Οι Μηλιές, η Κάτω, η Μεσαία και η Άνω, αφήνουν μια γλυκιά γεύση φιλοξενίας και κυριολεκτικά. Το όνομά τους λέει ότι εδώ ωριμάζουν πολλά και ωραία μήλα. Από αυτά, «από τα δικά μας, τα άγρια φιρίκια, τα νόστιμα», όπως λέει η κυρία Δέσποινα, καλή της ώρα, κάνει γλυκό. Δεν κυριαρχεί το στομάχι στο μυαλό μας, ούτε φανταζόμαστε τους αναγνώστες κοιλιόδουλους. Απλά πιστεύουμε ότι το στρωμένο τραπέζι είναι μια πολύ αυθεντική εικόνα του πολιτισμού ενός τόπου.
Το καταλαβαίνεις αμέσως στο σαλόνι της κυρα-Δέσποινας πάνω στον δρόμο στη Μεσαία Μηλιά, με την ξυλόσομπα-φούρνο, το τραπέζι με τα πετσετάκια και τα πολύχρωμα πιατάκια με το γλυκό φιρίκι ή δαμάσκηνο, όταν ακουμπήσει πάνω στο τραπέζι τα χρωματιστά παλιά πιατάκια με το γλυκό φιρίκι, με το εξίσου γλυκό χαμόγελο της ίδιας και την αρχοντιά του ανθρώπου. Αν δεν είναι αυτό μια επιτομή του πολιτισμού ενός τόπου, τότε τι είναι; Τι πιο γλυκό ...από τη θαυμάσια γεύση του γλυκού φιρίκι, την εξίσου απλή συνταγή του οποίου μάς έχει εμπιστευτεί:
Καθαρίζουμε τα μήλα ολόκληρα και αφαιρούμε τα κουκούτσια τους. Τα βάζουμε στο ξινό και τα αφήνουμε για μια-δυο ώρες. Για καθένα κιλό μήλα που θα βάλουμε μετά στο καζάνι, πρέπει να διαλύσουμε σε τρία ποτήρια ζεστό νερό ένα κιλό ζάχαρη. Μόλις το σιρόπι αρχίζει να δένει, κατεβάζουμε το καζάνι από τη φωτιά. Μετά αρχίζει η καλή καρδιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.