Η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε
Από έγκυρες πηγές, τις οποίες δεν μπορεί να κατονομάσει, ο Γελωτοποιός σας μεταφέρει αυτολεξεί την κρίσιμη συνομιλία Σαμαρά-Μέρκελ:
Ο Σαμαράς μπαίνει φουριόζος στο γραφείο της Καγκελάριου.
ΣΑΜΑΡΑΣ (κάνοντας τον αγριεμένο): Κυρία Μέρκελ!
ΜΕΡΚΕΛ (κοιτάζοντας ‘τον στα μάτια): Ορίστε, κύριε Σαμαρά.
ΣΑΜΑΡΑΣ (πιο ήρεμα, αλλά αποφασιστικά): Κυρία Μέρκελ...
ΜΕΡΚΕΛ (συγκαταβατικά): Ορίστε, κύριε Σαμαρά.
ΣΑΜΑΡΑΣ (ξεροκαταπίνοντας): Κυρία Μέρκελ.
ΜΕΡΚΕΛ (χάνοντας το ενδιαφέρον της): Ορίστε, κύριε Σαμαρά.
ΜΕΡΚΕΛ (δείχνοντας τα χρεόγραφα που πρέπει να υπογράψει ο Έλληνας πρωθυπουργός): Ορίστε, κύριε Σαμαρά.
ΣΑΜΑΡΑΣ (σκύβοντας το κεφάλι, αποδεχόμενος την ήττα του): Κυρία Μέρκελ.
ΜΕΡΚΕΛ (χαμογελώντας): Ακριβώς, κύριε Σαμαρά.
Στην Ελλάδα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ήταν έτοιμα από την προηγούμενη μέρα: «Φως στη συνάντηση Σαμαρά-Μέρκελ» - «Η Ελλάδα ελπίζει ξανά» - «Η Γερμανία χαλαρώνει την πίεση».
Και κάποια γράφει: «Υποχώρηση της Γερμανίας: Από το Όχι πέρασε στο Ίσως».
Ας μνημονεύσουμε μια πολύ γνωστή ρήση: «Όταν ένας διπλωμάτης λέει ναι, σημαίνει ίσως. Όταν ένας διπλωμάτης λέει ίσως, σημαίνει όχι. Και όταν λέει όχι, δεν είναι διπλωμάτης.»
Οπότε η σκληρή και αδιάλλακτη συμπεριφορά του Σαμαρά έφερε αποτελέσματα: Οι Γερμανοί πέρασαν από το αυταρχικό όχι στο διπλωματικό όχι.
Εύγε! Είναι σίγουρα καλύτερο να σου λένε ότι έχεις τρεις μήνες ζωής, παρά να σου λένε ότι θα πεθάνεις σε τρεις μήνες.
Το παν είναι πως βλέπεις το ποτήρι: Εντελώς άδειο ή καθόλου γεμάτο;
Η συζήτηση ανάμεσα στο Σαμαρά και τη Μέρκελ θα μπορούσε να έχει εξελιχτεί και ως εξής:
ΜΕΡΚΕΛ: Κύριε Σαμαρά, σας έχω καλά νέα και κακά νέα.
ΣΑΜΑΡΑΣ: Πείτε μου τα καλά πρώτα.
ΜΕΡΚΕΛ: Θα σας πτωχεύσουμε σε τρεις μήνες... Εδώ είναι και η απόφαση.
ΣΑΜΑΡΑΣ (συγκλονισμένος παίρνει το χαρτί): Αυτά είναι τα καλά; Και τα άσχημα ποια είναι;
ΜΕΡΚΕΛ: Αυτή είναι μια απόφαση που πήραμε πριν τρεις μήνες, αλλά ξεχάσαμε να σας την ανακοινώσουμε.
Η Ελλάδα στο χειρουργείο, καρκίνος σε προχωρημένη μορφή και πάμπολλες μεταστάσεις: Η οικονομία καταστραμμένη, η υγεία θνήσκουσα, η παιδεία με άνοια, η ύπαιθρος αποψιλώνεται για να φιλοξενήσει τα γερμανικά φωτοβολταϊκά, οι πολίτες αποκτηνώνονται για να ξεχνούν την αρρώστια κυνηγώντας λαθρομετανάστες, οι πολιτικοί τσακώνονται για το ποιος θα διορίσει πρώτος τα δικά του παιδιά.
Και ο Στουρνάρας, ο υπουργός του παραδόξου, ως άλλος Ζήνων, μονολογεί:
«Με τα μέτρα των 11 δισεκατομμυρίων θα δημιουργηθεί έλλειμμα άλλων δύο δισεκατομμυρίων. Οπότε θα επιβάλλουμε φόρους και μειώσεις μισθών δύο δισεκατομμυρίων επιπλέον. Όμως αυτά τα δύο δισεκατομμύρια θα δημιουργήσουν έλλειμμα...»
Κοιτάει τον οικονομικό του σύμβουλο, ο οποίος –παρεμπιπτόντως- είναι ξάδερφος της γυναίκας του και έχει σπουδάσει θεολογία.
«400 εκατομμυρίων», του λέει αυτός.
«Οπότε θα πρέπει να καλύψουμε και αυτό το έλλειμμα επιβάλλοντας φόρους...»
«80 εκατομμυρίων.»
«Και μετά για να καλύψουμε το έλλειμμα που θα δημιουργήσουν τα μέτρα μας θα επιβάλλουμε καινούρια μέτρα...»
«16 εκατομμυρίων.»
«Και για να καλύψουμε το έλλειμμα που δημιουργήθηκε από τα μέτρα που αναγκαζόμαστε να πάρουμε για να καλύψουμε το έλλειμμα που δημιουργήθηκε από τα μέτρα που αναγκαστήκαμε να πάρουμε για να καλύψουμε το έλλειμμα...»
Ο καφετζής που τους φέρνει τους καφέδες –και ο οποίος όλως τυχαίως είναι μπατζανάκης του αδελφού της κουνιάδας του Στουρνάρα και έχει τελειώσει τη φιλοσοφική- παρεμβαίνει:
«Μα αυτό δε θα τελειώσει ποτέ!»
«Πάντα ρει και ουδέν μένει», απαντάνε με μια φωνή ο Στουρνάρας και ο ξάδερφος της γυναίκας του –που είναι, παρεμπιπτόντως, και ο οικονομικός του σύμβουλος.
Στο δρόμο κάτω από το υπουργείο ένα τεράστιο τζιπάκι με αναπηρικές πινακίδες περνάει με κόκκινο τραυματίζοντας έναν πεζό. Ο οδηγός –ανάπηρος μόνο στην ηθική- εγκαταλείπει το θύμα του για να συνεχίσει στο κινητό την πολύ σημαντική κουβέντα που έχει.
Το θύμα, μια γυναίκα άνω των πενήντα, με σπασμένο χέρι, σφαδάζει στο οδόστρωμα. Ο Πακιστανός που είναι εκεί για να πλένει τα τζάμια των τζιπ την πλησιάζει για να την βοηθήσει.
«Βοήθεια, με βιάζουνε, με κλέβουνε, με σκοτώνουνε», φωνάζει η κυρία.
.jpg)
Μαζεύεται κόσμος και αδιαφορώντας για τη γυναίκα που αιμορραγεί περικυκλώνουν τον Πακιστανό.
«Βρωμιάρηδες», φωνάζουν όλοι με ένα σώμα-μια ψυχή, «έρχεστε στη χώρα μας, σας καλωσορίζουμε και αυτό είναι το ευχαριστώ σας;»
Ο Πακιστανός προλαβαίνει να δείξει το τζιπ που απομακρύνεται πριν πέσουν πάνω του.
Λίγο μετά κρέμεται νεκρός από το φανοστάτη με μια ταμπέλα στο στήθος του: «Είμαι κλέφτης, βιαστής και δολοφόνος»... Πακιστανός, εν ολίγοις.
Ο Σαμαράς βγαίνει στα πάνελ χαμογελαστός: «Θα πουλήσουμε ένα-δυο ξερονήσια... Ποιος θέλει πια να κατοικεί στη Χίο;»
Ο Τσίπρας διαρρηγνύει τα ιμάτια του –και μένει με το μαγιό.
«Κανείς δε θα στερήσει από τα παιδιά μας την αξιοπρέπεια των διακοπών και το όνειρο της θάλασσας», λέει αποφασιστικά.
Ο Βενιζέλος κάνει ραμαζανική δίαιτα για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες που πεινάνε: Μέχρι τη δύση του ηλίου δεν τρώει τίποτα...
Ο Μιχαλολιάκος ανοίγει γραφείο ταξιδίων: «Σαφάρι στην Ελλάδα! Κυνηγήστε και σκοτώστε ατιμώρητα τους δικούς σας λαθρομετανάστες. Δώρο: πλήρης αστυνομική εξάρτηση και βουλευτική ασυλία.»
Η Παπαρήγα αυνανίζεται με μια εικόνα του Στάλιν.
Οι Έλληνες -και οι Γελωτοποιοί- κάνουν αντίσταση μέσα από τοfacebook και τα μπλοκ τους.
Και στο χειρουργείο ο ασθενής έχει πεθάνει ή έχει σταματήσει να ζει. Αλλά οι γιατροί κάνουν ότι δε βλέπουν την ευθεία γραμμή.
«Δεν είναι νεκρός», λένε, «απλά ξεκουράζεται.»
Και μετά προς τη δόξα τραβά-τραβά-τραβά.
Και ξανά προς τη δόξα...
Μην κοιτάς προς τα 'δω, Μακρυγιάννη, Μπαρμπαγιάννη. Τζάμπα πολέμησες, τζάμπα έμαθες και γράμματα.
Παραμείναμε γκιαούρηδες και κατσικοκλέφτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.