Βάλαμε το Λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

Γιατί ιστορικά ο «Μεγα-Εγκληματίας» θανάτωνε και τον Στενό Κύκλο, ενίοτε μέχρι και τα παιδιά του θύματος;

Απλό: για να μην υπάρχουν Μάρτυρες του εγκλήματός του...για να μην υπάρξει καμία πιθανότητα καταδίωξής του...και Τιμωρίας του....

Ο «Μεγα-εγκληματίας» διακρίνεται για τον «ψυχρό λεπτομερή επαγγελματισμό» και την «μεθοδικότητα» της «δουλειάς» του. Διακρίνεται από τον «μικρο-εγκληματία» ως προς το «Μέγεθος» (ποσοτικά και ποιοτικά) των παραπάνω. Ιστορικά συνδέθηκε με Γενοκτονίες, βίαιη ιδιοποίηση εδαφικών εκτάσεων, βίαιη Κατάληψη Εξουσίας, Οργανωμένο Έγκλημα, Εθνικές Προδοσίες.

Η ιστορία ως γνωστόν επαναλαμβάνεται. Και οι «ανεπίδεκτοι μαθήσεως» είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν.

Τα τέσσερα Ρωσικά «αερόστρωμνα αποβατικά» (ZUBR),  «κάποιοι κατόρθωσαν» να τα θέσουν «εκτός μάχης».

Το φιλόδοξο πρόγραμμα των «Γερμανικών υποβρυχίων» είναι γνωστό πόσο έκθετη άφησε την ναυτική αμυνα της χώρας με όλη αυτή την ολέθρια πορεία που ακολούθησε.

Να ήταν τα μόνα! Ελέω Τρόϊκας σειρά πλοίων του Πολεμικού μας Στόλου βρέθηκαν...παροπλισμένα.

Αποτέλεσμα; Σοβαρό πλήγμα στο δυναμικό του Πολεμικού Ναυτικού.

Και όχι μόνο.

Αυτή η «έντονη τάση απομείωσης οπλικού δυναμικού», αυτή η «εθνική καταστροφή» διατρέχει δυστυχώς όλο το πεδίο εξοπλισμών του Στρατεύματος.  Εγκληματική Φιλοσοφία που δυστυχώς απλώνει τα θανάσιμα νύχια της και στο Έμψυχο υλικό.

 Σκέφτηκες μήπως την λέξη «τραγικό»;

«Κάποιοι» θα σου απαντήσουν αλαζονικά :

 «μια τέτοια λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνον μετά από πολεμική ήττα. Έγινε κανένας πόλεμος και δεν το ξέρουμε; Σιγά μην γίνει πόλεμος Στρατηγέ μου. Πες ότι πήρε την Σημαία ο Άνεμος κι άσε να την πάρουν την κωλονησίδα. Για να κοιμόμαστε ήσυχοι».

Αυτή είναι η προκλητική οπτική «ορισμένων».

Η οργισμένη απάντηση ξεχειλίζει από μόνη της:

  «Ναι, ρε. Χάθηκε η Β. Κύπρος. Χάνονται τα Ίμια και το Αιγαίο. Χάνεται η Θράκη και η Ήπειρος. Εξ’ αιτίας σου. Εσένα και του συναφιού σου. Που επιμένεις να τους καλύπτεις».

«Κάποιοι» επιμένουν να αγνοούν επιδεικτικά το ότι η ιστορία υπάρχει για να διδάσκει. Πόσω μάλλον ένα Έθνος με τόσο μεγάλη και πλούσια πολεμική ιστορία.

Και άπειρα συνεπώς τα πρόσφορα ιστορικά παραδείγματα.

Όπως η επανάκτηση της Πόλης μετά την Άλωσή της από τους Σταυροφόρους του 1204 ας πούμε.

Χτίζοντας ισχυρό Βυζαντινό Στράτευμα εκ του Μηδενός

Ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος στέφθηκε Αυτοκράτορας το 1259 και το 1261 κατόρθωσε να πετάξει τους Φραγκολατίνους έξω από την Βασιλεύουσα που είχαν κατακτήσει (αλώσει) οι σταυροφόροι το 1204. Ιδρυτής της Δυναστείας των Παλαιολόγων, ήταν ταυτόχρονα δεινός Στρατηλάτης,  Διπλωμάτης και Πολιτικός Ηγέτης. Τους συνέτριψε επανειλημμένα στα πεδία των μαχών αλλά αποδείχτηκε «εξίσου αδίστακτος και νικηφόρος διπλωματικά». Τόσο ώστε πριν την τελική επίθεσή τους το 1270 εναντίον της Βασιλεύουσας κατόρθωσε να προκαλέσει (χωρίς καν μάχη, επιβεβαιώνοντας την υπέρτατη αξία του Ικανού Στρατηγού – «Νίκα χωρίς Μάχη», Σουν Τζου )- την συντριβή των Φράγκων στο «κρίσιμο» Βασίλειό τους της Σικελίας προκαλώντας εξέγερση των «εντόπιων Λατίνων» - «Σικελικός Εσπερινός». (Σήμερα δυστυχώς, συμβαίνει το «αντίστροφο». Αυτό τον «θανάσιμο Σικελικό Εσπερινό» μας τον επιβάλλουν κατ’ εξακολούθησιν άλλοι. Αυτοί που τον υπέστησαν τότε. Οι Φράγκοι).

Καταργώντας αλόγιστα το  Στόλο

Μερικές δεκαετίες λοιπόν μετά το «Τραγικό 1204» κάποιος Αυτοκράτορας επέτυχε να επανακτήσει την Πόλη από τους Λατίνους Σταυροφόρους όταν κατόρθωσε να χτίσει ισχυρό στρατό και στόλο.

Αντιθέτως, όταν «ανέλαβε» κατόπιν ο γιός του, ο Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος και υπό το βάρος των βαρέων οικονομικών δυσκολιών,  το πρώτο ανοσιούργημα που έκανε ήταν να περικόψει δραστικά τις στρατιωτικές δαπάνες (κάτι θυμίζει αυτό). Μαζί μ’ αυτές παρόπλισε και τα εκατό πολεμικά πλοία (κι αυτό κάτι θυμίζει) - που με χίλιους κόπους ναυπήγησε ο νικηφόρος πατέρας του - παραδίδοντας εγκληματικά την ναυτική προστασία της αυτοκρατορίας στα χέρια των ξένων (Βενετσιάνοι – Γενουάτες) υποκύπτοντας δυστυχώς στους εκβιασμούς τους (κι αυτό κάτι θυμίζει – κάτι από Τρόϊκα;).

Και όχι μόνον.

Αλλά και στην Καταλανική Εταιρεία. Στους Ισπανούς πειρατές. Τους «επαγγελματίες Φονιάδες/προστάτες της εποχής.

Έβαλε το Λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

(Μας θυμίζουν κάτι αυτά από το «τώρα»; Μήπως πάνε κάποιοι σήμερα να καταργήσουν τον Ελληνικό Στρατό και τις Δυνάμεις Ασφαλείας και να αναθέσουν την Εθνική Ασφάλεια σε «τρίτους Συμμάχους»;).

Κατόπιν ήλθαν οι εμφύλιοι των Παλαιολόγων και των Καντακουζηνών (νάτος κι ο «εμφύλιος» που επίσης κάποιοι «ταϊζουν» σήμερα προετοιμάζοντάς τον με «ζέση» κι «επιμέλεια»).

Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους που έφερε τους Οθωμανούς μέσα στον Κεράτιο κι εν τέλει μέσα στα Ανάκτορα των Βλαχερνών και την Αγιά Σοφιά.

Για να έχουμε μέχρι ακόμη και σήμερα το «ίδιο ακριβώς πρόβλημα».

Φραγκολεβαντίνους από τη μία και Σελτζούκους Οθωμανούς από την άλλη.

Ομοιότητες με τα τωρινά;

Να υποθέσουμε ότι κάτι ανάλογο επιχειρούν σήμερα οι «νέοι Εφιάλτες Ανδρόνικοι» όταν απομειώνουν διαρκώς το Στράτευμα και κρατούν το Λαό μας μακριά από την τόσο αναγκαία «επιστάμενη Πολεμική εκπαίδευση, εξοπλισμό και επιχειρησιακή ετοιμότητα»;

Το «Ατσάλωμα» ενός Στρατού

Ένα ισχυρό Στράτευμα και Στόλος απίστευτα δύσκολα χτίζεται και απίστευτα εύκολα γκρεμίζεται.

Να ένα πιο πρόσφατο σχετικό ιστορικό «στιγμιότυπο» (που επίσης ταιριάζει με το «τώρα»), από την Σύγχρονη Ιστορία μας αυτή τη φορά:

Λίγο μετά την νικηφόρα για την Ελλάδα λήξη του Α’ Βαλκανικού πολέμου και λίγο πριν την έκρηξη του 2^ου,  ο Πολέμαρχος Πάγκαλος συναντά τον Πρωθυπουργό, ο οποίος τον ρωτά

«…αν η Ελλάς μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους Βουλγάρους…».

 Ο Πάγκαλος δεν παρασύρεται από συναισθηματισμούς. Εκτιμά καθαρά την κατάσταση.

«…Με εκπλήσσει η ερώτησίς σας κύριε Πρόεδρε. Μεμονωμένη η Ελλάς, ουδείς άνθρωπος με κοινό νου πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μονομαχήσουν με τη Βουλγαρία. Η ήττα θα είναι αναπόφευκτος και συντριπτική. Παρά τις προσπάθειες της Επαναστάσεως (1909), τις ιδικές σας και της Γαλλικής αποστολής, εντός δύο ετών δεν είναι δυνατή η δημιουργία στρατού εκ του μηδενός, ανταξίου των προσδοκιών του Έθνους…».

«…Και όμως, υπάρχουν διακεκριμένοι αξιωματικοί που έχουν αντίθετον άποψιν, στηριζόμενοι επί του ενθουσιασμού και εις το ανώτερον φρόνημα το οποίον επέδειξεν ο στρατός μας κατά τον πρόσφατον πόλεμον…», αντιτείνει ο Πρωθυπουργός.

«…Πλάνη κύριε Πρόεδρε», τον κεραυνοβολεί ο Πάγκαλος.  Δεν συναντήσαμε σοβαρόν εχθρόν (Τούρκοι). Αναντιρρήτως εδείξαμε υπέροχον γενναιότητα αλλά ήμεθα τετραπλάσιοι αριθμητικώς, με μεγάλην υπεροχή εις το πυροβολικόν και εις υλικόν πολέμου. Ο πόλεμος αυτός ήτο εξαιρετική εύνοια της τύχης, χρησίμευσε ως προπαρασκευαστικό στάδιον δια τον υστερούντα εις εκπαίδευσιν  και πολεμική πείρα στρατόν μας. Κατ’ εμέ ο πόλεμος υπό τας συνθήκας υπό τας οποίας διεξήχθη ήτο ευρείας εκτάσεως μεγάλαι ασκήσεις με ένσφαιρα πυρά. Αποτέλεσμα, ο σημερινός στρατός μας να είναι πολύ ανώτερος από τον στρατόν ο οποίος διέβη την Μελούναν τον Οκτώβριον…».

«…Τι φρονείς δια περίπτωσιν πολέμου ημών και των Σέρβων εναντίον των Βουλγάρων;», επιμένει ο Πρωθυπουργός.

«…Αδιστάκτως θα σας έλεγα ότι τότε θα ήμουν πολύ αισιόδοξος. Και μάλιστα να γίνη το ταχύτερον η σύγκρουσις ειδάλλως ουδέποτε θα ησυχάσωμεν από τον Βουλγαρικόν κίνδυνον…», προτείνει ο Πάγκαλος και πάνω σ’ αυτή τη βάση χαράσσεται πλέον η νέα ελληνική πολιτική…”

(Τα παραπάνω είναι από τη βιογραφία του Στρατηγού Θ. Πάγκαλου, υπό του κου Χατζηαντωνίου)

Θέλει φωτιά για να δέσει το ατσάλι

Κατά την στρατιωτική αυτή ιδιοφυΐα λοιπόν, τον Στρατηγό Πάγκαλο (και όχι τον  εγγονό νεκροθάφτη των Ιμίων και του Κουρδικού Μετώπου που κρατούσε δεσμευμένο στην Ανατολία 400,000 τουρκικό στρατό ο οποίος αφού κατόπιν αποδεσμεύτηκε ήρθε στο Αιγαίο για να μας απειλεί συντηρώντας «γκρίζες ζώνες»), ο 1^ος Βαλκανικός πόλεμος ήταν η ιδανική«στρατιωτική προπαίδευση» (που θα απαιτούνταν πχ προκειμένου να μην πάθουμε την Εθνική Τραγωδία του 1897. Κοινώς, προτού πας να κάνεις έναν πόλεμο πρέπει να διασφαλίσεις ότι το στράτευμά σου διαθέτει πολεμική εμπειρία, εκτός όλων των άλλων «υλικών χρειόντων» - έμψυχων και άψυχων).

Και τολμά αυτός ο πραγματικός «Πολεμικός Ανήρ του Έθνους» να την χαρακτηρίσει ακόμη και ως «ευτυχή εύνοια της τύχης».

Αντιθέτως, σήμερα, η Ελλάδα της «Μεταπολίτευσης», ως ουδέποτε διδαχθείσα, αποφεύγει με κάθε τρόπο την στρατιωτικοποίηση του Λαού μας καθώς και να αποκτήσει πολεμική εμπειρία το Στράτευμα. Λες και θα μας αφήσει ο μελλοντικός εχθρός τα περιθώρια πολύμηνων αψιμαχιών για να «μπαρουτοκαπνιστεί» ο στρατός μας πριν τις «καίριες συγκρούσεις». Το αντίθετο θα γίνει. Το πρώτο πλήγμα προφανώς θα είναι τόσο συντριπτικό, όσο  ακριβώς απαιτείται για να μην δώσει στον Ελληνικό Στρατό (και Λαό) τα χρονικά περιθώρια, όχι μόνο να «ψηθεί πολεμικά» αποκτώντας «πολεμική εμπειρία», αλλά ούτε καν επιστράτευση, βασική εκπαίδευση, επανεκπαίδευση και προσαρμογή επιστράτων να μην προλάβει να κάνει.

(Απλή λογική. Εμείς τι θα κάναμε στη θέση τους; Θα τους δίναμε τα περιθώρια να «ξυπνήσουν» και να «ετοιμαστούν» εάν ταλανίζονταν από την δική μας «νωθρότητα»;)

Και αντί να λάβουν σοβαρά υπόψη αυτά τα ιστορικά διδάγματα «κάποιοι κύριοι», όχι μόνον διατηρούν το Στράτευμα απειροπόλεμο, αλλά το «απομειώνουν» κιόλας διαρκώς. Κρατώντας ταυτόχρονα και (εγκληματικά) πεισματικά τον Λαό μακριά από τα όπλα και την διαρκή στρατιωτική εκπαίδευση και επιχειρησιακή ετοιμότητα.

Ο «Κύκλος της Προδοσίας» τελειώνει πάντα με αίμα...

Το να χαθεί Εθνικό Έδαφος είναι το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπραχθεί σε μια χώρα.

Κι αυτό έχει ήδη διαπραχθεί στην Ελλάδα.

Η ποινή αυτού του εγκλήματος ήταν ιστορικά πάντα ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Η Εσχάτη των Ποινών.

Γι’ αυτό και δεν ανοίγει ο Φάκελος της Κύπρου.

Μετά απ’ αυτή την «ευνοϊκή (γι’ αυτούς) εξέλιξη» οι  «υπεύθυνοι» εκείνου του ειδεχθούς Εθνικού Εγκλήματος δεν έμειναν εκεί.

Εξαργύρωσαν τα κέρδη τους «επενδύοντας» και σε άλλα πολλά «κερδοφόρα εθνικά εγκλήματα».

Χαρακτηριστικότερα εκ των οποίων είναι ο Μάρτης ’87 και τα Ίμια που απεμπόλησαν τα Ελληνικά δικαιώματα στο Αιγαίο. Αλλά και η αντίστοιχη «Κοσοβοποίηση» Θράκης, Ηπείρου – και όχι μόνον με τόσα εκατομμύρια ισλαμιστών που «στρατηγικά κι εν τάχη σωρεύονται» στη χώρα.

Και βεβαίως, «μύησαν κι άλλους κι άλλους πολλούς ομοίους τους».

Έτσι ο «ένας κρατάει τον άλλον».

Κι όλους μαζί τους «κρατούν οι Ξένες Αυλές» που «καρπώνονται τα μεγάλα οφέλη» από την «μοιρασιά της Ελλάδας».

Όλοι αυτοί, οι «κύριοι» δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ μα ΚΑΝΕΝΑ συμφέρον να «αλλάξουν τα πράγματα».

Αντιθέτως.

Έχουν κάθε μα κάθε συμφέρον η «διοίκηση» της Χώρας να περάσει ολοκληρωτικά και ξεκάθαρα στα «χέρια των ξένων Πατρόνων και αφεντικών τους». Για να μείνουν όχι μόνον ατιμώρητοι αλλά και να διατηρηθούν «κραταιοί». Εις βάρος πάντα της «πλέμπας», του Λαού, του Εθνικού Συμφέροντος, της Εδαφικής Κυριαρχίας. Και βεβαίως «βιάζονται» γι’ αυτό.

Διότι γνωρίζουν πάρα μα πάρα πολύ καλά το «τι τους περιμένει» σε περίπτωση «ακραίου Λαϊκού Ξεσπάσματος» και δη «ανεξέλεγκτου γαρ». «Ανάλογη εξέλιξη», εαν «ευοδωνόταν» να λήξει γρήγορα και «επιτυχώς» θα οδηγούσε σε Κυβέρνηση που θα καλούνταν πρωτίστως να «αποδώσει την Δικαιοσύνη που δεν απεδόθη» επί σειρά ετών.

Πρώτο μέλημα της οποίας θα ήταν το «άνοιγμα αυτών των Φακέλων Εθνικών Εγκλημάτων». Η «σκληρή συνέχεια» είναι εύκολο να «προμαντευθεί».

Η μοίρα λοιπόν αυτού του λαού είναι «προδιαγεγραμμένη».

«Ξεκλήρισμα».

 Ώστε να μην του απομείνει καμία μα καμία δυνατότητα «επιτυχημένης εξέγερσης και έμπρακτης αντίδρασης» στις χρόνιες και κατα συρροήν προδοσίες.

Για να «ΜΗΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ κανένας Μάρτυρας των Εθνικών Εγκλημάτων και Προδοσιών ικανός να σηκώσει Λάβαρα αντίδρασης και απόδοσης Δικαιοσύνης κατά των «Υπευθύνων».

Στο χέρι αυτού του ίδιου του Λαού – και δη κυρίως των Πατριωτών - είναι να κάνει την «κίνηση αυτοσυντήρησής του» προτού είναι «απολύτως αργά» για τη ζωή αυτού και των παιδιών του.

Να συνειδητοποιήσει πρωτίστως ότι πλέον δεν του άφησαν ΚΑΜΙΑ μα ΚΑΜΙΑ άλλη επιλογή από την τάχιστη «Πολεμική του Αναγέννηση».

Να συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ήδη σε Πόλεμο και πως τον πηγαίνουν σαν πρόβατο στην Σφαγή του.

Και να «θυμώσει»....Να «ΘΥΜΩΣΕΙ» πραγματικά....όπως μόνον οι Έλληνες ξέρουν να «θυμώνουν»....

Να θυμάται όμως ταυτόχρονα – και να είναι «υποψιασμένος» - ότι εξέγερση όχι μόνον θα «επιτραπεί» αλλά και θα συνεχίσει να «συνδαυλίζεται με τρόπο που να οδηγεί σε ατελεύτητο, εξοντωτικό κι αμφίρροπο εμφύλιο πόλεμο». Τέτοιον που να οδηγήσει σε «απόλυτη εθνική καταστροφή χωρίς όμως Λαϊκό Νικητή». Διότι «θεωρείται προαπαιτούμενη» μια τέτοια «έκτακτη κατάσταση» ώστε να οδηγήσει σε «Στρατιωτικό Νόμο» που θα «κληθούν σκληρά να επιβάλουν» ανδρείκελα «πιστά στις ξένες Αυλές». Επιπροσθέτως, θεωρείται «απαραίτητη» αυτή η καταστροφή προκειμένου να γίνει η Ελλάδα ακόμη ευκολότερος αντίπαλος ως προς την κατάκτησή της.

Οι κάθε λογής υπεύθυνοι Εθνικής Ασφάλειας έχουν τεράστια ευθύνη στις πλάτες τους πλέον. Βλέπουν ξεκάθαρα το «που μας πηγαίνουν μερικοί μερικοί». Και πρέπει πάση θυσία να βρουν τον τρόπο να βαδίσει αυτός ο Λαός με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα απ’ αυτή την «Εθνική Κόλαση» που έρχεται.

Πρέπει να βρουν τον τρόπο να «απεγκλωβιστούν» από τα «νύχια των Αρπακτικών» και να τιμήσουν τον Όρκο τους.

Προτού είναι απολύτως αργά. 

Προτού ο Λαός τους χάσει το ίδιο του το κεφάλι....

Γιώργος Ανεστόπουλος