Ο πρωινός, τσιριχτός ήχος τρίκυκλου ενός μεροκαματιάρη, φέρνει στο νου το απάνθρωπο προσωπείο Σας..

Πόσο κομψά μας πίνετε το αίμα…

Ζούμε παρέα με έναν ψυχρό κυνικό δυνάστη. Δεν κρύβει πλέον καν τις δολοφονικές του προθέσεις.

Μερικούς μήνες πίσω, θυμάμαι, έρχονταν συχνά στ’ αυτιά μας κάποιοι κυβερνητικοί λυγμοί -έστω, θύμιζαν νοσταλγικά «είναι αργά για δάκρυα Στέλλα» αν και σου ερχόταν να χτυπήσεις το κεφάλι στο τοίχο κατά τη διάρκεια της πλημμυρίδα των δακρύων.

Οι μήνες πέρασαν. Πέρασαν χρόνια δύο. Η ρόδα της ψυχρής ρουλέτας συνεχίζει ν’ αδιαφορεί σε ποιο αριθμό θα κάτσει η μικρή στρογγυλή θεά. Έτσι ήταν πάντα, τι φταίει ο Κυνισμός για τις δικές μας αυταπάτες.

Λόγια. Τα λόγια ενός αμετανόητου της κομματοκρατίας μαρτυρούν με σαφήνεια:

«Εμείς με πολύ μεγάλη χαρά θα παρουσιάζαμε πρόγραμμα φοροαπαλλαγών ή παροχών, ιδίως για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Γι’ αυτό, αυτό που θέλουμε είναι όσο το δυνατόν γρηγορότερα η ελληνική οικονομία να είναι ξανά σε θέση να αποκαταστήσει αδικίες και να κάνει τέτοιου είδους πολιτικές. Αλλά για να έρθει κάποτε, το ταχύτερο, αυτή η ώρα πρέπει τώρα να είμαστε σοβαροί».(ο ρήτωρ Ευάγγελος, ο λεγόμενος και Βενιζέλος).

Τα παραπάνω του Ευάγγελου, για έναν νοήμονα πολίτη, που έχει ζήσει στο πετσί του τον ελληνικό τραγέλαφο. Είναι λόγια που λέμε με ύφος συνωμοτικό «μεταξύ μας», εμπιστευτικά, ψιθυριστά στ’ αυτί, από άτομο που γνωρίζουμε καλά, έναν κολλητό ή έναν τζογαδόρο που σου «δίνει το σίγουρο», ή ένας πολιτικάντης, που σου εκμυστηρεύεται ότι «όταν τα πράγματα θα φτιάξουν, θα τα κανονίσουμε, θα σε βολέψω, μη σε νοιάζει, εμείς εδώ είμαστε».

Υπομονή λοιπόν. Να περάσουν Τώρα, τα απεχθέστερα μέτρα που γνώρισε μεταπολεμικά αυτός το τόπος, φτύστε όσο αίμα σας περισσεύει, κι εμείς μετά τα κανονίζουμε, (μαζί) θα οικοδομήσουμε ξανά –στο μέλλον- ένα Νέο Τερατούργημα, ισάξιο, πιο ανθεκτικό, από αυτό που τώρα (μαζί) γκρεμίζουμε.

Αν λογαριάζουν, με ή χωρίς τον ξενοδόχο, μένει να αποδειχθεί στη πράξη, προς το παρόν ενδείξεις μαρτυρούν δημόσια περιφρόνηση. Ίσως την υποστούν και μελλοντικά, όταν και εφόσον, πάνε οριστικά κι αμετάκλητα, σπίτι τους.

από Po