Δυο γαϊδουριών άχυρα...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ήταν ή δεν ήταν σωστή η απογραφή του Αλογοσκούφη; Την έκανε μόνος του ο Αλογοσκούφης; Ήταν ή δεν ήταν συνυπεύθυνος ο Καραμανλής; Θανάσιμα ερωτήματα, καθοριστικά για το μέλλον της χώρας, απασχολούν τη Ν.Δ., η οποία βυθίζεται καθημερινά σε μια αυτοδιαλυτική «εσωστρέφεια». Ε, και λοιπόν, ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά, ποιον νοιάζει αν η Ν.Δ. μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα; Εδώ ο κόσμος καίγεται και στη Συγγρού... χτενίζονται.

Στην πραγματικότητα, με μια διαλυτική κρίση, μια χώρα πτωχευμένη και μια κυβέρνηση σε δραματική κατάσταση, όλους θα έπρεπε να ενδιαφέρει τι γίνεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Τουλάχιστον αν δεχθούμε ότι ο θεσμικός ρόλος της συνίσταται στα εξής...

απλά:

● Στην τεκμηριωμένη αντίκρουση των κυβερνητικών αποφάσεων και πολιτικών εφαρμογών.

● Στην προβολή ενός ανταγωνιστικού εναλλακτικού σχεδίου για τη διαχείριση της οικονομίας και της χώρας.

● Στην ικανότητά της να πείθει ότι είναι ικανή να εφαρμόσει τα σχέδιά της και να συνεγείρει την κοινωνία ώστε να τα ενστερνιστεί και να τα στηρίξει – με την ψήφο της βεβαίως...

Αντί όλων αυτών, τι παρατηρούμε στη σημερινή Ν.Δ.; Ότι αρκεί να βήξει ο Καραμανλής, να φταρνιστεί η Ντόρα και να ξυστεί ο Καρατζαφέρης για να έχουμε σεισμούς πολλών ρίχτερ στα νέα γραφεία της Συγγρού. Χώρια τα εσωτερικά φάλτσα, τις συνεχείς παραφωνίες στο εσωτερικό της ηγετικής ομάδας που περιβάλλει τον Σαμαρά.

Είναι αυτό το... πράγμα αξιωματική αντιπολίτευση; Είναι κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα; Πολύ αμφίβολο. Για την ακρίβεια η απάντηση είναι σαφέστατα αρνητική.

Δεν θα εξετάσουμε στο πλαίσιο αυτού του σύντομου σημειώματος τον καθοριστικότατο παράγοντα των τρομακτικών ευθυνών της Ν.Δ. για το σημερινό χάλι – άλλωστε το κάναμε από τους πρώτους, και μάλιστα την εποχή που άλλοι, από τους «φρουρούς» μάλιστα της σημερινής κυβέρνησης, υμνολογούσαν χωρίς ντροπή το ρεμπέτ ασκέρι που τότε έσερνε τη χώρα στο βάραθρο. Ακόμη και ελάχιστα πριν επέλθει η συντριπτική ήττα και οι ίδιοι πάρουν στροφή 180 μοιρών για να προσχωρήσουν στην υποκριτική ελεεινολογία εναντίον της «επαράτου».

Ας δεχθούμε, για την ανάγκη της συζήτησης, καλόπιστα – όσο αυτό είναι δυνατόν... – ότι η «νέα Ν.Δ.» προσπαθεί πράγματι να αλλάξει, ότι επιχειρεί σοβαρά να αποστασιοποιηθεί από το αμαρτωλό παρελθόν της. Ε, και λοιπόν; Σιγά τ' αυγά! Η αυτοκριτική της νεοδεξιάς μάς αφορά ή το τι έχει να πει για την Ελλάδα, και μάλιστα την πιο κρίσιμη ώρα της;

Υποτίθεται ότι θα πρέπει να περιμένουμε το περιλάλητο «Ζάππειο 2» για να κρίνουμε αν η Ν.Δ. έχει... «πρόταση». Τι, όμως, μέχρι σήμερα, μπορεί να μας πείσει ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση υπάρχει άποψη και σχεδιασμός; Ακόμη και η κριτική της στην κυβέρνηση κινείται στο πλαίσιο «εμείς μπορούμε να κάνουμε τα ίδια λίγο καλύτερα από σας». Την ώρα ακριβώς που τρέχει πανικόβλητη πίσω από Καρατζαφέρηδες, Ντόρες, Ψωμιάδηδες και άλλα... δυσθεώρητα πολιτικά μεγέθη.

Από μια άποψη ίσως ισχύει αυτό που κάποιοι λένε: πως, δηλαδή, η διαρκώς αυξανόμενη φασαρία στη δεξιά πολυκατοικία οφείλεται στο ότι οι «μικροί» εκ των ενοίκων της βρίσκονται σε άμυνα, ότι προσπαθούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους τρώγοντας από τις σάρκες του μεγάλου κομματιού της «παράταξης» και να κερδίσουν χρόνο ζωής.

Από την άλλοι οι ίδιοι αναλυτές ισχυρίζονται ότι το ακατανόητο πολιτικό νεφέλωμα που επικρατεί στα δεξιά του πολιτικού σκηνικού οφείλεται στο ότι κανείς στη Ν.Δ. δεν θα ήθελε να αναλάβει τώρα την καυτή πατάτα της διακυβέρνησης. Ότι, δηλαδή, δεν θα ήθελαν ο Παπανδρέου να κάνει στον Σαμαρά ό,τι ο Καραμανλής σε αυτόν: να του πετάξει τη βόμβα και να φύγει τρέχοντας για να μην τον πάρουν τα θραύσματα.

Λίγο περισσότερο πειστική φαίνεται η άποψη ενός σοβαρού δεξιού – μην απορείτε: υπάρχουν και τέτοιοι! – και μάλιστα, από κάθε άποψη, ευμενώς διακείμενου έναντι του προέδρου της Ν.Δ. Λέει, λοιπόν, ο εν λόγω εχέφρων δεξιός:

«Το ζήτημα δεν είναι αν θα κερδίσει τις εκλογές ο Σαμαράς. Αυτό είναι σχεδόν αναπόφευκτο με την κατήφορο που έχει πάρει η κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι αν, χωρίς ανάλυση, στρατηγική και πρόγραμμα, θα μπορεί να σταθεί περισσότερο από ένα τρίμηνο».

Δυστυχώς για τη Ν.Δ. αυτή την άποψη συμμερίζονται πάρα πολλοί. Και μάλιστα όχι αντίπαλοί της...