Πάλι δε βγάζω τα γράμματα μου, λέξεις μπερδεμένες, ατόνιστες. Καταφέρνω να τις βάλω σε μια σειρά, και ξεδιπλώνεται μπροστά μου μια ιστορία, που κάτι μου θυμίζει. Μια ιστορία που ίσως έχει συμβεί. Μα τι λέω; Σίγουρα έχει συμβεί.
Και είμαι εδώ ...
Στο ίδιο μέρος ...
Σε είδα να μου χαμογελάς και μετά να πέφτεις πάλι. Πέφτεις πάλι ...
Και θα στο ξαναπώ: Μη Πέφτεις!
Σε κοιτάζω να στέκεις μόνος σου στα σκοτεινά, δε σου λέω τίποτα. Γράφω πάλι αντί να σου μιλάω. Όπως τότε. Μα πια, δεν αισθάνομαι ένοχη γι αυτό. Γιατί ξέρω πως γνωρίζεις τι σκέφτομαι. Ξέρω πως με ακούς να σου λέω ... "Ει! Μη πέφτεις".
Κοίτα με ... Δωσ' μου ένα χαμόγελο και λίγο χρώμα.
Όλα ακόμη δείχνουν μαύρα, ναι ... μα θα τα φτιάξουμε ... απ' την αρχή!
Θα τα ζωγραφίσουμε όπως εμείς θέλουμε.
Λίγο μαύρο, λίγο κόκκινο και λίγο κίτρινο.
Θα κρατάω εγώ το πινέλο σταθερό, και δε θα το αφήσω ...
Εσύ απλά, δωσ' μου τα χρώματα, και δες πως όλα ομορφαίνουν ξαφνικά.
Τόσο απλά, τόσο αληθινά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.