25 Μαρτίου, ημέρα εορτασμού της Επανάστασης του 1821, επιλέξαμε να αφιερώσουμε την ανάρτησή μας σε μια προσωπικότητα του αγώνα για την ελευθερία: στο «συνάδελφο» Γιάννη Μακρυγιάννη…
Ο Γιώργος Σεφέρης, θέλοντας να περιγράψει την αξία του βιβλίου τού Γιάννη Μακρυγιάννη, είχε γράψει: «…είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος της νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, αν όχι ο πιο μεγάλος, γιατί έχομε τον Παπαδιαμάντη». Όμως, ο γνωστός άγνωστος Στρατηγός Μακρυγιάννης, χωρίς υπερβολή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν ο πρώτος και καλύτεροςblogger του 1800. ...Ο χαρακτήρας του, καθώς και τα κίνητρα που τον οδήγησαν στην καταγραφή των Απομνημονευμάτων,προσομοιάζει πολύ με την ιδιοσυγκρασία των περισσοτέρων ιστολόγων (bloggers) – ειδικά εκείνων που εισήλθαν στην ιστολογία έχοντας μια κάποια ηλικία… Η δε αντιμετώπισή του από την τότε εξουσία –που έτρεμε τα γραπτά του– ήταν ανάλογη των τρόπων που μετέρχονται και οι σημερινές εξουσίες, για τους σύγχρονους ιστολόγους που «προκαλούν» με την παρρησία και τις αλήθειες τους.
Ο Μακρυγιάννης, αν ζούσε στις μέρες μας, δεν θα υπέφερε να βλέπει «το άδικο να πνίγει το δίκιο». Με τη χαρακτηριστική ιδιοφυΐα και το πείσμα του, θα μάθαινε την τεχνολογία. Και με τα κολλυβογράμματα, στα ελληνικά όχι σε greeklish, θα αναρτούσε τις απόψεις του –με το γνωστό θάρρος της γνώμης– στο προσωπικό ιστολόγιο: apomnimoneumata.blogspot.com (ή ~.wordpress.com κτλ.)
Ίσως η πρώτη ανορθόγραφη ανάρτησή του να ξεκινούσε, όπως τότε (στις 26 Φεβρουαρίου του 1829, όταν άρχισε να γράφει τα«Απομνημονεύματα»): «Αδελφοί αναγνώστες! Επειδή έλαβα αυτείνη την αδυναμία να σας βαρύνω με την αμάθειά μου…».Έτσι, ο μορφωμένος, αν και αγράμματος Στρατηγός, μέρα με τη μέρα, θα ξάφνιαζε ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη με τον ανεπιτήδευτο γλωσσικό του πλούτο: τον ατόφιο θησαυρό της ψυχής του, τo συνετό του λόγο. Θα θύμιζε στους πολίτες πως:«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν». Επίσης, θα τους εφιστούσε την προσοχή για: «…να μην τους απατάγη η ‘διοτέλειαν»: Η «’διοτέλεια» η τυφλωτική, η διχαστική, η καταστροφική και αδελφοκτόνα.
Κάθε λέξη τού «ιστολόγου» Μακρυγιάννη καίρια και τωρινή.Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω:
«Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν.»
«Ποίον βάρβαρον έθνος έκαμε όσα κάνει το Γαλλικόν έθνος ᾿σ εμάς τους Έλληνες; δεν σεβάστη τα αίματά μας εδώ μέσα οπού πατούνε, οπού αχνίζουν ακόμα; Όλους μας έκαμαν άτιμους κι᾿ άναντρους και μας κάνουν γυναίκες.»
«Οι διαφταρμένοι, δια να ρουφήξουν την πατρίδα κ᾿ εθνικά όλο συχνούς εφύλιους πολέμους έκαναν και φατρίες και είναι άλλος Άγγλος, άλλος Γάλλος κι᾿ άλλος Ρούσσος. Κι᾿ αυτό δεν σβένει από αυτούς. Δια να το σβέσετε, δια να στερεωθή η πατρίδα, χρειάζεται δικαιοσύνη να ᾿χετε και ᾿λικρίνεια και μ᾿ αυτό κάνετε συντρόφους της πατρίδος όλους τους αγωνιστάς.»
«Όποτε σας λένε οι ξένοι σας φίλοι ντύνεστε το πουκάμισο της αρετής κλαίτε την πατρίδα και τους αγωνιστάς καθώς κλαίγει η φώκια τον πνιμένον είναι τα δάκρυά της καυτερά, σαπίζει τον πνιμένον και κάθεται και τον τρώγει.»
Ο Μακρυγιάννης, αν ζούσε στις μέρες μας, δεν θα υπέφερε να βλέπει «το άδικο να πνίγει το δίκιο». Με τη χαρακτηριστική ιδιοφυΐα και το πείσμα του, θα μάθαινε την τεχνολογία. Και με τα κολλυβογράμματα, στα ελληνικά όχι σε greeklish, θα αναρτούσε τις απόψεις του –με το γνωστό θάρρος της γνώμης– στο προσωπικό ιστολόγιο: apomnimoneumata.blogspot.com (ή ~.wordpress.com κτλ.)
Ίσως η πρώτη ανορθόγραφη ανάρτησή του να ξεκινούσε, όπως τότε (στις 26 Φεβρουαρίου του 1829, όταν άρχισε να γράφει τα«Απομνημονεύματα»): «Αδελφοί αναγνώστες! Επειδή έλαβα αυτείνη την αδυναμία να σας βαρύνω με την αμάθειά μου…».Έτσι, ο μορφωμένος, αν και αγράμματος Στρατηγός, μέρα με τη μέρα, θα ξάφνιαζε ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη με τον ανεπιτήδευτο γλωσσικό του πλούτο: τον ατόφιο θησαυρό της ψυχής του, τo συνετό του λόγο. Θα θύμιζε στους πολίτες πως:«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν». Επίσης, θα τους εφιστούσε την προσοχή για: «…να μην τους απατάγη η ‘διοτέλειαν»: Η «’διοτέλεια» η τυφλωτική, η διχαστική, η καταστροφική και αδελφοκτόνα.
Κάθε λέξη τού «ιστολόγου» Μακρυγιάννη καίρια και τωρινή.Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω:
«Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν.»
«Ποίον βάρβαρον έθνος έκαμε όσα κάνει το Γαλλικόν έθνος ᾿σ εμάς τους Έλληνες; δεν σεβάστη τα αίματά μας εδώ μέσα οπού πατούνε, οπού αχνίζουν ακόμα; Όλους μας έκαμαν άτιμους κι᾿ άναντρους και μας κάνουν γυναίκες.»
«Οι διαφταρμένοι, δια να ρουφήξουν την πατρίδα κ᾿ εθνικά όλο συχνούς εφύλιους πολέμους έκαναν και φατρίες και είναι άλλος Άγγλος, άλλος Γάλλος κι᾿ άλλος Ρούσσος. Κι᾿ αυτό δεν σβένει από αυτούς. Δια να το σβέσετε, δια να στερεωθή η πατρίδα, χρειάζεται δικαιοσύνη να ᾿χετε και ᾿λικρίνεια και μ᾿ αυτό κάνετε συντρόφους της πατρίδος όλους τους αγωνιστάς.»
«Όποτε σας λένε οι ξένοι σας φίλοι ντύνεστε το πουκάμισο της αρετής κλαίτε την πατρίδα και τους αγωνιστάς καθώς κλαίγει η φώκια τον πνιμένον είναι τα δάκρυά της καυτερά, σαπίζει τον πνιμένον και κάθεται και τον τρώγει.»
«Εχθροπάθεια» θα πεις... Άξιος φυλάκισης ο συγγραφέας: ισόβια ή εις θάνατον – όπως το Μάρτιο του 1853…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.