Γράφω το κείμενο που ακολουθεί με αφορμή την έρευνα που κάναμε με τον Στέλιο στις συνοικίες της Αθήνας για τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην μεσαία τάξη. Η έρευνα θα δημοσιευθεί -εκτός απρόοπτου- στην Ελευθεροτυπία το ερχόμενο Σάββατο 27 Ιουλίου.
Δεν έχω πολλά σχόλια να κάνω γιατί προτιμώ να μιλήσει η έρευνα αντι για μένα, και είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθω αρκετές φορές.
Η εικόνα των πολιτικών στο ελληνικό κοινοβούλιο να πανηγυρίζουν επειδή για άλλη μια φορά "έσωσαν" τη χώρα υπογράφοντας την καταδίκη των πολιτών, μου προκάλεσε ανάμεικτα αισθήματα. Αηδία αλλά συγχρόνως και μια αμυδρή ελπίδα ότι επιτέλους εικόνες σαν αυτές θα αφυπνίσουν κοιμισμένες συνειδήσεις.
Όμως στην Ελλάδα του 2013 οι συνειδήσεις είναι είδος πολυτελείας.
Η Ελλάδα....
Μια χώρα που την κυβερνάει μια επαίσχυντη αλητοπαρέα από ανεπάγγελτους πολιτικούς που με κληρονομική διαδοχή οι περισσότεροι, σκαρφάλωσαν στην καρέκλα της εξουσίας.
Μια χώρα έρμαιο στα αρπακτικά που ξεσκίζουν τις σάρκες των υπολοίπων. Τα αρπακτικά έχουν όνομα και πρόσωπο, δεν είναι μόνο οι άγνωστοι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον αλλά και οι γεμάτοι αλαζονεία τιμητές του... prime time. Όλοι αυτοί που αφού έχουν εξασφαλίσει την δική τους ακριβή σωτηρία, νουθετούν στα κανάλια, αρθρογραφούν, και κουνάνε το δάχτυλο στους άλλους.
Και δίπλα σε αυτούς οι "άλλοι", όλοι αυτοί που ενώ τους έχουν εξαθλιώσει και εξευτελίσει συνεχίζουν να παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών τους, ελπίζοντας πως κάτι θα σώσουν από τα πτώματα τους. Και ας μην υπάρχει τίποτα πια να σώσουν.
Η Ελλάδα του 2013 είναι μια χώρα κουρασμένη. Μακριά από τα υπουργικά γραφεία και την εικονική πραγματικότητα των καναλιών, υπάρχει μια πικρή αλήθεια. Είναι η αλήθεια των 3 εκατομμυρίων εξαθλιωμένων, των 440,000 παιδιών που δεν έχουν θέρμανση και φαγητό, των χιλιάδων απολυμένων, των καρκινοπαθών χωρίς φάρμακα, των ανέργων.
Η φτώχεια δεν είναι μια λογιστική μείωση του εισοδήματος ούτε βρίσκεται μόνο πίσω απο πομπώδεις οικονομικούς όρους. Κρύβεται στα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων, στα σπίτια με τα κλειστά παράθυρα, στο σκυθρωπό βλέμμα των περαστικών, στην σιωπηλή απελπισία του απολυμένου και στην δουλική υποταγή του χαμηλόμισθου.
Έχει πολλά πρόσωπα αλλά συχνά ένα κοινό παρονομαστή: την απελπισία που γίνεται οργή «αξιοποιήσημη» στα χέρια νοσταλγών του φασισμού.
Η φτώχεια δεν έχει τίποτα το ρομαντικό. Δεν είναι όμορφη, δεν είναι επιστροφή στην απλότητα, δεν είναι η "ανακάλυψη της χαμένης αλληλεγγύης". Είναι η σκληρή ιστορία των παιδιών μας που δεν θα μορφωθούν ποτέ γιατί δεν θα έχουν δασκάλους και σχολεία και των γονιών μας που θα πεθάνουν ταπεινωμένοι σε κάποιο ετοιμόρροπο νοσοκομείο, δίπλα στα αστραφτερά ιδιωτικά που ονειρεύεται ο κάθε Άδωνις και η παρέα του.
Γράφω αυτά σήμερα με επίγνωση της αδυναμίας μου να αλλάξω κάτι. Το μόνο που μπορώ είναι να τα καταγράφω.
Δεν μπορώ να υποχρεώσω ανθρώπους που δεν θέλουν να σωθούν να βγουν στους δρόμους. Υπάρχουν και εκείνοι που είναι ευχαριστημένοι με τα αποφάγια που τους πετάνε σα να είναι αδέσποτα σκυλιά.
Και τρώνε τις σάρκες τους για το ποιος θα τα πάρει πρώτος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.