αντιμετωπίζουμε το μνημόνιο σαν αναγκαίο κακό για να αποφύγουμε την πτώχευση και όχι σαν μια ευκαιρία για να διορθώσουμε τα λάθη μας.

Έπειτα από τους (τα) PIΙGS, μήπως να βλέπαμε προς τις Βρυξέλες;

Οι αγορές σπάνια κάνουν λάθη. Με την παραδοχή αυτή και κοιτώντας το chart, που παρουσιάζει την εξέλιξη του ευρώ σε σχέση με το δολλάριο και το Ισπανικό χρηματιστήριο, αναμένουμε περεταίρω πτώση του Ευρώ κατά 15%. Δείτε το σαν ευκαιρία για κέρδη ή προβληματισμό.
Άν το δείτε σαν επενδυτής, καλά κέρδη (άν και θα έπρεπε να το κάνατε 18 μήνες τώρα). Σαν ευκαιρία προβληματισμού όμως, ίσως ανακαλύψουμε και άλλες αιτίες από την πιθανή αυτή εξέλιξη. Μέχρι στιγμής μιλάμε για κρίση στη ζώνη του Ευρώ, που προέρχεται από τους PΙIGS. Μήπως υπάρχουν και πιό πολιτικοί λόγοι; Σήμερα αναζητήσα κοινούς τόπους πολιτικών και οικονομικών πιθανών προβλημάτων, καταλήγοντας στο Βέλγιο. (Η εκδίκηση σαν πιάτο τρώγεται κρύα).
Τα προβλήματα μεταξύ των Γαλλόφωνων και των Ολλανδόφωνων, αντικατοπτρίζουν τα εσωτερικά προβλήματα της ΕΕ, τα οποία σε περιόδους ανάπτυξης κρατώνται χαμηλά, ενώ σε περιόδους ύφεσης αναδύονται. Η ασθένια πλέον φεύγει από την περιφέρεια και κατευθύνεται προς το κέντρο. Δεν είναι θέμα εάν γίνει, αλλά πότε θα αναδειχθεί. Σημειώνω, ότι το ένας σημαντικός δείκτης είναι το κόστος ασφάλισης χρέους. Από τα 0,5% πρίν 10 μήνες, πλέον κινείται στο 1,5%. Τυχαίο;
Οικονομικά διερευνόντας τα στοιχεία, βλέπουμε ότι το Βελγικό χρέος είναι άνω του 100% του ακαθάριστου εθνικού τους προϊόντος, που παρεπιπτόντως σε αντίθεση με κάποια άλλη χώρα είναι πραγματικό και σε μέγεθος και σε δομή. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημά, είναι οι συνεχώς μειούμενοι συνδετικοί κρίκοι μεταξύ των κοινοτήτων. Σας θυμίζει Ευρωπαϊκή Ένωση; Και μένα.

Υστερόγραφο: Η κόκκινη γραμμή για την Ιρλανδική κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ήταν η διατήρηση των χαμηλών φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις (άρα πάει για άμεση ανάπτυξη). Για την Ελληνική κυβέρνηση ήταν η διατήρηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων (άρα πάει για επανεκλογή).
Ατυχώς αντιμετωπίζουμε το μνημόνιο σαν αναγκαίο κακό για να αποφύγουμε την πτώχευση και όχι σαν μια ευκαιρία για να διορθώσουμε τα λάθη μας. 

 

πηγη