Το… έργο του Λευτέρη Αυγενάκη έχει παρουσιάσει πλουραλισμό αποτυχίας, όμως τώρα πάει να ξεπεράσει τον εαυτό του.
Προσεύχονται οι Έλληνες μην περάσουν απ’ τα «χέρια» του οι ομάδες των ενόπλων δυνάμεων.
Έχει πάψει να είναι αστείο εδώ και καιρό.
Η Ελλάδα αθλητικά γονατίζει κάτω απ’ ασφυκτική ανικανότητα ενός υφυπουργού που δεν έχει να επιδείξει το παραμικρό έργο προς την κατεύθυνση επίλυσης προβλημάτων. Επί ημερών του απλά γιγαντώνονται τα προβλήματα, όπως και η καχυποψία του κόσμου. Δίχως να μπορεί να μειωθεί η σκέψη πως οι «φιλίες» του Λευτέρη Αυγενάκη, επηρεάζουν άμεσα τον τρόπο που ασκεί πολιτική.
Η συζήτηση περί διοργανώσεων που δίνει με το… φτυάρι στο νομό Ηρακλείου, την εκλογική του περιφέρεια δηλαδή, είναι το λιγότερο. Το πράγμα έχει ξεφύγει για τα καλά, λόγω της αντιμετώπισης του αθλητισμού ως… παιχνιδιού στο οποίο μπορεί να κάνει αυτό που θέλει ο υφυπουργός. Ορίζοντας τα πάντα.
Στο ποδόσφαιρο η εμπλοκή του με την Super League 2, εν συνεχεία η ιστορία με τον Κλάτενμπεργκ, ήταν τα δύο… καμπανάκια. Η εμμονή του με την ΕΠΟ-την οποία «εχθρεύονται» οι… φίλοι του κατά σύμπτωση-έχει ξεφύγει. Αντιμετωπίζει σχεδόν εχθρικά την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, δεν της δίνει δημόσια συγχαρητήρια στην επιτυχία της μην τυχόν και πιστωθεί κάτι η Ομοσπονδία, μέχρι και την ιστορία του Μητρώου.
Ούτε βήμα πίσω, κλειστά αυτιά για να μην ακούσει τα ίδια τα σωματεία που δυσκολεύονται να υπάρξουν, θεωρώντας πως όποιος τολμά να εκφράσει αντίθετη άποψη, είναι… εχθρός και βαλτός απ’ την ΕΠΟ! Ένας σύγχρονος Λουδοβίκος του αθλητισμού με λίγα λόγια. Ή αυτός έχει δίκιο, ή οι άλλοι άδικο. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.
Φτάνουμε στο αποκορύφωμα με την ΕΠΣ Δωδεκανήσου. Σωματεία από ακριτικά νησιά μας, σε μια εποχή γεμάτη ευαισθησία γύρω απ’ το θέμα, δέχονται προσκλήσεις για να αγωνιστούν στην...
