Οταν η λαϊκή αντίθεση εκφράζεται τόσο πασιφανώς όσο σήμερα στη Γαλλία, όσο δίκιο και αν νομίζει ότι έχει κάποιος ηγέτης, είναι υποχρεωμένος να εναρμονιστεί με τη λαϊκή βούληση, αλλάζοντας τη στάση του...

Πρωτοφανές είναι αυτό πού συμβαίνει στη Γαλλία. Εβδομη απεργιακή κινητοποίηση μέσα σε ενάμιση μήνα, με εκατομμύρια πολίτες στους δρόμους εκατοντάδων γαλλικών πόλεων. Είναι εξόφθαλμο ότι ο γαλλικός λαός έχει εξεγερθεί εναντίον της μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό που προωθεί ο δεξιός πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και το δείχνει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο.

Δύο νέες δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης μετά τις κινητοποιήσεις αυτές εμφανίζουν το 60% των Γάλλων η μία και το 70% η άλλη να τάσσονται υπέρ της συνέχισης των απεργιακών κινητοποιήσεων, οι οποίες διαρκώς ριζοσπαστικοποιούνται στα συνθήματα και τις μορφές δράσης καθώς η γαλλική κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να υποχωρήσει στη λαϊκή κατακραυγή.
Αντιθέτως, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές πληροφορίες από τη Γαλλία έφερναν τον Νικολά Σαρκοζί να ετοιμάζεται να ζητήσει τη βοήθεια του... στρατού! Ευτυχώς, όχι για να επιτεθεί με τα τανκς εναντίον των διαδηλωτών, αλλά για να μεταφέρουν τα στρατιωτικά βυτιοφόρα καύσιμα στα αεροδρόμια και σε νευραλγικές υπηρεσίες της χώρας.
Επιπροσθέτως, οι Γάλλοι πολιτικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι τα δύο - τρία εκατομμύρια άτομα που συμμετέχουν κάθε φορά στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας διαφέρουν πολύ από διαδήλωση σε διαδήλωση, καθώς ολοένα και νέα κοινωνικά στρώματα συμμετέχουν στις απεργίες και στις πορείες.
Δεν έχουμε δηλαδή δύο - τρία εκατομμύρια ανθρώπους που διαδήλωσαν έξι - εφτά αλλεπάλληλες φορές, αλλά ίσως έξι, οκτώ ή και περισσότερα εκατομμύρια Γάλλους πολίτες που συμμετείχαν μια, δύο ή περισσότερες φορές στις κινητοποιήσεις.
Θα χρειαστούν πολλές αναλύσεις για να εμβαθύνει κανείς σε αυτή την εξέγερση της γαλλικής κοινωνίας.
Εμείς όμως σήμερα θέλουμε να σταθούμε σε ένα κρισιμότατο για τη δημοκρατία φαινόμενο: την άρνηση του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί να αναστείλει τη μεταρρύθμισή του από τη στιγμή που βλέπει τόσα εκατομμύρια Γάλλους πολίτες στους δρόμους να την απορρίπτουν.
Ο Σαρλ ντε Γκολ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Ζακ Σιράκ, ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν θα είχαν οπωσδήποτε υποχωρήσει στη θέληση των πολιτών, παρόλο που όλοι τους είχαν σαφώς μεγαλύτερο πολιτικό ανάστημα από αυτό του Σαρκοζί, αν έβλεπαν τόσα εκατομμύρια Γάλλους να κινητοποιούνται εναντίον κάποιας μεταρρύθμισης που οι ίδιοι θα επεδίωκαν να προωθήσουν.
Η υποχώρησή τους θα ήταν απολύτως δικαιολογημένη βάσει των αρχών του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αντιθέτως, η στάση του Σαρκοζί συνιστά απειλή κατά της δημοκρατίας και προδίδει συμπεριφορά ηγέτη με νοοτροπία απόλυτου μονάρχη. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα η εξουσία ασκείται εξ ονόματος του λαού - και αυτό δεν εξαντλείται απλώς στο δικαίωμα των πολιτών να αναδεικνύουν μέσω εκλογών τους ηγέτες τους.
Οταν η λαϊκή αντίθεση εκφράζεται τόσο πασιφανώς όσο σήμερα στη Γαλλία, όσο δίκιο και αν νομίζει ότι έχει κάποιος ηγέτης, είναι υποχρεωμένος να εναρμονιστεί με τη λαϊκή βούληση, αλλάζοντας τη στάση του.
Αλίμονο αν οι λαοί παρατηρούσαν αδρανείς διάφορους πολιτικούς απατεώνες να εφαρμόζουν την αντίθετη πολιτική από εκείνη που είχαν υποσχεθεί προεκλογικά και να περιμένουν μόνο να περάσουν τα τέσσερα χρόνια της θητείας τους για να τους καταψηφίσουν, αφήνοντάς τους στο μεταξύ ανενόχλητους να καταστρέφουν εκατομμύρια ζωές!
Τα τελευταία χρόνια όμως οι πιο παρασιτικοί κύκλοι του συστήματος και τα φερέφωνά τους επιχειρούν να δαιμονοποιήσουν την έννοια του πολιτικού κόστους. Λοιδορούν όποιον ηγέτη λαμβάνει υπόψη του τη λαϊκή θέληση και προβάλλουν ως υπόδειγμα πολιτικού σθένους ηγέτες - υπαλληλίσκους των συμφερόντων τους, οι οποίοι περιφρονούν τις διαθέσεις του κόσμου και υλοποιούν πολιτικές που αποφασίζει ένας κλειστός κύκλος ατόμων για να προωθήσει ιδιοτελή συμφέροντα.
Εμφανίζουν ως δήθεν «απαύγασμα σοφίας» και «αδήριτη ανάγκη» τις πιο διεφθαρμένες αντιλαϊκές επιλογές που υπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και βυθίζουν αναίτια στη δυστυχία τα οικονομικά ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα.
Αποτέλεσμα
Κίνδυνοι βίας και ακροδεξιών λύσεων
Ο Σαρκοζί είναι πολιτικά τελειωμένος πλέον στη Γαλλία, παρόλο που οι προεδρικές εκλογές απέχουν ακόμη ενάμιση χρόνο. Το ευτύχημα για τους Γάλλους είναι ότι με την ηλίθια αλαζονεία του ο δεξιός Σαρκοζί ανέστησε πολιτικά το διαλυμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα και έτσι θα προκύψει πολιτική λύση μέσα από το σύστημα, παρά τη ραγδαία άνοδο της Ακροδεξιάς της κόρης του Λεπέν. Σε άλλες χώρες όμως η πολιτική αγνόησης των αντιδράσεων των πολιτών σε βάρβαρες μεταρρυθμίσεις οδηγεί σε δύο πράγματα: Πρώτον, στην έξαρση της πολιτικής βίας και των συγκρούσεων. Δεύτερον, στην ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων που ήδη καθορίζουν σε πολλές χώρες - μέλη της ΕΕ τη συγκρότηση κυβερνήσεων στις οποίες υπαγορεύουν πολιτική.                       Γ.Δελαστικ...Εθνος