Κ Α Λ Α Σ.........Ελληνες αδερφοι μας στην Ασια !

ΟΙ ΚΑΛΑΣ: ΑΔΕΛΦΟΙ ΕΝ ΑΣΙΑ!

 

Γνωστοί στους περισσότερους από μας, οι Καλάς είναι μια μικρή φυλή στο ορεινό και άγονο Πακιστάν.  Μικρό τμήμα τους βρίσκεται και εντός του Αφγανιστάν.  Οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως κατευθείαν απόγονοι των στρατευμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σε μίξη με τους τοπικούς πληθυσμούς.  Yπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό.  Ως εκ τούτου η μελέτη αυτών των μακρινών συγγενών μας, αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον, αν λάβει κανείς υπ' όψιν το γεγονός ότι οι Καλάς δεν σταμάτησαν ποτέ στη μακραίωνη ιστορία τους να τιμούν τους Θεούς των Ελλήνων.  Κατακερματισμένοι και αποδεκατισμένοι απ' τους διωγμούς του Ταλιμπάν, έχουν απομείνει 3500 από 800.000 μόλις πριν από μερικές δεκαετίες.  Oι Καλάς ακόμη περιμένουν έστω και μια ανακοίνωση διαμαρτυρίας του "Ελληνικού" Υπουργείου Εξωτερικών.

 

                     ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΣ

Οι Καλάς, αν και αντιμετωπίζουν σωρεία προβλημάτων απ' τους μουσουλμάνους και νεοεμφανισθέντες ρωμιοχριστιανούς, ...που καταφθάνουν συχνά-πυκνά από την "Ελλάδα", για να τους διδάξουν την μόνη "αλήθεια" του ξένου μαραγκού-προφήτου, δεν το βάζουν κάτω και σε πείσμα καιρών και εχθρών συνεχίζουν τον ευδαίμονα βίο της αυτοθεσμιζόμενης κοινότητάς τους, συμπληρώνοντας την ευδαιμονία τους ΚΑΙ με γιορτές, όπως ορίζει το Ελληνικό Έθος και η ζωή η ίδια.

Η γιορτή της άνοιξης που ονομάζεται ΙΩΣΗ, διαρκεί δύο ημέρες 14 και 15 "Μαϊου" και περιλαμβάνει χορούς, επισκέψεις και τραγούδια.  Οι νέες κοπέλες μαζεύουν τα πρώτα λουλούδια της χρονιάς, ενώ οι οικογένειες αλλάζουν δώρα από τυρί και γάλα.  Την παραμονή της γιορτής, οι μεγάλοι πάνε στα χωράφια να φροντίσουν τα καλαμπόκια, ενώ οι νέοι φτιάχνουν τα ΣΟΥΜΑΝ, βαμβακερές άσπρες λωρίδες με πολύχρωμα κρόσσια, που τις φορούν σταυρωτά οι άνδρες στις γιορτές.  Την επόμενη μέρα, με την ανατολή του Ηλίου πηγαίνουν όλοι στο Ναό της Εστίας, ραντίζουν με γάλα τα νεογέννητα και δοκιμάζουν το πρώτο τυρί της χρονιάς, μαζί με τηγανίτες καλαμποκάλευρου.  Μετά αρχίζει ο χορός των γυναικών στην κεντρική πλατεία, ενώ οι άνδρες συνοδεύουν με τύμπανα τα δυνατά τους τραγούδια.  ¶λλοι χορεύουν μόνοι τους, κρατώντας ραβδί ή σκαλισμένο πελέκυ.  Η γιορτή συνεχίζεται όλη την ημέρα, σταματούν με τη δύση του Ηλίου και συνεχίζουν την άλλη μέρα, όπου τραγουδούν ένα τραγούδι με το οποίο ευχαριστούν την καρυδιά για την αφθονία των καρπών της, ενώ κρατούν φύλλα της στα χέρια τους.

Στην γιορτή της συγκομιδής, οι γυναίκες πλένονται στο ποτάμι και χτενίζουν τα μαλλιά τους.  Τη νύχτα, περνάνε μέσα απ' τα χωράφια με τα καλαμπόκια, ενώ μια γυναίκα ηλικιωμένη κόβει ένα καλαμπόκι το οποίο υποδηλώνει την αρχή της συγκομιδής της χρονιάς.  Ο μοναδικός άνδρας που υπάρχει στη γιορτή αυτή, είναι ένας νεαρός βοσκός που παίζει μουσική σ' έναν αυλό, φτιαγμένο από κοτσάνι καλαμποκιού.  Το ΟΥΤΣΑΛ είναι η γιορτή της συγκομιδής του σιταριού και του κριθαριού.  Γιορτάζεται στα μέσα "Ιουλίου", διαρκεί δύο μέρες και περιλαμβάνει χορούς και τραγούδια.

 

 

Η γιορτή του καλοκαιριού λέγεται ΟΥΤΣΑΩ, γιορτάζεται τον "Αύγουστο" σ' ένα ιερό δάσος, όπου περιμένουν τους βοσκούς που θα γυρίσουν απ' τα βουνά, κουβαλώντας τυρί.  Η γιορτή είναι αφιερωμένη στον ΣΑΓΙΓΚΟΡ (ΣΑΓΥΡΚΟΣ-ΣΑΤΥΡΟΣ) όπου προσφέρουν ψωμί στο Ιερό του, ενώ με την άφιξη των βοσκών που κουβαλάνε τα καλάθια με το τυρί, το ψωμί μαζί με το τυρί μοιράζεται στους θρησκευτές.  Το ΠΧΟΥΛ είναι γιορτή της σοδιάς των καρυδιών και σταφυλιών.  Γιορτάζεται από τις 20-25 "Σεπτεμβρίου" και απ' το μεσημέρι αρχίζει χορός, όπου οι άνδρες φωνάζουν "ΕΪΑ...ΙΟ!" και σφυρίζουν.  Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες αγκαλιασμένες γυρίζουν γύρω-γύρω, ενώ στο σημείο αυτό σταματάει η μουσική και ακούγονται μόνο φωνές.  Μετά όλες οι γυναίκες ενώνονται σε κύκλο και τραγουδούν πολύ σιγά, ένα λυπητερό σκοπό.  Τότε εισβάλουν στον κύκλο οι άνδρες, σφιρίζοντας και φωνάζοντας με τη συνοδεία του δυνατού ήχου των τυμπάνων, ενώ άλλοι άνδρες έξω απ' τον γυναικείο κύκλο χορεύουν ένα πολεμικό χορό.  Προς το τέλος του "Σεπτεμβρίου" γιορτάζουν το μάζεμα των σταφυλιών, όπου τα τοποθετούν σε μεγάλους κάδους και θυσιάζουν μια γίδα, για να ραντίσουν με το αίμα της τα σταφύλια.  Το πάτημα των σταφυλιών αρχίζει με ένα αγόρι παρθένο που πηδάει μέσα στο κάδο.  Μόλις ετοιμαστεί το κρασί προσφέρουν σπονδές στους Ναούς των Θεών, ενώ δεν επιτρέπεται σε κανέναν να πάρει σταφύλια απ' τα κλίματα, πριν ολοκληρωθεί η τελετή.

Ο ΚΑΟΥΜΟΣ-ΚΩΜΟΣ είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Καλάς και διαρκεί 15 ημέρες, απ' την 7η ως την 21η "Δεκεμβρίου", και αποτελεί τον εορτασμό της εισόδου του νέου έτους και της καινούργιας αρχής.  Η πρώτη μέρα λέγεται ΣΑΡΑΣΣΗ, που σημαίνει "φέρτε το πεύκο".  Την παραμονή της γιορτής οι άνδρες πάνε και κόβουν κέδρους.  Κατά την διάρκεια της νύχτας είναι αναμένες δυο φωτιές (μια για κάθε φύλο), ενώ όλη την ημέρα οι γυναίκες φτιάχνουν ψωμί.  Την αυγή, ένας ιππέας ανάβει την φωτιά σε όλα τα Ιερά.  Οι οικογένειες ανταλάσσουν μεταξύ τους ένα δίσκο τυρί, για την εξασφάλιση της ενότητας.  Το βράδυ όλοι οι θρησκευτές συγκεντρώνονται και οι τελετές αρχίζουν, όταν ο ιερέας σηκώνει τον πεύκινο πυρσό του.  Μοιράζονται αμύγδαλα και αποξηραμένα φρούτα, ενώ παλιά καλάθια καίγονται συμβολίζοντας τον παλιό χρόνο που φεύγει.  Οι θρησκευτές εισέρχονται στις τελετές προσποιούμενοι ότι ιππεύουν περήφανοι και συναντιούνται στην κεντρική πλατεία.  Οι γυναίκες σε κύκλο χορεύουν αργά και ψάλλουν έναν ύμνο, ενώ δύο νέοι άνδρες σπάνε τον κύκλο και χορεύουν γελώντας με τα χέρια απλωμένα.  Οι γυναίκες τότε γυρίζουν γύρω-γύρω και φωνάζουν.  Αρχίζουν τότε χειρονομίες και φράσεις σεξουαλικού περιεχομένου, όπου οι άνδρες τους απαντούν πάλι με χειρονομίες, ενώ στο σημείο αυτό η μουσική σταματάει.

Η δεύτερη μέρα λέγεται ΓΟΣΤΣΑΡΑΣ και περιλαμβάνει επίκληση για την προστασία των κοπαδιών.  Μικρά κορίτσια μεταφέρουν καλάθια με ψωμί και τυρί που τα προσφέρουν στις παντρεμένες αδελφές τους, ενώ παίρνουν ως αντάλλαγμα δαχτυλίδια, χάντρες και κρεμαστά κοσμήματα.  Την τρίτη μέρα, οι γυναίκες πηγαίνουν στο ποτάμι για να επιδιορθώσουν τα φορέματά τους, ενώ οι ανήλικες κοπέλες λούζουν τα μαλλιά τους.  Την τέταρτη μέρα τρώνε σπόρους και φασόλια, μαζί με καρύδια τα οποία συμβολίζουν τη γέννηση και την ανάπτυξη.  Την πέμπτη μέρα ξεκουράζονται, ενώ την έκτη οι τελετουργικές ζωγραφιές ανακαινίζονται στα Ιερά σπ' τους άνδρες και εφήβους.  Οι βοσκοί κατευθύνουν τα κοπάδια τους κοντά στους Ιερούς χώρους, κυνηγούν ζώα και κυκλώνουν τους αγρούς, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ασφάλεια και την αφθονία.  Τα κορίτσια μαζεύουν καλάμια απ' το ποτάμι και κάνουν βούρτσες, που τις διακοσμούν με κόκκινες κλωστές.  Η έβδομη είναι μέρα της επιστροφής των νεκρών και η στιγμή της ενώσεως μεταξύ νεκρών και ζωντανών.  Προσφέρονται ρύζι, κολοκύθια, σταφύλια, καρύδια, μούρα, μήλα, αχλάδια, κολιέ απ' αμύγδαλα, ψωμί και κρασί.  Οι θρησκευτές συγκεντρώνονται στα Ιερά, περιμένοντας τους προγόνους, που θα έλθουν σύντομα.  Μια φωτιά από πεύκα ανάβει στο Ιερό του ΜΑΧΑΝΔΕΟ (γίγαντας ευνοϊκός προς τους ανθρώπους), ενώ φτιάχνουν ένα μικρό φρούριο και του βάζουν φωτιά.

Την όγδοη μέρα καθαρίζουν τα σπίτια τους και τα κοσμήματα κεφαλής.  Βράζουν νερό που έχει πριν εξαγνιστεί με την φωτιά ενός πυρσού από πεύκο.  Η ένατη είναι μέρα εξαγνισμού των γυναικών.  Αρχίζει μια επταήμερη περίοδος ερωτικής αποχής που λέγεται ΝΤΙΤΣ.  Οι άνδρες φτιάχνουν ψωμί από σπασμένα καρύδια και σκληρό τυρί, που ετοιμάζεται σε υπαίθριο χώρο και θα προσφέρθει στους Θεούς.  Πριν απ' την προετοιμασία εξαγνίζεται με καπνό πεύκου το κοντινότερο Ιερό.  Τα ψωμιά που ετοιμάζονται λέγονται ΣΙΣΑΟ και ΚΟΥΤΟΥΡΟΥΛΙ.  Το πρώτο είναι σχηματισμένο σε τρεις θηλές μαστού, επειδή σύμφωνα με την πράδοση η νεράϊδα ΓΥΛΗ που βοήθησε τον Απόλλωνα στην πρώτη του επίσκεψη είχε τρεις μαστούς, ενώ το δεύτερο έχει σχήμα μισοφέγγαρου και συμβολίζει τα απόκρυφα σημεία των γυναικών.  Είναι αφιερωμένο στην Θεά των φρούτων και προσφέρεται στις γυναίκες που επισκέπτονται τον εξαγνισμένο χώρο.  Οι άνδρες πίνουν κρασί γύρω απ' την φωτιά, και μόλις έλθουν οι γυναίκες τις πλησιάζουν, ρίχνουν νερό στα κεφάλια τους και περνούν ένα κομμάτι κέδρου τρεις φορές πάνω απ' το κεφάλι της νεότερης, και αφού επαναλάβουν τη διαδικασία για κάθε γυναικείο μέλος, το πετάνε μακριά.  Ένα κομμάτι κέδρου κόβεται και πετιέται στην φωτιά κι εκεί, παρουσία των Θεών, οι γυναίκες τρώνε το ψωμί, ενώ οι βοσκοί προσεύχονται στον ΙΑΤΣ, ο προστάτης των ζώων.  Τη δέκατη μέρα οι άνδρες πλένονται τη νύχτα και ετοιμάζεται ένα καρυδένιο ψωμί το οποίο λέγεται ΕΑΓΛΕ.  Λεπτές γραμμές ζύμης απλώνονται στο πάνω μέρος του ψωμιού και φτιάχνονται στρογγυλά σχήματα από βελανίδια, που μοιάζουν με γραμμές φτερών.  Το ψωμί ετοιμάζεται πάνω σε μια λευκή, λεπτή πλάκα και ψήνεται σε μια βαθιά, μαύρη πλάκα από σχιστόλιθο.

Την ενδέκατη μέρα γίνεται η μεγάλη θυσία.  Οι βοσκοί διακοσμούν κέρατα από τριάντα γίδες με πεύκο.  Ανάβουν φωτιά στο Ιερό του ΣΑΓΙΓΚΟΡ και προσφέρουν ψωμί.  Συσσωρεύουν πεύκα στα δεξιά του Ιερού και δύο νέοι άνδρες θυσιάζουν ο καθένας 15 γίδες.  Με το αίμα που υπάρχει στα χέρια τους, ραντίζουν την φωτιά, τους κορμούς της βελανιδιάς, το Ιερό και τις πέτρες του Ιερού Τραπεζιού, ενώ οι γυναίκες χορεύουν στην πλατεία.  Η δωδέκατη είναι ημέρα των ευλογιών.  Οι γυναίκες βάζουν φτερά παγωνιού στο κεφάλι, για να γιορτάσουν το πέρασμα του χρόνου, ενώ οι άνδρες κρατούν γούρια με πολύχρωμα σχέδια και φορούν στα κεφάλια τους βλαστάρια βελανιδιάς.  Την 13η μέρα γιορτάζουν τη νύχτα των φώτων.  Υψώνουν πυρσούς τριών μέτρων απ' τις βάσεις των δένδρων, ενώ μακριά κομμάτια ξύλου κόβονται και δένονται μεταξύ τους με ίνες ιτιάς.  Χορεύουν όλη τη νύχτα γύρω από μια τεράστια πυρά.

Την 14η μέρα, οι άνδρες φοράνε γυναικεία ρούχα και κρύβουν τα πρόσωπά τους με μάσκες, ενώ όλοι προσπαθούν να βρουν ποιος είναι ο καθένας!  Την 15η μέρα φτιάχνουν ένα ψωμί που περιέχει κομμάτια κρέατος, βότανα, καρύδια, σπόρους ροδιού, αλάτι και μαγιά.  Τα ζευγάρια έχουν προσευχηθεί στον Απόλλωνα, ελπίζοντας στη γέννηση υιών και τον έχουν δοξάσει: "Ο Μπαλομάιν ήλθε στο χωριό και πήρε το μερίδιό του.  Τιμή σ' εσάς απόγονοι των προγόνων σας, που διατηρείτε τα Έθιμα.  Όταν θυσιάζετε καίγοντας κέδρους, ο καπνός ανυψώνεται κατ' ευείαν στους ουρανούς, δείχνοντας πως ο Θεός έχει δεχθεί τις προσευχές σας.  Ο Μπαλομάιν φεύγει ευχαριστημένος..."

Για το τελευταίο γεύμα με κρέας, χρησιμοποιούνται το κεφάλι και τα πόδια.  Τα κεφάλια που είναι καρφωμένα σε δοκάρια καίγονται στην φωτιά.  Οι γυναίκες βράζουν τα πόδια και το κεφάλι μιας γίδας, ενώ ένα εξαγνισμένο αγόρι ρίχνει καρύδια στο στάβλο.  Ανάβουν φωτιά κι οι γυναίκες αρχίζουν να τραγουδούν.  Μετά την θυσία της γίδας και την προσφορά ψωμιού, αρχίζει η επίσημη έναρξη του κωμού, όπου οι χοροί και τα τραγούδια συνεχίζουν μέχρι το πρωί.
 

ΓΑΜΟΙ

Οι γάμοι των Καλάς τελούνται μέσα στο Ναό της Εστίας.  Η νύφη και ο γαμπρός οδηγούνται μέσα στο Ναό κι ανάβουν μια φωτιά.  Ένα παρθένο αγόρι, 15-16 ετών θυσιάζει μια γίδα και ραντίζει με το αίμα της το Ναό και το ζεύγος.  Η νύφη τότε παίρνει πέντε γλυκίσματα, ενώ το αγόρι ρίχνει στην φωτιά κέδρο και μετά τη σβήνει με νερό.  Μετά παίρνει τα κομμάτια του κέδρου και τα πετάει πάνω απ' το κεφάλι της νύφης.  Ο γάμος έχει ολοκληρωθεί όταν η νύφη φάει τα γλυκίσματα.
 

ΚΗΔΕΙΕΣ

Το πένθος διαρκεί τρεις ημέρες και υπάρχουν τρεις γυναίκες, εκ των οποίων οι δύο χορεύουν, ενώ η τρίτη βρίσκεται στο νεκροκρέβατο μαζί με το νεκρό και επαναλαμβάνει με θρηνητικό τρόπο την φράση  "Ω έγγονε του ΣΙΑΡΑΚΑΤ".  Την στιγμή της ταφής ένα χορτάρινο ομοίωμα καίγεται, και μόλις περάσει ένας χρόνος τοποθετείται ένα ξύλινο ομοίωμα στο φέρετρο.  Το σώμα του νεκρού τοποθετείται σ' ένα ξύλινο φέρετρο και μεταφέρεται με το σκέπασμα ανοικτό στο Ναό της Εστίας.  Για δύο μέρες οι συγγενείς κι οι φίλοι μένουν στο Ναό μαζί με το νεκρό, όπου χορεύουν και τραγουδούν σε χαμηλούς τόνους.  Αν υπάρχει βαρύ πένθος, σκοτώνουν ένα κοράκι και το κρεμούν έξω απ' την πόρτα τους.

Οι Καλάς αποτελούν γι' εμάς τους Έλληνες Εθνικούς το συνδετικό κρίκο με τους προγόνους μας.  Κρατούν στα χέρια τους στοιχεία που μας λείπουν, ενώ κι εμείς με τη σειρά μας έχουμε πολλά στοιχεία να τους δώσουμε που τους λείπουν.  Η όμορφη κοινωνία τους πρέπει να γίνει το δικό μας όραμα, η δική μας ουτοπία αν θέλετε, αφού η ουτοπία είναι η έμπνευση των Αρίστων.  Στις ημέρες που έρχονται πρέπει να συνάψουμε σχέσεις με τους εν Ασία αδελφούς μας, που πάσχουν κι αυτοί, όπως κι εμείς, από την νόσο των Ελλήνων.  Να ισχυροποιήσουμε τους δεσμούς μας και εν ανάγκη να βρούμε τρόπους για να τους προστατέψουμε απ' την ιεχωβιστική λαίλαπα αμφοτέρων των πλευρών που τους περιβάλλει.

Το κόσμημα αυτό της παγκόσμιας Εθνικής κοινότητος, δίνει με το δικό του τρόπο ένα ηχηρότατο χαστούκι σ' όλους όσους ισχυρίζονται ότι οι αυτοθεσμιζόμενες κοινωνίες της βουληφόρου Αγοράς είναι ανεπίστρεπτο παρελθόν!
 

ΔΙΙΠΕΤΕΣ, 1997 μαχχ