Μια μικρή αναδρομή στη πρόσφατη ιστορία μας
Παν Κον
Το πάρτυ τελείωσε. τα κεφάλια μέσα
Ωραία ήταν όσο κράτησε. Σίγουρα θα το ξανακάνουμε και σύντομα.
Τη δεκαετία του `70, τη θυμάμαι σαν χθες.
Και λέω καλά έκανε και ποτέ να μη ξανάρθει.
Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta.
Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες. Austin Morris Allegro!
Οι λίγοι πολύ πλούσιοι κυκλοφορούσαν με Μερσεντές και Βόλβο και Μπεεμβέ 2002 με διπλό καρμπυρατέρ.Είχαν κότερο και σου έλεγαν : Έχω κότερο πάμε καμιά βόλτα;
Το σάντουιτς με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο,
ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε να στο χαλάσει.
Τόσο καλά.
Όλα αυτά γιατί οι τότε κυβερνήσεις μας , πάντα οριζόμενες από τη πλουτοκρατία που πλούτιζε τρώγοντας μοναχή της τα δάνεια και τις οικονομικές βοήθειες , δίνανε πολύ μεγάλη σημασία στον υγιεινό τρόπο ζωής χωρίς λίπη και βούτυρα , πολλή πεζοπορία , μη πληρώνουμε και χρήματα σε μποντυ λαιν και γυμναστήρια και λοιπές αηδίες.
Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80.
Και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου.
Και λάδωσε το εντεράκι του κάθε πεινασμένου.
Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε
σοσιαλιστής,
Και ο πρώτος μισθός πήγε από 12.000 δρχ σε 20.000 δρχ
η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή
Όταν τολμούσε να βγει το Χόρα στο Αιγαίο ο Ανδρέας φώναζε βυθίσατε το Χόρα και ξαναέμπαινε μέσα.
, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ`
το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας...
Και χάσανε τις ρεμούλες τα λίγα παλιά λαμόγια
Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας.
Και οι μαύρες πλερέζες των ΄΄νοικοκυραίων΄΄ και των λαμόγιων εργοδοτών.
Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», μελετήστε το «πράσινο βιβλίο» του Καντάφι, και άλλα πολλά παρόμοια.
Έστω και για ψέμμα τουλάχιστον νοιώσαμε εθνικά υπερήφανοι οι περισσότεροι από εμάς έστω και αν ήταν μόνο λόγια. Οι προηγούμενοι δεν τολμούσαν ούτε για πλάκα να τα πουν.
Ώσπου
ήρθε το τέλος.
Και η νέα αρχή για αυτούς που βρήκανε τρόπο να κοροιδέψουν πάλι τον λαό.
Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια,
ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα»,
και από κει πάνε κι`άλλοι.
Και βρήκαν την ευκαιρία να μπάσουν στον ΟΤΕ τη SIEMENS και την Ιντρακόμ , γιατί όπως είπε ο Φλωράκης : Να βοηθήσουμε τον γιό του Πέτρου. Άνοιξε ο δρόμος για σκάνδαλα που ο Κωσκοτάς ήταν Παναγία μπροστά τους.
Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη και τον Σωκρατάκια που έλεγε
και ο μακαρίτης ο Κίτσος και μπρρρ..
Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια.
Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου.
Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων.
Με το χαμόγελο της Κολυνός. «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα.
Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια
ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα.
Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης».
Εντάξει πολύς κόσμος έχασε τα χρήματά του , αλλά αυτοί χάσανε τις επιχειρήσεις τους και μ’ αυτές χάσανε και τις κότες που κάνουνε χρυσά αυγά.(ΟΤΕ , ΔΕΗ , ΟΠΑΠ , ΛΙΜΑΝΙΑ, ΝΕΡΑ και τόσα άλλα.)
Χα και πάλι χα. Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε.
Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα.
Και μετά ήρθε το ευρώ.
Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι.
Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150.
Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1? πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ).
Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα,
λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι μπρούκληδες. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136
άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες
(όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες.
50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη;
150 εμείς.
Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV's, και πάει λέγοντας.
Όχι παίζουμε.
Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου,
και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι.
Ελλάδα ρε..
Τι να κάνουμε ; Έτσι είμαστε εμείς ανέκαθεν. Λάρτζ, με ακριβά γούστα , ο ήλιος και η θάλασσα ανοίγουν την ψυχή μας και όταν μπορούμε τα δίνουμε όλα ότι έχουμε και δεν έχουμε και ότι μας έχουν δώσει οι άλλοι. Σιγά που θα ευχαριστηθούμε 4 άτομα οικογένεια 4 παϊδάκια ή 4 μπριζόλες ή 4 μήλα ή 4 φέτες καρπούζι.
Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με π..ς αυγά δεν βάφονται.
Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά.
Όλα ήταν σικέ.
Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας.
Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά γρηγοράδα.
Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε.
Θα πληρώσουμε λοιπόν. Αλλά το χαμόγελο δεν θα μας λείψει. Το κέφι και το γούστο μας δεν το κάνουμε μόνο με μπουζούκια , αστακούς , γαρίδες . Το κέφι είναι μέσα στο αίμα μας και το γλέντι μπορούμε να το κάνουμε με γκάιντες και ταμπούρλα , με ντομάτα κομμένη στα 4 και ένα ζουληχτό κρεμμύδι , 2 ελιές και ένα μπουκάλι τσίπουρο. Αρκεί να έχουμε παρέα . Σ’ εμάς οι φίλοι μας δεν έρχονται για τα χρήματά μας. Έρχονται για την αγάπη μας , τη συμπόνοια μας , την ανεκτικότητά μας, την αρχοντιά μας , αρχοντιά που δεν έχει καμιά σχέση με χρήματα αλλά μόνο με αισθήματα και ντομπροσύνη.
Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι. Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας.
Ο Τρισέ και το ΔΝΤ κάνανε το λάθος να έρθουνε μπροστά μας , να μας αντικρύσουν κατάφατσα , να μας κουνήσουν απειλητικά το δάκτυλο. Καλά κανένας δεν τους είπε ότι εμείς εδώ δεν μασάμε με απειλές και βρισιές; Δεν διδαχθήκανε από την Ιστορία ότι σ’ αυτό το κομμάτι της γής αυτοί που ζούσανε πάντοτε ήταν οι τελικοί νικητές , ακόμα και όταν φαινότανε ότι χάνανε τον πόλεμο; Δεν τους είπανε ότι βάζοντάς τα με εμάς αυτοί τελικά θα είναι οι χαμένοι και θα εξαφανιστούν από προσώπου γής; Μωραίνει ο Θεός των Ελλήνων όν βούλεται απωλέσαι.
Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν.
Καλά είναι ποτέ να συμπαθήσεις εσύ ο αμόρφωτος τον άρχοντα που όταν εσύ έτρωγες βελανίδια , αυτός πέθαινε από χοληστερίνη , αλλά συνέχιζε να ζει μέσα από τους ηρωισμούς του , τα πάθη του , τη φιλοσοφία του, τους Παρθενώνες του ; Για να είσαι σε θέση να το κάνεις αυτό πρέπει να διαβάσεις , να παθιαστείς , να τρελλαθείς , να εκστασιαστείς , να φωτιστείς. Και πώς να γίνει αυτό όταν σου λείπει ο λαμπερός ήλιος και η γαλανή θάλασσα , όταν σου λείπει η μουσική και το μοιρολόι μέσα από τον αέρα που χαιδεύει τα αιωνόβια έλατα στις κορυφές των βουνών και μέσα από τα αγριεμένα κύματα που σκάνε στα βράχια;
Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων ..... τίποτα.
Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες.
Και ο κύκλος κλείνει.
Βρε πολλά τους αρέσουν σε εμάς αλλά δεν έχουνε τη δική μας τη ψυχή για να τα χαρούνε. Και επειδή αυτοί δεν μπορούνε να τα χαρούνε ο φθόνος τους κάνει να θέλουν να μας εξαφανίσουν από προσώπου γής , για να συνεχίσουν απερίσπαστοι να ζούνε στη μιζέρια τους. Στη μιζέρια αυτή που τους κάνει να μετράνε ότι είναι μετρήσιμο , τα υλικά αγαθά , και να αγνοούν αυτό που δεν καταλαβαίνουν , επειδή δεν μπορούν να το μετρήσουν. Αυτή τη λεβεντιά που επέλεξε να μη πειράξει ούτε μια τρίχα των Γερμανών στρατιωτών που αποχωρούσαν νικημένοι από την Ελλάδα. Αυτή τη λεβεντιά που έχει μάθει να πολεμάει με όρθιους αντιπάλους και να τους βοηθάει να σηκωθούν , όταν αυτοί πέφτουν κάτω γιατί είναι άνανδρο να σκοτώνεις γονατισμένους. Αυτών των Γερμανών , που δεν το εκτίμησαν αυτό , που να βρούν τη παιδεία για να το κάνουν , και μεγάλωσαν τα παιδία τους και τα εγγόνια τους μαθαίνοντας τους , όχι να εκτιμούν ότι τους χαρίστηκε η ζωή , αλλά ίσως ακριβώς επειδή δεν μπορούν να αντιληφτούν το μεγαλείο του Έλληνα , αλλά να βεβηλώνουν την Αφροδίτη σε πρωτοσέλιδο με το σηκωμένο δάκτυλο.Ακόμα μια φορά επιβεβαίωσαν ότι πας μη Έλλην , βάρβαρος.
Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές.
Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με
φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας.
Δεν είναι απαραίτητα ούτε αυτά. Τα δύο πόδια να είναι γερά και από πεζοπορία και τρεχαλητό άλλο τίποτε. Ο παππούς Φειδιπίδης μας έδειξε τον δρόμο πριν από εκατοντάδες χρόνια.
Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο
τρενάκι του τρόμου.
Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε.
Δεν πειράζει. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι.
Ωραία ήταν όσο κράτησε. Σίγουρα θα το ξανακάνουμε και σύντομα.
Τη δεκαετία του `70, τη θυμάμαι σαν χθες.
Και λέω καλά έκανε και ποτέ να μη ξανάρθει.
Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta.
Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες. Austin Morris Allegro!
Οι λίγοι πολύ πλούσιοι κυκλοφορούσαν με Μερσεντές και Βόλβο και Μπεεμβέ 2002 με διπλό καρμπυρατέρ.Είχαν κότερο και σου έλεγαν : Έχω κότερο πάμε καμιά βόλτα;
Το σάντουιτς με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο,
ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε να στο χαλάσει.
Τόσο καλά.
Όλα αυτά γιατί οι τότε κυβερνήσεις μας , πάντα οριζόμενες από τη πλουτοκρατία που πλούτιζε τρώγοντας μοναχή της τα δάνεια και τις οικονομικές βοήθειες , δίνανε πολύ μεγάλη σημασία στον υγιεινό τρόπο ζωής χωρίς λίπη και βούτυρα , πολλή πεζοπορία , μη πληρώνουμε και χρήματα σε μποντυ λαιν και γυμναστήρια και λοιπές αηδίες.
Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80.
Και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου.
Και λάδωσε το εντεράκι του κάθε πεινασμένου.
Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε
σοσιαλιστής,
Και ο πρώτος μισθός πήγε από 12.000 δρχ σε 20.000 δρχ
η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή
Όταν τολμούσε να βγει το Χόρα στο Αιγαίο ο Ανδρέας φώναζε βυθίσατε το Χόρα και ξαναέμπαινε μέσα.
, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ`
το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας...
Και χάσανε τις ρεμούλες τα λίγα παλιά λαμόγια
Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας.
Και οι μαύρες πλερέζες των ΄΄νοικοκυραίων΄΄ και των λαμόγιων εργοδοτών.
Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», μελετήστε το «πράσινο βιβλίο» του Καντάφι, και άλλα πολλά παρόμοια.
Έστω και για ψέμμα τουλάχιστον νοιώσαμε εθνικά υπερήφανοι οι περισσότεροι από εμάς έστω και αν ήταν μόνο λόγια. Οι προηγούμενοι δεν τολμούσαν ούτε για πλάκα να τα πουν.
Ώσπου
ήρθε το τέλος.
Και η νέα αρχή για αυτούς που βρήκανε τρόπο να κοροιδέψουν πάλι τον λαό.
Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια,
ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα»,
και από κει πάνε κι`άλλοι.
Και βρήκαν την ευκαιρία να μπάσουν στον ΟΤΕ τη SIEMENS και την Ιντρακόμ , γιατί όπως είπε ο Φλωράκης : Να βοηθήσουμε τον γιό του Πέτρου. Άνοιξε ο δρόμος για σκάνδαλα που ο Κωσκοτάς ήταν Παναγία μπροστά τους.
Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη και τον Σωκρατάκια που έλεγε
και ο μακαρίτης ο Κίτσος και μπρρρ..
Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια.
Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου.
Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων.
Με το χαμόγελο της Κολυνός. «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα.
Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια
ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα.
Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης».
Εντάξει πολύς κόσμος έχασε τα χρήματά του , αλλά αυτοί χάσανε τις επιχειρήσεις τους και μ’ αυτές χάσανε και τις κότες που κάνουνε χρυσά αυγά.(ΟΤΕ , ΔΕΗ , ΟΠΑΠ , ΛΙΜΑΝΙΑ, ΝΕΡΑ και τόσα άλλα.)
Χα και πάλι χα. Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε.
Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα.
Και μετά ήρθε το ευρώ.
Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι.
Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150.
Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1? πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ).
Παρόλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα,
λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι μπρούκληδες. Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136
άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες
(όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες.
50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη;
150 εμείς.
Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV's, και πάει λέγοντας.
Όχι παίζουμε.
Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου,
και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι.
Ελλάδα ρε..
Τι να κάνουμε ; Έτσι είμαστε εμείς ανέκαθεν. Λάρτζ, με ακριβά γούστα , ο ήλιος και η θάλασσα ανοίγουν την ψυχή μας και όταν μπορούμε τα δίνουμε όλα ότι έχουμε και δεν έχουμε και ότι μας έχουν δώσει οι άλλοι. Σιγά που θα ευχαριστηθούμε 4 άτομα οικογένεια 4 παϊδάκια ή 4 μπριζόλες ή 4 μήλα ή 4 φέτες καρπούζι.
Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με π..ς αυγά δεν βάφονται.
Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά.
Όλα ήταν σικέ.
Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας.
Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά γρηγοράδα.
Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε.
Θα πληρώσουμε λοιπόν. Αλλά το χαμόγελο δεν θα μας λείψει. Το κέφι και το γούστο μας δεν το κάνουμε μόνο με μπουζούκια , αστακούς , γαρίδες . Το κέφι είναι μέσα στο αίμα μας και το γλέντι μπορούμε να το κάνουμε με γκάιντες και ταμπούρλα , με ντομάτα κομμένη στα 4 και ένα ζουληχτό κρεμμύδι , 2 ελιές και ένα μπουκάλι τσίπουρο. Αρκεί να έχουμε παρέα . Σ’ εμάς οι φίλοι μας δεν έρχονται για τα χρήματά μας. Έρχονται για την αγάπη μας , τη συμπόνοια μας , την ανεκτικότητά μας, την αρχοντιά μας , αρχοντιά που δεν έχει καμιά σχέση με χρήματα αλλά μόνο με αισθήματα και ντομπροσύνη.
Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι. Και νάμαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας.
Ο Τρισέ και το ΔΝΤ κάνανε το λάθος να έρθουνε μπροστά μας , να μας αντικρύσουν κατάφατσα , να μας κουνήσουν απειλητικά το δάκτυλο. Καλά κανένας δεν τους είπε ότι εμείς εδώ δεν μασάμε με απειλές και βρισιές; Δεν διδαχθήκανε από την Ιστορία ότι σ’ αυτό το κομμάτι της γής αυτοί που ζούσανε πάντοτε ήταν οι τελικοί νικητές , ακόμα και όταν φαινότανε ότι χάνανε τον πόλεμο; Δεν τους είπανε ότι βάζοντάς τα με εμάς αυτοί τελικά θα είναι οι χαμένοι και θα εξαφανιστούν από προσώπου γής; Μωραίνει ο Θεός των Ελλήνων όν βούλεται απωλέσαι.
Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν.
Καλά είναι ποτέ να συμπαθήσεις εσύ ο αμόρφωτος τον άρχοντα που όταν εσύ έτρωγες βελανίδια , αυτός πέθαινε από χοληστερίνη , αλλά συνέχιζε να ζει μέσα από τους ηρωισμούς του , τα πάθη του , τη φιλοσοφία του, τους Παρθενώνες του ; Για να είσαι σε θέση να το κάνεις αυτό πρέπει να διαβάσεις , να παθιαστείς , να τρελλαθείς , να εκστασιαστείς , να φωτιστείς. Και πώς να γίνει αυτό όταν σου λείπει ο λαμπερός ήλιος και η γαλανή θάλασσα , όταν σου λείπει η μουσική και το μοιρολόι μέσα από τον αέρα που χαιδεύει τα αιωνόβια έλατα στις κορυφές των βουνών και μέσα από τα αγριεμένα κύματα που σκάνε στα βράχια;
Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων ..... τίποτα.
Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες.
Και ο κύκλος κλείνει.
Βρε πολλά τους αρέσουν σε εμάς αλλά δεν έχουνε τη δική μας τη ψυχή για να τα χαρούνε. Και επειδή αυτοί δεν μπορούνε να τα χαρούνε ο φθόνος τους κάνει να θέλουν να μας εξαφανίσουν από προσώπου γής , για να συνεχίσουν απερίσπαστοι να ζούνε στη μιζέρια τους. Στη μιζέρια αυτή που τους κάνει να μετράνε ότι είναι μετρήσιμο , τα υλικά αγαθά , και να αγνοούν αυτό που δεν καταλαβαίνουν , επειδή δεν μπορούν να το μετρήσουν. Αυτή τη λεβεντιά που επέλεξε να μη πειράξει ούτε μια τρίχα των Γερμανών στρατιωτών που αποχωρούσαν νικημένοι από την Ελλάδα. Αυτή τη λεβεντιά που έχει μάθει να πολεμάει με όρθιους αντιπάλους και να τους βοηθάει να σηκωθούν , όταν αυτοί πέφτουν κάτω γιατί είναι άνανδρο να σκοτώνεις γονατισμένους. Αυτών των Γερμανών , που δεν το εκτίμησαν αυτό , που να βρούν τη παιδεία για να το κάνουν , και μεγάλωσαν τα παιδία τους και τα εγγόνια τους μαθαίνοντας τους , όχι να εκτιμούν ότι τους χαρίστηκε η ζωή , αλλά ίσως ακριβώς επειδή δεν μπορούν να αντιληφτούν το μεγαλείο του Έλληνα , αλλά να βεβηλώνουν την Αφροδίτη σε πρωτοσέλιδο με το σηκωμένο δάκτυλο.Ακόμα μια φορά επιβεβαίωσαν ότι πας μη Έλλην , βάρβαρος.
Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές.
Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με
φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας.
Δεν είναι απαραίτητα ούτε αυτά. Τα δύο πόδια να είναι γερά και από πεζοπορία και τρεχαλητό άλλο τίποτε. Ο παππούς Φειδιπίδης μας έδειξε τον δρόμο πριν από εκατοντάδες χρόνια.
Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο
τρενάκι του τρόμου.
Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε.
Δεν πειράζει. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.