας δίνει λιγότερα από 200 εκατ. ευρώ ετησίως για ένα ορυχείο που δίνει ζωή σε μια μεγάλη περιοχή.

Η κυβέρνηση Μόντι χαρακτήρισε την εν λόγω επένδυση οικονομικά μη βιώσιμη. Πιθανώς. Μη βιώσιμη όμως μάλλον θα αποδειχθεί η πολιτική του Μόντι, του Ολάντ – που ήδη θεωρείται και αυτός σκυλάκι της Μέρκελ, όπως ο προκατοχός του, και αποτυχημένος πριν καν αναλάβει – αλλά και, κυρίως, των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη.

Στην περίπτωση της ελληνικής συγκυβέρνησης δεν υπάρχουν... ορυχεία και οικειοθελώς θαμμένοι ανθρακωρύχοι, αλλά η λαϊκή οργή είναι πολύ χειρότερη από δυναμίτη.

Του Δημήτρη Μυ