Λίγο πριν την 4η Σταυροφορία, η Αθήνα είχε κατορθώσει να της αποδοθεί ένα σπάνιο προνόμιο: ο βυζαντινός κυβερνήτης του βυζαντινού "Θέματος", που έδρευε στη Θήβα, δεν είχε δικαίωμα να εισέρχεται στην Αττική!
Απ’ αυτό και μόνο φαίνεται πόσο αποξενωμένοι ένιωθαν οι κάτοικοι της Αθήνας απ’ το επίσημο κέντρο εξουσίας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Όταν το 1205 η φράγκικη οικογένεια Ντε Λα Ρος ήρθε στην Αθήνα, οι κάτοικοι τους υποδέχθηκαν ως ελευθερωτές και σωτήρες.
Ο κατώτερος ορθόδοξος κλήρος αποδέχθηκε απολύτως ειρηνικά τον καθολικό Επίσκοπο και οι ηγούμενοι των δυο σημαντικότερων μοναστηριών της πόλης (Μονές Καισαριανής και Δαφνίου) δεν είχαν αντίρρηση να συνυπάρξουν με τους νεοφερμένους καπουτσίνους της Βουργουνδίας.
Αλλά αυτός δεν ήταν καν Αθηναίος. Καταγόταν απ’ τις Χωνές της Μικρασίας.
Ήταν όμως ένας κληρικός που αγαπούσε ειλικρινά την παρηκμασμένη Αθήνα.
Της αφιέρωνε μάλιστα και ποιήματα!
Ένα έγραφε:
"Δυστυχής εγώ, ως νέος Ιξίων
αγάπησα την Αθήνα όπως εκείνος την Ήρα".
Φαίνεται απίστευτο, αλλά ο ορθόδοξος αρχιερέας προκειμένου να εκφράσει την αγάπη του για την πόλη χρησιμοποιεί ως πρότυπο Θεούς του Δωδεκάθεου!
Αυτή ήταν η Αθήνα, ακόμα και τον 13ο αιώνα...
Στην πόλη μας ποτέ δεν ευδοκίμησε ο θρησκευτικός φανατισμός, ο ανθενωτισμός, ο σκοταδισμός.
Αυτό έγινε αργότερα, επί Τουρκοκρατίας.
Τότε οι ορθόδοξοι καλόγεροι ξαναπήραν το πάνω χέρι, έγιναν κύριοι της μισής τουλάχιστον Αττικής, και βύθισαν τον τοπικό πληθυσμό στη δεισιδαιμονία και στις προλήψεις...
Είναι άραγε τυχαίο που η σχολική ιστορία περνάει στο ντούκου τα 251 χρόνια της φραγκοκρατίας στην Αθήνα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.