Ένας πόλεμος για το μυαλό σου...

Πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει πράγματα που η λογική σου απορρίπτει, όμως ο κόσμος γύρω σου δεν αντιλαμβάνεται τις ρυτίδες που έμαθες να κρύβεις τόσο επιδέξια. Επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα η φτηνή ανούσια εκτόνωση της ομορφιάς που έκρυβες. Ψάχνεις να επαληθεύσεις αν είσαι αλλόκοτος γιατί έτσι νιώθεις, όμως το αλλόκοτο είναι φυσιολογικό και έτσι το βάζεις στη ζωή σου τελικά, χωρίς ενοχές πλέον.

Έχει περάσει τόσο καιρός και ίσως δε μπόρεσες να αναρωτηθείς γιατί η σχολική σου εμπειρία ήταν τόσο επιθετική στα όνειρά σου. Ίσως δε σκέφτηκες ποτέ την ποιότητα την γνώσης που αναγκάστηκες να πάρεις. Δε σκέφτηκες τι αντίκτυπο είχε σε σένα η φριχτή διαδικασία του τρόπου που εξετάστηκες και το φτηνό τρόπο που σε σφράγισαν ως επιστήμονα, σε ιδρύματα που η δυσωδία σε έκανε να αισθάνεσαι τόσο μόνος για τα συναισθήματα που σου βιάσανε με σκληρότητα και επίγνωση του τι διαπράττουν. Σε πετάξαν βιαστικά στην κοινωνία χωρίς να ξέρεις να κρίνεις, να ερωτεύεσαι, να αμφισβητείς, να πιστεύεις στον εαυτό σου, να ξέρεις να διεκδικείς, να ξέρεις να απαιτείς, να ξέρεις τον τρόπο να παίρνεις. Δε σε δίδαξαν ποτέ τα ανθρώπινα δικαιώματα που δήθεν έχεις και δέχτηκες ότι η θεωρία και η πράξη είναι δυο χώρες που έχουν άλλο κλίμα και δε συνορεύουν μεταξύ τους.

Έκανες το σταυρό σου κάθε πρωί, ενώ σκεφτόσουν ότι αυτοί που σε έμαθαν αυτή την κίνηση κάτι περισσότερο θα ήξεραν παραπάνω, κάτι περισσότερο από τη φτωχή σου γνώση που σου έδινε πρόσβαση σε ένα όνειρο χτισμένο στο ψέμα, από ανθρώπους που σε θέλουν να ζεις μέσα στην άγνοια, χαμένος στο λαβύρινθο της ανασφάλειας. Προβληματική η μετάδοση της γνώσης, από εκπαιδευτικούς με σβησμένη τη φλόγα του οράματος και ανίκανους να σπάσουν τις δυνάμεις της συμβατικότητας. 

Δε σου δίδαξαν ποτέ πως να αντιστέκεσαι στη διαφήμιση, δε σου είπαν ποτέ ότι η τηλεόραση δεν έχει χώρο για αξίες και ηθική, δε σου είπαν ποτέ ότι η αγάπη είναι μαγκιά, μαγκιά ήταν η επίδειξη διαφορετικότητας. Έπασχες από επίδειξη μιας νοσηρής διαφορετικότητας. Δε σου είπε ποτέ κανείς ότι διαφορετικός γίνεσαι όταν ξέρεις να ψάχνεις, όταν ξέρεις να δίνεις και όταν ξέρεις να δέχεσαι κάτι καινούργιο. Σου άδειασαν τόσο πολύ τη ψυχή που μόνο τα ρούχα σου σε έκαναν να δίνεις φως στο κορμί σου. Σε μπέρδεψαν τόσο πολύ που γρήγορα πιάστηκες από σάπια χερούλια, ήξερες ότι είναι σάπια όμως κοίταγες ψηλά ενώ η δύναμη ήταν στα πόδια σου.

Ταυτίστηκες με ιδέες που δεν είχες καμία σχέση. Φώναξες συνθήματα για μια ομάδα, τσακώθηκες γιατί εσύ ήσουν κόκκινος και ο άλλος πράσινος και κάποιος κίτρινος, και εκείνος ο κίτρινος ψήφιζε πράσινο και ο κόκκινος ψήφιζε μπλε και κάποιος ακόμα ψήφιζε κόκκινο και φώναζε για κάτι μπλε. Δε πίστεψες ποτέ στον εαυτό σου, μα σε παραμύθιασε η ομορφιά ενός ουράνιου τόξου, ήταν ψεύτικο όμως και χάθηκε λίγο μετά. Ακόμα όμως δεν λες να εγκαταλείψεις την εμμονή σου σε κενότητες. Μήπως η κενότητά σου δεν αντέχει την αλήθεια της γνώσης και τη διαδικασία της σκέψης; Η κενότητά σου δεν έχει χώρο...

Σε κούρασα. Είναι αυτό το εύπεπτο που θα σε κάνει να ξεχαστείς και πάλι. Φοβάσαι να γίνεις στόχος, γιατί φοβάσαι να αγγίξεις ουρανό, έμαθες να έχεις τα πόδια σου σφιχτά στη γη. Είσαι γυμνός σε ένα δρόμο που έχουν χαράξει άλλοι για σένα, αν συνεχίσει να σε απασχολεί η γύμνια σου θα τρέχεις γύρω από τα ίδια μονοπάτια να κρυφτείς από τα μάτια τα δικά σου. Αυτά είναι οι μεγαλύτεροι κριτές σου. Όλοι έχουμε κρυμμένο έναν παρατηρητή αγνό του εαυτού μας. Βρες το ένδυμα της γνώσης, είναι κρυμμένο μέσα σου σε παλιές σκέψεις, πριν σε αλλοιώσει η ζωή. Τότε πάτα ξανά με νέα δύναμη στο έδαφος και μη κοιτάς ψηλά, ο εχθρός σου είναι μπροστά και τρέχει γρήγορα να σου ξεφύγει. 

Τρέξε και άλλαξε αυτό το δρόμο, φτιάξε το μονοπάτι έτσι όπως θέλεις να το περπατήσεις εσύ.




http://dinatomirmigi.blogspot.com