Σαν να μην πέρασε μία μέρα όταν πριν από 1,5 χρόνο στέλνονταν τα πρώτα μηνύματα καπνού από το υπουργείο παιδείας, που έγινε στη συνέχεια και διά βίου ταλαιπωρίας, προς τους ιθαγενείς ινδιάνους εκπαιδευτικούς και άλλους ενδιαφερόμενους.
Κάποιοι προσπάθησαν και κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα. Άσχημα τα μαντάτα, είπαν.
Μείωση διορισμών. Γιατί άραγε;
Αναδιάρθρωση της διοίκησης της εκπαίδευσης, εξορθολογισμός δαπανών και αξιολόγηση.
Θολές λέξεις με ξεκάθαρο προσανατολισμό.
Η φυλή των «Πράσινων Φτερών», χορεύοντας τον κομματικό χορό, εκλιπαρούσε εμάς τους υπόλοιπους Ινδιάνους, να μην βιαστούμε να κρίνουμε την κυβέρνηση της Άννας ή αν θέλετε, την... Άννα της κυβέρνησης (τότε δεν υπήρχε η Άννα του Νταλάρα).
«Να δούμε βρε παιδιά πρώτα το νομοσχέδιο και μετά αποφασίζουμε όποια κινητοποίηση θέλετε. Να κάνουμε απεργία, διαρκείας αν χρειαστεί. Και εμείς εργαζόμενοι είμαστε, μην πιστεύετε τα δημοσιεύματα». Λόγια του αρχηγού της φυλής των «Πράσινων Φτερών» σε συνέλευση της ΕΛΜΕ στη Ρόδο. Τα ίδια επιχειρήματα σε όλες τις συνελεύσεις σε όλες τις περιοχές.
Η φυλή των «Γαλάζιων Φτερών», χορεύοντας τον δικό της κομματικό χορό, που τον μετέτρεψαν σε χορό του πολέμου, φαινόταν έτοιμη για μάχη. Ναι σε αγώνες, όχι στις διαφαινόμενες αλλαγές, υπερεπαναστάτες, υπεραγωνιστές. Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο, μόνο στα λόγια. Όταν φτάναμε στο «δια ταύτα» υψωνόταν το φοβερό επιχείρημα ότι ο κλάδος μας δεν είναι έτοιμος για αγώνες. Λες και επρόκειτο για φρούτο που δεν είχε ωριμάσει ή για φαγητό που ήθελε ακόμα λίγο ψήσιμο.
Τις έδρες να παίρνουν μόνο στις εκλογές και για τα υπόλοιπα, ας είναι καλά οι «παράγκες» και τα «παραμάγαζα» που έστησαν έξω από τη διοίκηση, διαδοχικά, οι «Πράσινοι» και οι «Γαλάζιοι» αρχηγοί.
Μετά ήρθαν οι μειώσεις των μισθών, οι καταργήσεις των δώρων, κατατέθηκε και το πολυκαταστροφικό πολυνομοσχέδιο για την παιδεία και πρόσφατα ανακοινώθηκαν και οι περίφημες, παιδαγωγικές εννοείται, συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων.
Παιδαγωγικές, στην κυριολεξία γιατί μπορεί να δώσουν πολλαπλό μάθημα σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς για την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στο χώρο της παιδείας.
Ζούμε στην εποχή των πολιτικών «μιας χρήσης», των πολιτικών «με ημερομηνία λήξης», των πολιτικών χωρίς όραμα, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς ντροπή. Δηλαδή, ζούμε στην εποχή επικίνδυνων πολιτικών για τους πολλούς, οι οποίοι, άλλα τάζουν το πρωί, άλλα κάνουν το μεσημέρι και άλλα, ισχυρίζονται πως έκαναν, το βράδυ.
Ζούμε στην εποχή των πολιτικών που φοβούνται να βγουν από το σπίτι τους ή που όταν παρευρίσκονται σε κάποια εκδήλωση, αδειάζουν, ως διά μαγείας, τα γιαούρτια από τα ράφια των ψυγείων στα σούπερ μάρκετ.
Ζούμε στην εποχή των συνδικαλιστών σε «ειδικές αποστολές», των συνδικαλιστών που ηγούνται ανώτερων και ανώτατων συνδικαλιστικών οργανώσεων και έχουν επωμιστεί τη «βρώμικη δουλειά» της υπογραφής κατάπτυστων εργασιακών συμβάσεων και της αποδοχής των πιο αντιλαϊκών μέτρων, των συνδικαλιστούν που λειτουργούν ως κυματοθραύστες της λαϊκής οργής στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Για αντάλλαγμα, καπαρώνουν μια βουλευτική έδρα ή κάποια άλλη «υπεύθυνη» θέση.
Ζούμε στην εποχή των συνδικαλιστών που για ότι δεν γίνεται, ευθύνεται πάντα ο κόσμος που δεν συμμετέχει, που δεν ενδιαφέρεται που είναι βολεμένος, χωρίς οι ίδιοι να δέχονται κανένα μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση αυτή.
Ζούμε, όμως, και στην εποχή των πολιτών, που δεχόμαστε εύκολα όσα μας παρουσιάζουν ως εφικτά αλλά και ως ανέφικτα, των πολιτών που αναλογιζόμαστε τις ευθύνες των επιλογών μας, πάντα, κατόπιν εορτής.
Με το που άρχισε να φουντώνει η σπίθα αντίστασης και διαμαρτυρίας ενάντια στις συγχωνεύσεις , στοχεύοντας κατευθείαν στην καρδιά της πολιτικής που ακολουθείται διαχρονικά στο χώρο της εκπαίδευσης, οι «Πράσινοι» και οι «Γαλάζιοι» αρχηγοί άρχισαν τον πόλεμο ανακοινώσεων για το ποιος ήταν και είναι πιο συνεπής απέναντι στους άλλους Ινδιάνους.
Μα η μόνη συνέπεια που επέδειξαν όλα αυτά τα χρόνια ήταν απέναντι στο χτίσιμο και τη συνέχιση μιας πολιτικής, στο χώρο της εκπαίδευσης, που ως στόχο έχει την υποβάθμισή της, την αποκοπή από τον δωρεάν χαρακτήρα της και την μετατροπή της σε προϊόν που θα πουλιέται, σε όσους, και θα αγοράζεται, από όσους, έχουν και κατέχουν χρήματα.
Ας τους γυρίσουμε την πλάτη να τους αφήσουμε να τσακώνονται και ας ασχοληθούμε εμείς οι υπόλοιποι με τα προβλήματά μας. Έτσι κι αλλιώς οι αρχηγοί των «Πράσινων» και «Γαλάζιων Φτερών» τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν σε κανέναν παρά μόνο στους εαυτούς τους και στους «μάγους» της φυλής τους.
Στα σχολεία που είναι υπό συγχώνευση και κατάργηση, δεν ταιριάζουν μαύρες αλλά κόκκινες σημαίες, σύμβολο αγώνα και αντίστασης.
Μαύρες σημαίες ταιριάζουν έξω από κάθε δημόσιο κτήριο μέσα στο οποίο παίρνονται αποφάσεις που θέλουν να μαυρίσουν τις ζωές μας.
Εμείς διαλέγουμε το δρόμο της αντίστασης και τους ανταποδίδουμε το μαύρο που μας ετοιμάζουν. Να τους «μαυρίσουμε» όποτε και όσο μπορούμε.
Και μέσα στο χαμό, η υπουργός παιδείας, χαράζει πολιτική στην παιδεία με τηλεοπτικά διαγγέλματα.
Για μία ακόμη φορά διάλεξε τη σιγουριά, του να είναι απέναντι από τις τηλεοπτικές κάμερες παρά απέναντι από τους , γεμάτους οργή και δίκιο, πολίτες.
Για μια ακόμη φορά διάλεξε το δρόμο των απειλών απέναντι στην εκπαιδευτική κοινότητα αντί να ακούσει τη φωνή της.
« Όταν ο αδικημένος απειλείται, απειλή γίνεται ο ίδιος ,
φωτιά που καίει όποιον τον φοβερίζει, οργή που πνίγει όποιον τον τρομάζει»
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.