Για φαντάσου να είχαμε δύο Σαμαράδες , δύο Βενιζέλους, δύο Κουβέληδες…

ΕΥΚΑΙΡΙΑ…

του Κώστα Αρβανίτη

Τι χαρά σʼ αυτό το μέρος

Φταίει για τούτο ο Βολταίρος

Κι αν δεν ξανασηκωθώ

Είναι λάθος του Ρουσώ

(Γαβριάς, λίγο πριν πέσει από τα βόλια των στρατιωτών)

Τι είναι η Πατρίδα μας;

Μην είναι ένα σύστημα που πέφτει , ένας μπάτσος που στην πέφτει, ένας κρατικός υπάλληλος που στα παίρνει, ένας βουλευτής που συναινεί  ένας υπουργός που αυθαιρετεί,  ένας γιατρός που σε πεθαίνει, ένας νεκροθάφτης που σε ανασταίνει και ένας πρωθυπουργός που σε τιμωρεί…

Όλα Πατρίδα μας…

 Το ευτυχές είναι ότι, εκτός του πρωθυπουργού που είναι ΕΝΑΣ, και οι υπόλοιποι παράγοντες είναι μοναδικοί…

Ευτυχώς, διότι για φαντάσου να είχαμε δύο Σαμαράδες , δύο Βενιζέλους, δύο Κουβέληδες… Πόσο μεγαλύτερο θυμό και εκνευρισμό θα είχαμε…

Αν προσπαθήσεις να βάλεις στην ελληνική πραγματικότητα ήρωες του παραμυθιού για να αντιστρέψουν το κλίμα, υπάρχει φόβος ορατός να φέρεις άπαντες σε πλήρες αδιέξοδο καθώς…

 Ο ΤΕΝ-ΤΕΝ θα γινόταν εκδότης διαπλεκόμενος , ο Γιάννης Αγιάννης  εφοριακός, ο Φερναδιέρος υπουργός, ο Ιαβέρης παπάς  και ο Άβερελ διασπασμένος αριστερός.

Ο Σκρουτζ αρχιεπίσκοπος, ο Χιούι Χρυσαυγίτης, ο Λούκυ Λουκ manager πολυεθνικής, η Τιτίκα πόρνη, ο Μάριος έμπορος ναρκωτικών, ο Πλούτο ματατζής και ο Ποπάυ ματάκιας.

Η δυσοσμία των τελευταίων ημερών παίρνει τα πάντα και τους πάντες και δεν αφήνει κανέναν έξω, δίνοντας την εντύπωση ότι μια ολόκληρη χώρα, μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται στη σήψη και τη διαφθορά.

Στον εκβιασμό και τη συνενοχή.

Στο διαμελισμό του συναισθήματος, στον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας…

Ο “μαζί τα φάγαμε” άλλωστε  άφησε για λίγο την εξουσία και πήρε εκπομπή παίζοντας πιο δυναμικά το ρόλο του διαμορφωτή…

 Αν ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα και η τηλεόραση μας δίνει μέρος της αλήθειας που δεν θέλουμε να δούμε, στρουθοκαμηλίζουμε σε ένα πλασματικό μικρόκοσμο.

Με τους φίλους μας, τους αγαπημένους και τους μισητούς μας.

Με τους δικούς μας.

Αν μέσα από χρώματα και φράσεις με αποκλειστικό όπλο τις ηλεκτρονικές εικόνες προσπαθούσα να περιγράψω τον τόπο μου, θα αδυνατούσα λόγω της ελλείψεως ορίων, ακόμα και στο άθλιο της υπερβολής.

Αποκορύφωμα ήταν η  παρακμιακή παρουσίαση του κατασταλτικού μηχανισμού με ή σε… πλήρη εξάρτηση.

(Τη λέξη «εξάρτηση» μπορείς να την χρησιμοποιήσεις κατά το δοκούν)

Η συμμαχία των ΜΑΤ με τα μέλη της Χρυσής Αυγής ήταν ίσως η πιο λογική εικόνα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Η αγαστή συνεργασία των δυνάμεων καταστολής του Κράτους με τις δυνάμεις καταστολής της αξιοπρέπειας.

Μαχαίρια, λοστάρια και τσεκούρια τυλιγμένα και καλυμμένα μέσα στα ΜΑΤ και τις ελληνικές σημαίες.

Σήμερα, το κυρίαρχο ερώτημα είναι αν αποδέχεσαι τη συμμετοχή σου σε αυτό το πάρτι της μιζέριας, αν θεωρείς τον εαυτό σου μέρος του προβλήματος, αν είσαι με τον πλασματικό προβληματισμό ,της μη εναλλακτικής πρότασης .

Η κρίση τελικά για το πόσο διαφθαρμένοι είμαστε δεν στοιχειοθετείται από τη δράση και τη στάση μιας μικρής ομάδας εξουσίας, αλλά από την αποδοχή των κινήσεών τους από την πλειοψηφία.

 Και από το αν η πλειοψηφία χαρακτηρίζεται από πολίτες ή ιδιώτες.

Πρέπει να πάρουμε θέση…

Σήμερα διαλέγουμε στρατόπεδο!
Με εμάς ή με τους άλλους …
και εμείς δεν είμαστε …οι άλλοι.