Περί βλακείας. . .

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ
Η βλακεία, εκτός από ανίκητη και επικίνδυνη, είναι ενίοτε και χυδαία!
Η βλακεία δεν κατατάσσεται στα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. Κακώς! Κάκιστα! Ούτε θεωρείται έγκλημα… Καλώς, κάλλιστα, γιατί δεν θα έφταναν… τα κάγκελα!… Θα έπρεπε ωστόσο να φορολογείται! Το ζήτημα του χρέους θα λυνόταν άμεσα και αποτελεσματικά. Η χώρα, μάλιστα, θα βρισκόταν αυτόματα με πρωτογενές πλεόνασμα! Δεν θα αντιμετώπιζε ποτέ πρόβλημα· τουναντίον θα αναδεικνυόταν και πρωταθλήτρια στις επιδόσεις! Έχει πολλούς και πρόθυμους βλάκες, που τους προστατεύει κιόλας και τους αναδεικνύει το ίδιο το σύστημα! Ωστόσο, ο τύπος του βλακός, ενώ διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, στην αναζήτηση ρόλου εξειδικεύεται, προκειμένου να είναι ανταγωνιστικός βελτιώνοντας τις αποδόσεις του. Στη χώρα μας λοιπόν, ενδημεί ο «ξερόλας», περίπτωση ενδιαφέρουσα για την κλινική ψυχιατρική. Ο ξερόλας ειδικεύεται επί παντός του επιστητού! Έχει χρίσει τον εαυτό του ειδήμονα ...
της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας και των λεπτών εκείνων περιπτώσεων που αφορούν την ανθρώπινη φύση. Ο ξερόλας κατέχει το πολυεργαλείο εκείνο που λύνει και δένει τον κόσμο σαν συναρμολογούμενο παιχνίδι. Συνήθως, ο ξερόλας είναι αποτυχημένος… λόγω πολλής εξυπνάδας, παρασιτεί λόγω του ότι το σύστημα δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις σκέψεις του· άρα πρέπει να τον φορτωθεί κάποιος πιο ευπροσάρμοστος ή και το Δημόσιο σε κάποια από τις πολλές υπηρεσίες που διαθέτει για παρόμοιες περιπτώσεις. Εκείνος, ωστόσο, προτιμά την ιδεολογική εκδοχή του «ψαγμένου», του ασυμβίβαστου περιθωριακού, ενίοτε του κοινωνικού αγωνιστή, άλλοτε πάλι του πολύ προχωρημένου για την εποχή του. Άλλωστε, οι εκδοχές του βλακός ποικίλλουν όπως οι ποικιλίες των κολεοπτέρων! Συγγενική εκδοχή του ξερόλα είναι ο… «να σου πω εγώ». Περίπτωση σχεδόν αυτιστική που ακούει μόνο τον εαυτό του διαθέτοντας τη σπάνια ικανότητα να μην αντιλαμβάνεται ούτε ο ίδιος τι λέει. Απλώς απαντά σε κάθε ερώτημα, τοποθετείται απέναντι σε κάθε ζήτημα με την άνεση του ειδικού. Ενδιαφέρουσα περίπτωση κι αυτή!
Τεράστια ζήτηση έχει και η περίπτωση του βλάκα που κατεδαφίζει ό,τι βρει μπροστά του. Είναι ο επικριτικός τύπος, ο οποίος νιώθει καλά όταν «αφήνει πίσω του συντρίμμια». Για όλα διαθέτει και μια μπουλντόζα. Μόνο έτσι νιώθει καλά μέσα στο χάος της ανεπάρκειάς του γκρεμίζοντας τους πάντες και τα πάντα. Άλλη κλασική περίπτωση βλακός συνιστά ο φιλύποπτος. Σε αυτή την περίπτωση πίσω και από την «καλημέρα» κρύβονται συνωμοσίες, ίντριγκες και σχεδόν πάντα ο διεθνής ιμπεριαλισμός, και όχι μόνο…, οι Εβραίοι, οι εξωγήινοι, οι Μασόνοι – κλασικά – και πάει λέγοντας… Έτσι νιώθει σίγουρος και δικαιωμένος. Αυτή η τάση εκφράζει την ολοκληρωτική αντίληψη που θέλει τα πάντα στη ζωή να εξηγούνται μέσα από… «επιστημονικές» κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες, που αποτελούν ελέω προοδευτισμού κτήμα του κάθε χλιμίντζουρα, αποκλείοντας τον απρόβλεπτο παράγοντα. Τα αποτελέσματα, τραγελαφικά. Οι εφαρμογές τέτοιων αντιλήψεων, απλώς τραγικές.
Μια άλλη επίσης ευρέως διαδεδομένη εκδοχή βλακών είναι αυτοί που υπαγορεύουν στους άλλους πώς πρέπει να σκέπτονται και να πράττουν, πώς πρέπει να τοποθετούνται ορθώς απέναντι στην κοινωνία και στον εαυτό τους. Αυτοί οι βλάκες εκφράζουν με τρομακτική άνεση την υπέρτατη αλήθεια (κομματική ή θεολογική), της οποίας είναι και οι αποκλειστικοί κάτοχοι και αντιπρόσωποι. Ο βλάκας (μπορεί να απαντηθεί και ως ηλίθιος) είναι κάτοχος της μιας και μοναδικής αλήθειας, αυτής που λιμνάζει στο άρρυθμο και άναρθρο μυαλό του, ρυθμίζοντάς τον να νιώθει έξυπνος, επαρκής, θρασύτατος, πάντα μέσω μιας θρησκείας, ενός κόμματος, μιας οργάνωσης , μιας υπεράνω κριτικής ιδεολογίας, ποτέ τού (ανεπαρκέστατου) εαυτού του. Μη μετέχοντας στον απόντα του εαυτό, ενίοτε φέρεται σαν κοινός καταδότης, σαν χυδαίος κουτσομπόλης της δεκάρας, σαν κανονικός χαφιές, γλοιώδης ρουφιάνος, που έχει ωστόσο την επαρχιώτικη κουτοπονηριά (σαν βλαχοδήμαρχος που είναι) να κρατά για πάρτη του τη διακριτική ευχέρεια να θεωρεί την αυτού εξοχότητά Του ιδεολόγο, προοδευτικό, άρα άνθρωπο με επιχειρήματα, με εμπεδωμένη την αρχή του διαλόγου κι όχι των ετοιμοπαράδοτων λύσεων για τη σωτηρία του κόσμου (λύσεων που έτσι κι αλλιώς πλήρωσαν λαοί με τρομακτικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και ανθρώπινο πόνο, όπου, όπως και όταν εφαρμόστηκαν). Αυτό το τελευταίο, ο βλάκας το αγνοεί εγκληματικά – κοιμισμένος καθώς είναι στα στερεότυπά του ή έχοντας τη δική του άποψη, την οποία ωστόσο πρέπει να φορτώσει σε όλη «την παραπλανημένη κοινωνία», μια κι είναι φαινόμενο κι αυτό της ανωριμότητας των μαζών να θέλουν την αφ’ υψηλού καθοδήγηση (του βλάκα) για να ωριμάσουν, να πέσουν και… να σπάσουν τα μούτρα τους!
Ο βλάκας όμως (λέγεται κι αλλιώς στην… καθομιλουμένη) προκειμένου να υπερασπίσει την ανεπάρκειά του και να μην προβληματιστεί έστω για μια φορά στη ζωή του, πάνω στην (εμφανή) πιθανότητα του να είναι ηλίθιος, φορτώνεται στους δικούς του, στους (διακεκριμένους) φίλους του (γιατί είναι και ψιλολαμόγιο, αλλά το παραβλέπει) και στην κοινωνία, παράγοντας ηλιθιότητες, ακραίο φασισμό, ογκώδη αδικία και ωκεάνια υποκρισία.
Το ότι η βλακεία δεν είναι ζήτημα της… Θέμιδος, δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μάστιγα…