Δεν έχουμε λεφτά, δεν έχουμε βιβλία και ήρθε ο παπάς να δώσει ευλογία!

Αυτό το σύνθημα σχηματίστηκε ασυνείδητα στο μυαλό μου καθώς πήγαινα στον αγιασμό, την πρώτη μέρα του σχολείου. Με τους συμμαθητές μου το συζητήσαμε αν θα το φωνάζαμε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, όμως τελικά, καθώς η νέα διευθύντρια είχε δημιουργήσει ένα κλίμα φόβου, δεν το φωνάξαμε.

 Παρ' όλα αυτά στις τάξεις σε αρκετούς πίνακες γράφτηκε αυτό το σύνθημα προκαλώντας έτσι πονοκέφαλο στη διευθύντρια η οποία ψάχνει τους γραφικούς χαρακτήρες μερικών «υπόπτων» μαθητών. 

Το σκηνικό αυτό ίσως ακούγεται πολύ απλό όμως καθόλου έτσι δεν είναι. Σύνηθες πλέον θέμα συζητήσεων στα διαλείμματα είναι τι θα γίνει με τα βιβλία που δεν υπάρχουν και πότε θα κλείσουμε το σχολείο, ενώ δεν λείπουν συζητήσεις για όσα ακούγονται περί χρεοκοπίας και για τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια.

Η νέα σχολική χρονιά μάς βρίσκει χωρίς βιβλία, με DVD στη θέση τους, με πολύ περισσότερους μαθητές, λόγω συγχωνεύσεων ή και μαθητών από ιδιωτικά σχολεία που πλέον δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για να φοιτούν εκεί, με ελλείψεις καθηγητών και με ακόμη μικρότερη χρηματοδότηση. Και αυτό καθόλου τυχαίο δεν είναι αφού ο ΟΕΔΒ καταργήθηκε, ήδη 2.000 σχολεία συγχωνεύτηκαν-έκλεισαν και αφού στις 10.000 συνταξιοδοτήσεις μόνο 600 καθηγητές προσλήφθηκαν.
Το δημόσιο σχολείο γίνεται ολοένα και πιο ακριβό, με ιδιωτικούς εκδοτικούς οίκους εκτύπωσης των βιβλίων. Και όλα αυτά φέτος δεν είναι παρά προάγγελοι όσων έπονται. Και αυτό οι μαθητές το γνωρίζουν καλά και για αυτό άλλωστε φέτος από την αρχή της χρονιάς, από την πρώτη κιόλας μέρα του σχολείου μιλούν για κατάληψη. Γιατί όσο και αν προσπαθούν να τους πείσουν πως με τέτοια ζητήματα πρέπει να ασχολούνται μετά τα 18 τους, εκείνοι ξέρουν. Ξέρουν ...

τη δυσκολία στο σπίτι με όλα αυτά τα μέτρα, ξέρουν για το μέλλον που τους επιφυλάσσεται και γι' αυτό ξέρουν πως αυτό πρέπει να το σταματήσουν. Και αυτό μπορεί να σταματήσει μόνο με αγώνα και ήδη τα σχολεία στις τρεις μέρες λειτουργίας τους βράζουν… Βράζουν και σύντομα τα αποτελέσματα θα φανούν.
Και το ζητούμενο δεν είναι οι καταλήψεις, οι καταλήψεις είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν, αλλά το στοίχημα είναι μετά τη συνέλευση και την απόφαση για κατάληψη οι μαθητές να μείνουν. Να μείνουν για να υπάρξουν συζητήσεις για το τι περιμένει τους μαθητές, για το τι γίνεται στα πανεπιστήμια με τον νόμο-πλαίσιο, για το τι γίνεται στην κοινωνία. Να μείνουν για να παλέψουν για τα δικαιώματά τους, για τα βάρβαρα μέτρα που πλήττουν τους γονείς τους και την κοινωνία ολόκληρη. Να μείνουν για να κερδίσουν τη ζωή που προσπαθούν να τους κλέψουν.

Κ. Φ.
Μαθήτρια από την Αθήνα