Από την Ιαπωνική Μαφία με...αγάπη...

Της Τζένης Κ.
Από την ημέρα που ο σεισμός και το τσουνάμι έπληξαν την Ιαπωνία, έχουμε δει (είτε διά της οράσεως είτε, εκ του αντιθέτου, διά της αποκρύψεως) ποικίλα πρόσωπα της μέχρι πρότινος άγνωστής μας χώρας. Της χώρας που, εν προκειμένω, τρώει καθημερινά τα παιδιά της υπακούοντας στα κελεύσματα της παντοκράτειρας, πολυδιάστατης ιθαγενούς Μαφίας της…
Από τη μια, οι περίλυπα αξιοπρεπείς φυσιογνωμίες των εφήβων, των ηλικιωμένων, των μανάδων κλπ που δεν απώλεσαν λεπτό την  αγάπη για τον τόπο τους, η αυτοθυσία και οι απονενοημένες επιχειρήσεις των ανώνυμων τεχνικών στο εσωτερικό των πυρηνικών εργοστασίων, η όψιμη, γενική επιμονή στη ζωή, ενός λαού -μέχρι πρότινος- …αυτοχείρων… κι από την άλλη…,
οι παραζαλισμένοι και τελικά… στυγνοί διαχειριστές της κρίσης. Οι άνθρωποι του λεγόμενου «πυρηνικού λόμπυ». Πρόκειται για έναν ισχυρό πυρήνα ανθρώπων «η καρδιά του οποίου χτυπάει στο ιαπωνικό υπουργείο Οικονομικών», (όπως έγραψε ο γαλλικός “Monde”), με απίστευτα ερείσματα στο Εμπόριο, στη Βιομηχανία, στις επί μέρους επιχειρήσεις Ενέργειας, στα Κεντρικά της Toshiba, της Hitachi και αλλού… Αυτό το λόμπυ που «αιμοδοτούσε» ανέκαθεν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης διά της διαφημίσεως και όχι μόνο, κατάφερε, όπως αποδεικνύεται, όλο αυτό το διάστημα, να συγκρατήσει τη διάχυση των πληροφοριών, σε αντίθεση με κείνη των ραδιενεργών ισοτόπων. Κάπως έτσι…, κι ενώ το παγκόσμιο χωριό αρχίζει μέρα, με τη μέρα να μοιράζεται, όλο και περισσότερο τις παρενέργειες των ιαπωνικών αβλεψιών, οι διαπλεκόμενοι Ιάπωνες αξιωματούχοι τείνουν να συνειδητοποιήσουν πια ότι η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω. Ουδείς εξ αυτών ωστόσο κατέφυγε ακόμα στο χαρακίρι. Θα ήταν πολύ αντιφατικό άλλωστε κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι το χρυσοφόρο γκέτο τους έχει κάνει μέχρι σήμερα τόσα πολλά για την αυτοοχύρωση και την περιχαράκωσή του… Το χαρακίρι τελικά είναι κι αυτό για τους ανώνυμους, τους εκτεθειμένους, τους ευπειθείς με την υψηλή αίσθηση καθήκοντος…
Πέραν αυτού…
Η μαφιόζικη διαχείριση στη χώρα του Ανατέλλοντος ηλίου, δεν τελειώνει εδώ. Εκτός από το πυρηνικό λόμπυ με την έξωθεν καλή μαρτυρία, στη χώρα κάνουν παιχνίδι και οι λεγόμενοι «γιακούζας»… οι άνθρωποι του πλέον οργανωμένου και συγκαλυμμένου δικτύου εγκλήματος στον κόσμο. Από την επομένη κιόλας της καταστροφής οι περιώνυμοι αυτοί μαφιόζοι κατέφτασαν στις πληγείσες περιοχές με φορτηγά γεμάτα κουβέρτες, βρεφικούς σάκους, φακούς τσέπης και συσκευασμένα τρόφιμα. Εν συνεχεία, άνοιξαν ευγενώς τις πύλες των επιχειρήσεών τους στο Τόκυο για τους κατατρεγμένους… Θαυματουργός ανθρωπισμός; Όχι. Αγνός, παρθένος, αλλά και δοκιμασμένος καιροσκοπισμός. Την ίδια τακτική είχαν υιοθετήσει οι Ιάπωνες μαφιόζοι και μετά το σεισμό του Κόμπε, το 1995. Αφού πρόσφεραν κάθε δυνατή βοήθεια στην ερειπωμένη πόλη, πρωτοστάτησαν αργότερα αυτοδίκαια στην ανοικοδόμησή της κερδίζοντας εκατομμύρια γιεν. Με άλλοθι την κοινωνική τους δράση (ενίοτε αυτοαποκαλούνται «ανθρωπιστικές οργανώσεις») και διαθέτοντας -επίσης- τα κατάλληλα βύσματα στον πολιτικό κόσμο και στα Μέσα, το οργανωμένο έγκλημα στην Ιαπωνία κατέχει το 3-4% της δύναμης του κατασκευαστικού κλάδου. Αυτό το ποσοστό αρκεί, για να αποκομίζει σε δύσκολες εποχές μυθικά κέρδη χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν… Γιατί όχι; Οι γιακούζας κοπίασαν πολύ, για να πετύχουν τους στόχους τους. Έκρυψαν τα τατουάζ τους κάτω από στολές ερυθροσταυριτών και καταχώνιασαν τα εγχειρίδια βίας πίσω από τα savoir vivre της κοινωνικής αλληλεγγύης…
Κατόπιν αυτών, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι τη δυστυχία στην Ιαπωνία δεν την έφερε ακριβώς η οργή της φύσης. Η οργή της φύσης έφερε μάλλον στον αφρό τα «αμπάλωτα» της «θαυμαστής μπαλωματούς»… Κι όπως πάντα, τα κουρέλια θα ντύσουν τους πολλούς. Στην καλύτερη περίπτωση… Στη χειρότερη, θα σκεπάσουν τα πτώματά τους.
*Κι ένα ερώτημα ως τροφή για σκέψη, μιας και η τροφή της σκέψης θα είναι στο εξής η μόνη ακίνδυνη: Είναι σίγουρο ότι οι διαχειριστές της κρίσης στην Ιαπωνία θα φροντίσουν να μην καταναλώσει ο υπόλοιπος κόσμος τα ψαρικά τους, τη σόγια και τα λοιπά ραδιενεργά τους; Πειράζει που είμαστε δύσπιστοι;

---

απο το Ποντικι