«Διδάξαμε ήθη» είχε δήλωσει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, αμέσως μετά τα όσα συνέβησαν προ ημερών στο «Καραϊσκάκη».
Η δήλωσή του ήταν αρκούντως αντιπροσωπευτική. Για όλους όσοι αγαπούν το άθλημα. Και το αγαπούν γνωρίζοντας ότι, όπως κάθε τι μαζικό, έτσι και το ποδόσφαιρο έχει κι αυτό αλωθεί. Το έχουν σφετεριστεί, το έχουν αμαυρώσει οι «φεουδάρχες» του. Με συνέπεια να κουβαλάει στις πλάτες του αυτά ακριβώς τα «ήθη». Τα «ήθη» των «αρχόντων» του.
Το ποδόσφαιρο δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τη «μοίρα» όλων των ωραίων πραγμάτων που μέσα στη χοάνη της σαπίλας μετατρέπονται σε «ωμή τροφή για τους κόρακες». Το αγόρασαν- δηλαδή το έκλεψαν- το βούτηξαν, το έκαναν «στοίχημα», το έκαναν..
«πρεστίζ»,το έκαναν «πολιορκητικό κριό» στις οικονομικές και πολιτικές τους «μπίζνες» και τώρα το επιστρέφουν με τη μορφή του «κατιμά». Αλλά με ό,τι φανταχτερό περιτύλιγμα κι αν πουλήσεις τον «κατιμά», «κατιμάς» παραμένει.
Από παιχνίδι, λοιπόν, για τους πολλούς, το ποδόσφαιρο έγινε «προϊόν» για να κάνουν τα «παιχνίδια» τους και το «κέφι» τους οι εφοπλιστές, οι πετρελαιάδες και οι άλλοι, οι περιώνυμοι των λαμέ «καταγωγίων», που το ελέγχουν. Και στη μέση ο πιο πληρωμένος, ο πιο εξωνημένος «διαιτητής» που θα μπορούσε να υπάρξει: Το κράτος. Καθόλου τυχαία, αυτό το κράτος, όπως και το ποδόσφαιρο, ανήκει επίσης στους ίδιους εφοπλιστές και τους πετρελαιάδες.
Από δω και πέρα όλα «επιτρέπονται»: Δολοφονίες στη Λαυρίου, βανδαλισμοί (θέατρο Τέχνης), τραμπουκισμοί κουμπουροφόρων μεγαλοπαραγόντων, διαπλοκές, «στησίματα», ντόπα, «πόλεμος» μέσω των ΜΜΕ, «ιδιωτικοί στρατοί», χουλιγκάνοι, καφρίλα, οπαδιλίκι. Οπαδιλίκι που απέναντι στους πολλούς αξιοποιείται άλλοτε ως παραισθησιογόνο αφασίας και αποχαύνωσης, άλλοτε ως μοχλός για το ξεστράτισμα του αυθορμητισμού της νιότης μας. Οπαδιλίκι, που, από τους λίγους, τους «ξύπνιους», λειτουργεί ως διαβατήριο για να χτίζουν «καριέρες», «ίματζ», «κοινωνικό εκτόπισμα» και, ορισμένοι, περιουσίες και φράγκα.
Και όμως, αρκετοί (;) σε πείσμα όλων αυτών, θα ανθίστανται. Θα συνεχίσουν να ψάχνουν τη μπάλα. Να ψάχνουν το χιλιολοιδωρημένο παιχνίδι, σε έναν κόσμο που οι νόμοι του δε θα υπαγορεύονται από το ωμό συμφέρον, εκεί που οι άνθρωποι δε θα σμίγουν τα χέρια για να ανταλλάξουν λεφτά και μετοχές, αλλά για να ανταλλάξουν φανέλες παίρνοντας ο ένας κουράγιο από τον ιδρώτα του άλλου. Σε έναν κόσμο όπου το ποδόσφαιρο θα είναι μόνο ένα παιχνίδι, το οποίο θα αντιμετωπίζεται με την ιερή σοβαρότητα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τα παιχνίδια τους.
Τέτοιες σκέψεις βουλιάζουν, όμως, φορτωμένες με την ταμπέλα του «ρομαντισμού». Όπου ρομαντισμός σημαίνει να παραμείνει κανείς αιωνίως στιγματισμένος και όμηρος ενός κοινωνικού κανιβαλισμού που ισχυρίζεται ότι «ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα». Για κακή τύχη, ωστόσο, των απαντουχών κυνικών, το ποδόσφαιρο μοιάζει πολύ με τη ζωή. Και καμιά φορά τα γκελ στη ζωή - όπως και στο ποδόσφαιρο - είναι απρόβλεπτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.