Ημέρα απεργίας (υποτίθεται το παλεύουν οι εκπαιδευτικοί)

Η ομηρία της αξιολόγησης

Η εσωτερική αξιολόγηση βασισμένη στη μελέτη και στη δημιουργία της εσωτερικής εκπαιδευτικής πολιτικής κάθε Σχολείου, που διαμορφώνεται καθαρά με εσωτερικές διεργασίες, είναι τελείως διαφορετική από την αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου που προσπαθεί για ακόμη μία φορά να επιβάλει το Υπουργείο μας.                                         Μεταξύ των δύο μορφών αξιολόγησης υπερέχει η πρώτη, η οποία είναι αυτή που θα φτιάξει το καλό σχολείο καλύτερο. Αυτή τη μορφή, ατύπως εδώ και χρόνια, προικισμένοι Διευθυντές και Σύλλογοι Δασκάλων την ...
εφάρμοσαν με επιτυχία, αλλάζοντας τη φυσιογνωμία του Σχολείου, την απόδοση των μαθητών και τον κοινωνικό ρόλο του σχολείου, μέσα σε λίγους μήνες. Οι στόχοι που τίθενται στην αρχή της σχολικής χρονιάς, ο αναστοχασμός, η ανταλλαγή απόψεων και ο επανασχεδιασμός του αρχικού προγραμματισμού δεν είναι έννοιες ξένες προς εμάς, διότι τις εφαρμόζουμε καθημερινά στη σχολική πραγματικότητα.
Ποιος θα μπορέσει να ισχυριστεί ότι ο τρόπος που επιβάλλει το Υπουργείο σήμερα έχει κάποια επιστημονική – παιδαγωγική αξία η οποία θα βελτιώσει το σχολείο, πέραν του προσωπικού εκφοβισμού του δασκάλου. Και όλα αυτά τη στιγμή που ακόμα ηχούν στα αυτιά μας οι ειρωνικές απειλές μερικών εξ αυτών που η πολιτεία αποφάσισε ότι είναι ικανοί να μας αξιολογήσουν. Το περίεργο είναι ότι δεν ακούσαμε προς το παρόν τις φωνές συναδέλφων- συμβούλων   που διαφωνούν  με την πρακτική των  παραπάνω “αξιολογητών” μας.
Κατά τη γνώμη μου η αξιολόγηση η οποία επιχειρείται στις ημέρες μας είναι κατώτερη των περιστάσεων και δε θα φέρει καμία ουσιαστική αλλαγή. Ειδικά στις ημέρες μας που έχει τα στοιχεία του ψυχολογικού αιφνιδιασμού και της ενός είδους ομηρίας, που χαρακτηρίζει άλλωστε την καθημερινή κοινωνική μας ζωής.
Το τραγικό είναι ότι ενώ θέλουμε, ως δάσκαλοι, την αυτοαξιολόγηση, γνωρίζοντας τη συμβολή της στη συνεχή βελτίωση της σχολικής απόδοσης, υφιστάμεθα μία αξιολόγηση σχεδιασμένη να παράγει το αντίθετο, παράγοντας με επιτυχία όμως τρομοκρατημένους υπηκόους και όχι υπερήφανους πολίτες, αληθινούς δασκάλους.
Ας δούμε και ας ακούσουμε έναν σοφότερο άνθρωπο από τον τεχνοκράτη νομοθέτη, έναν παιδαγωγό που τον διακρίνει η αγάπη για το παιδί, τον δάσκαλο, το σχολείο.



Άννα Παππά
δασκάλα-συγγραφέας