Βέβαια μια φορά και έναν καιρό είχε νόημα όταν ο κόσμος δεν ήξερε ξένες γλώσσες.
Επίσης κανείς δεν αντιλέγει ότι δάνεια μεταξύ των πολιτισμών υπήρχαν και πολύ καλά θα κάνουν να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Είναι άλλο όμως να πατήσεις πάνω σε μια Ιταλική μελωδία και να φτιάξεις το "Μια Bοσκοπούλα Aγάπησα" για παράδειγμα και άλλο να βάλεις μπροστά την μηχανή ελληνοποίησης ξένων σουξέ.
Και φαίνεται πως τις ελληνοποιήσεις πάσης φύσεως τις έχουμε εύκολες (ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Βασιλακόπουλο για παράδειγμα που όποιον Γιουγκοσλάβο και Ρώσο ήξερε μπάσκετ τον έκανε Έλληνα;)...
Κάθε ανύπαρκτος και κάθε στεγνός από έμπνευση καλλιτέχνης λοιπόν καταφεύγει σ’ αυτήν την -μετά το '60- προσφιλή μέθοδο. Στις αρχές μάλιστα όλο αυτό είχε την μορφή της καθαρής κλοπής μιας κι ο κάθε Καλδάρας κι ο κάθε Μπακάλης έπαιρνε την μουσική από όποιο ανατολίτικο σουξέ κυκλοφορούσε, κόλαγε δύο κουπλέ κι ένα ρεφρέν της κακιάς ώρας και με περισσό θράσος το πλάσαρε για δικό του.
Κάθε ανύπαρκτος και κάθε στεγνός από έμπνευση καλλιτέχνης λοιπόν καταφεύγει σ’ αυτήν την -μετά το '60- προσφιλή μέθοδο. Στις αρχές μάλιστα όλο αυτό είχε την μορφή της καθαρής κλοπής μιας κι ο κάθε Καλδάρας κι ο κάθε Μπακάλης έπαιρνε την μουσική από όποιο ανατολίτικο σουξέ κυκλοφορούσε, κόλαγε δύο κουπλέ κι ένα ρεφρέν της κακιάς ώρας και με περισσό θράσος το πλάσαρε για δικό του.
Αργότερα τα δάνεια μπορεί να έγιναν νόμιμα αλλά το φαινόμενο πήρε διαστάσεις και κάτι Τέρηδες Χρυσοί κάτι Τζορντανέλληδες (από το Ιορδάνογλου παρακαλώ!) και διάφορα άλλα τέτοια εδώδιμα αποικιακά έκαναν καριέρα σχεδόν αποκλειστικά με ελληνοποιημένα τραγούδια.
Αλλά κι οι φίρμες της εποχής (Παπακωνσταντίνου, Πάριος, Νταλάρας κλπ) άμα δεν είχαν το "χιτ" για τον δίσκο τους έπαιρναν ένα ξένο και το κοτσάριζαν ως κερασάκι στην τούρτα.
Κάποια άλλα σούργελα μάλιστα όπως ο Υπέρτατος Μαλάκας έβγαλαν ολόκληρο δίσκο με ελληνοποιημένα άσματα μιας και -όπως λέει κι ο Πανούσης- τα ακούγαμε τόσο καιρό και δεν καταλαβαίναμε τι λένε. Στην εποχή λοιπόν που ο κόσμος πεινάει ένα ακόμα σούργελο ονόματι Μαχαιρίτσας επέλεξε να κυκλοφορήσει έναν τέτοιο δίσκο (διπλό μάλιστα).
Κάποια άλλα σούργελα μάλιστα όπως ο Υπέρτατος Μαλάκας έβγαλαν ολόκληρο δίσκο με ελληνοποιημένα άσματα μιας και -όπως λέει κι ο Πανούσης- τα ακούγαμε τόσο καιρό και δεν καταλαβαίναμε τι λένε. Στην εποχή λοιπόν που ο κόσμος πεινάει ένα ακόμα σούργελο ονόματι Μαχαιρίτσας επέλεξε να κυκλοφορήσει έναν τέτοιο δίσκο (διπλό μάλιστα).
Έτσι πριν λίγο καιρό στο περίπτερο, δίπλα στο "Καυτές καλόγριες Νο3" και το CD του Σαράντη Σαλέα, βρήκα κρεμασμένο το CD του Μαχαιρίτσα που -όπως και τα προηγούμενα- συνόδευε κάποια εφημερίδα του κώλου.
Δεν άντεξα στον πειρασμό. Έδωσα 4-5 ευρώ και αφού πέταξα την εφημερίδα κράτησα στα χέρια μου το κολοσσιαίο αυτό έργο το οποίο τιτλοφορείται "Οι Άγγελοι ζουν ακόμη στην Μεσόγειο". Βέβαια μετά από προσεκτική ακρόαση νομίζω πως άνετα κάποιος θα μπορούσε να προτείνει κι άλλους, ίσως πιο πετυχημένους τίτλους, όπως "αδερφές και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια", "βρακί δεν έχει ο κώλος μας, γαρίφαλο στ' αυτί μας", ή "τ' αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι", ξέρω 'γω.
Υπ' όψιν πως αυτού του είδους οι καλλιτεχνικές συνεργασίες που γίνονται με πρωτοβουλία και μεσολάβηση των δισκογραφικών εταιρειών, μόνο συνεργασίες δεν είναι μιας και στις περισσότερες των περιπτώσεων ο ένας καλλιτέχνης δεν συναντά καν τον άλλο κι ο καθένας ηχογραφεί στο δικό του στούντιο.
Εν κατακλείδι, νομίζω πως ως λαός είμαστε γκαντέμηδες μιας και στα δύσκολα χρόνια μας έλαχε να έχουμε ως πνευματική και καλλιτεχνική πρωτοπορία τον Ράμφο, τον Δήμου, τον Χωμενίδη, την Τριανταφύλλου, τον Τατσόπουλο, τον Πλιάτσικα, τον Τσακνή και τον Μαχαιρίτσα. Περαστικά μας.
ΥΓ1 Για να συμπληρώσει μάλιστα τα λεφτά που χρειάζεται ο Μαχαιρίτσας, μιας και δεν αγοράζει κανένας πλέον μουσική, διοργανώνει και συναυλία στο Παναθηναϊκό στάδιο με όλον αυτόν τον θίασο που φιλοξένησε και στο δίσκο. Μην την χάσετε.
ΥΓ2 Αν θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει ένα από τα ανά τους αιώνες ελληνοποιημένα... αριστουργήματα, νομίζω πως δεν θα ήταν άλλο από αυτό:
Υπ' όψιν πως αυτού του είδους οι καλλιτεχνικές συνεργασίες που γίνονται με πρωτοβουλία και μεσολάβηση των δισκογραφικών εταιρειών, μόνο συνεργασίες δεν είναι μιας και στις περισσότερες των περιπτώσεων ο ένας καλλιτέχνης δεν συναντά καν τον άλλο κι ο καθένας ηχογραφεί στο δικό του στούντιο.
Εν κατακλείδι, νομίζω πως ως λαός είμαστε γκαντέμηδες μιας και στα δύσκολα χρόνια μας έλαχε να έχουμε ως πνευματική και καλλιτεχνική πρωτοπορία τον Ράμφο, τον Δήμου, τον Χωμενίδη, την Τριανταφύλλου, τον Τατσόπουλο, τον Πλιάτσικα, τον Τσακνή και τον Μαχαιρίτσα. Περαστικά μας.
ΥΓ1 Για να συμπληρώσει μάλιστα τα λεφτά που χρειάζεται ο Μαχαιρίτσας, μιας και δεν αγοράζει κανένας πλέον μουσική, διοργανώνει και συναυλία στο Παναθηναϊκό στάδιο με όλον αυτόν τον θίασο που φιλοξένησε και στο δίσκο. Μην την χάσετε.
ΥΓ2 Αν θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει ένα από τα ανά τους αιώνες ελληνοποιημένα... αριστουργήματα, νομίζω πως δεν θα ήταν άλλο από αυτό:
ΠΗΓΗ
RAMNOUSIA
Εχω την εντύπωση ότι η χρήση του ονόματος του Καλδάρα γίνεται ειρωνικά η οποία αφορά τους δήθεν στιχουργους wannabe της ελληνικής τερατουργίας - δισκογραφίας, και όχι τον ίδιο τον Καλδάρα. Σε αντίθετη περίπτωση, αν αναφέρεσαι στον ίδιο, απλα θα σου πω ότι σφάλεις οικτρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το Μαχαιρίτσα, όκ, ακόμα κι έτσι να είναι, που φυσικά είναι κατακριτέο, δεν ξέρω σε τι ωφελεί η ύβρις, και πώς εσένα ως κριτή, σε διαφοροποεί ως προς το επίπεδο αυτού που κρίνεις; Αν θες να είσαι καλύτερος μη κατεβαίνεις στο επιπεδό τους.