Γενικά μιλώντας, υπάρχουνε δύο-τρεις κατηγορίες κουρείων στις πόλεις και τα χωριά μας.
Είναι τα μπαρμπέρικα με την πολυθρόνα από χοιρόδερμα βαμμένο μαύρο και σκασμένο εκεί που καθίζει τον πισινό του ο πελάτης.
Ο μπαρμπέρης σε κουρεύει άλουστο και σου πιάνει την κουβέντα για τα βάσανά του, προσπαθώντας να εκμαιεύσει τα δικά σου. Φεύγεις χωρίς να πάρεις απόδειξη, κάτι σαν πουρ-μπουάρ δηλαδή, αφού ο μπαρμπέρης τσεπώνει τα 2.3 ευρώ του Φ.Π.Α. στο δεκάρικο που χρεώνει για το κούρεμα.
Είναι κι όλες αυτές οι κοπέλες, κι ανάμεσά τους μερικά αγόρια, που πήραν την προίκα τους και το απολυτήριο της πρώτης Λυκείου, για να πάνε στη σχολή κομμωτικής με στόχο και σκοπό να ανοίξουν το σαλόνι κομμωτικής της γειτονιάς τους.
Πήγανε και στις τράπεζες και πήρανε δάνεια αβέρτα κι έφτιαξαν, λοιπόν, το δικό τους κομμωτήριο με το δικό τους γούστο, γιατί κανείς τραπεζίτης δεν τους είπε πριν εγκρίνει την εκταμίευση, ότι δεν είναι λογικό να υπάρχουν 5 κομμωτήρια για κάθε 100 κατοίκους.
Τώρα σιγά-σιγά τα κλείνουνε όλα τα υπερχρεωμένα όνειρα σ’ ένα βαλιτσάκι και γυρνάνε από σπίτι σε σπίτι, πουλώντας τις υπηρεσίες τους, μαύρες κι αφορολόγητες, στις κυρίες των...
μελών του Δημοτικού Συμβουλίου, που έχουν τον τρόπο τους και μπορούν να διαθέσουν ένα πενηντάρι χωρίς απόδειξη -για εργόσημο ούτε λόγος- για βαφή, κούρεμα και χτένισμα, ένεκα της βραδινής δεξίωσης.
Οι κυρίες, καλοχτενισμένες, θα συζητήσουν για τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής στα συσσίτια των Αγανακτισμένων και θα εκθειάσουν την ευαισθησία των συζύγων τους, δημοτικών συμβούλων, που είναι επιφορτισμένοι με τη λειτουργία του κοινωνικού παντοπωλείου.
Η μικρή καθυστέρηση είναι επιβεβλημένη, γιατί το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Οι πιο αποτελεσματικοί, βέβαια, ξεπάστρεψαν εχθές, 20 Φεβρουαρίου, τον τελευταίο ευκάλυπτο στο παρκάκι με το άγνωστο όνομα, που διέσχιζα για να περάσω από τη Νέα Χώρα στην Παλιά Πόλη. Η σφαγή άρχισε μετά το δυνατό άνεμο που έσπασε μερικά κλαδιά και χτύπησε, κάνοντας ζημιές, μερικά παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μετά μίλησε η παραγωγικότητα του εργολάβου μακελάρη. Εχθές, λοιπόν, γράφτηκε το τέλος, εν αναμονή της επέλασης των οπαδών του βυζαντινισμού.
Αλλά για να μην πελαγοδρομούμε, να μιλήσομε και για τα high-endκομμωτήρια που είναι franchising της γαλλικής εταιρίας καλλυντικών, που σε κερνάνε καφέ με άρωμα φουντουκιού, η μαθητευόμενη μικρή των 300 ευρώ, σε λούζει χαϊδεύοντας τους λοβούς των αυτιών σου κάτω από τους ήχους των τραγουδιών της συχωρεμένης της Αmy Winehouse.
Το ποσό είναι αλμυρό αλλά με απόδειξη. Tο CD της Winehouse, που παίζει δεν είναι αγορασμένο από τον πλανώδιο Πακιστανό, είναι «δώρο» της κυριακάτικης εφημερίδας.
Πάντως η ελληνική «Παπαδημοκρατία» επιδιώκει ένα άλλο τύπο κουρέματος, το ατιμωτικό κούρεμα, αυτό που έκανε κάποτε η αστυνομία στους τεντι-μπόηδες ή η μάνα στην παραστρατημένη κόρη:
Έχει η ελληνική «Παπαδημοκρατία» στα χέρια της, το διαπραγματευτικό ατού των 70 δισεκατομμυρίων που θα πλήρωναν οι αμερικάνικες ασφαλιστικές εταιρίες στους κατόχους τους, αν η Ελλάδα κήρυττε στάση πληρωμών.
Έχει και την πάσα των Πράσινων της Ευρώπης που δια στόματος του γερμανού αρχηγού τους, προσφέρουν 81 δισεκατομμύρια έναντι του αναγκαστικού δανείου των Ναζί. Δεν ακούσαμε τον κ. υπουργό οικονομικών να ζητάει από το λογιστήριο του κράτους να κάνει τον ακριβή έντοκο υπολογισμό της απαίτησης από ελληνικής πλευράς. Ο κ. υπουργός οικονομικών, περί άλλα τυρβάζει.
Θα μπορούσε να κάνει «παιχνίδι» η ελληνική «Παπαδημοκρατία», εκμεταλλευόμενη και τον διεθνή οίκτο των παιδιών των λουλουδιών, κηρύσσοντας κατάσταση έκτακτης ανάγκης (state of necessity είναι ο ορισμός του διεθνούς δικαίου, κάπου θα έχει διαβάσει περί αυτού ο πολυπράγμων προσωρινός πρωθυπουργός) για μια χώρα που πεθαίνει.
Θα μπορούσε να κάνει κι ένα βήμα παραπάνω, ζητώντας την ευρωπαϊκή αρωγή για τον λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους.
Ο λογιστικός έλεγχος ίσως να επέβαλλε στους πλασιέ των οπλικών και των τηλεπικοινωνικών συστημάτων, των εργολάβων των Ολυμπιακών, των χρηματοδοτών τους και των άλλων παράσιτων, να επιστρέψουν στα γερμανικά και τα φινλανδικά ασφαλιστικά ταμεία τα χρήματα που ζημιώθηκαν από την υποχρεωτική, υπό το άρτιο, εκποίηση των ελληνικών ομολόγων στους διεθνείς κερδοσκόπους. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα καταλάγιαζε και το μένος των βόρειων ευρωπαίων συνταξιούχων που δικαίως αγανακτούν, αφού κουτσουρεύτηκαν τα αποθεματικά τους.
Μια διαφορετική ευρωπαϊκή ένωση, όχι η ευρωπαϊκή ένωση που κάποτε ονειρευόμασταν αλλά, αυτή που κάτω από τη μύτη μας πήρε άλλο δρόμο, η ευρωπαϊκή ένωση της ομφαλοσκοπικής γραφειοκρατίας και της υπαλληλικής σχέσης με τα λόμπι, επιβάλλεινέα χαράτσια στους λαούς, όταν θα μπορούσε να επιβάλλει έκτακτο φόρο στα υπερκέρδη των ελεύθερων κεφαλαίων που αλωνίζουν ανενόχλητα.
Χαρακτηριστικό δείγμα της ευρωπαϊκής ένωσης που βιώνουμε είναι και το δικό μας σύμπλεγμα της διακυβέρνησης του τελευταίου, ελπίζω, Παπανδρέου που με μπράβους τους ανεκδιήγητους κ.κ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλο για υπουργούς και τον κ. Παπαδήμο ειδικό σύμβουλο, επικούρησαν την υποτιμητική κερδοσκοπία με την παράνομη επιμήκυνση του χρόνου κλεισίματος των ανοιχτών θέσεων από την Τράπεζα της Ελλάδας.
Πρόκειται για την τράπεζα που όλοι νομίζαμε ότι είναι δημόσια, αλλά στην οποία, στην πραγματικότητα, το κράτος κατέχει μονοψήφιο ποσοστό.
Ο κ. Προβόπουλος δεν δίνει στη δημοσιότητα ούτε το μετοχολόγιο, ούτε διαψεύδει αυτούς που λένε ότι έγινε τροποποίηση στο άρθρο 14 του Καταστατικού της Τράπεζας, που προβλέπει ότι οι αλλοδαποί μέτοχοι δεν μπορούν να έχουν δικαίωμα ψήφου.
Ο κ. Διοικητής, αντί να δώσει στη δημοσιότητα τις εκθέσεις για τη βιωσιμότητα των ελληνικών τραπεζών, αναλώνεται σε κορώνες αυστηρών παρατηρήσεων, γενικώς κι αορίστως, και με τη συγγραφή άρθρων, στοχεύοντας στην περαιτέρω τρομοκράτηση των ελλήνων τηλεθεατών.
Εσείς πού κουρεύεστε, μπροστά σε κάποια τηλεόραση, ίσως?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.