με θεωρούν δεδομένο και ευκολόπιστο ιθαγενή που τον ξεγελούν και του κλέβουν τον θησαυρό του, ανταλλάσοντάς τον με χάντρες και καθρεφτάκια.

Μετά από 26 χρόνια υπηρεσίας (ΥΠΛΓΟΣ ΣΜΥ΄86) και αφού πάλεψα (προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις) για το καλό της Πατρίδας , της υπηρεσίας (όπως λέμε τον στρατό) και φυσικά τον δικό μου βιοπορισμό , παραδέχομαι ότι νικήθηκα. Έχασα, ηττήθηκα , πως αλλιώς να το πω; με πούλησαν!!!...

με πρόδωσαν!!! Με κατατρόπωσαν!!! με έριξαν στο καναβάτσο και έμεινα εκεί να μου μετρούν χωρίς να μπορώ να σηκωθώ!!!
Εγώ φταίω, δικό μου είναι το λάθος. Δεν ρίχνω ευθύνες σε κανέναν. Ήμουν από μικρός φιλότιμος και ευκολόπιστος. Δεν αντιδρούσα εύκολα όταν με κακομεταχειρίζονταν κάποιος, ήμουν υπομονετικός, καρτερικός και υπάκουος. Μου έμαθαν να αγαπώ...
τον ΘΕΟ, να αγαπώ και να σέβομαι τους γονείς μου, να ριγώ από συγκίνηση όταν μιλώ για την ΕΛΛΑΔΑ και να θεωρώ την ΠΑΤΡΙΔΑ μου μοναδική, ιερή και ξεχωριστή από τις άλλες. Καλύτερη, ομορφότερη, πλουσιότερη, ιδανική.
Αυτά μου έμαθαν, αυτά διδάχθηκα από γονείς παπούδες και δασκάλους.
Όταν τελείωσα το λύκειο και αποφάσισα να μπω στο στρατό πάλι με προέτρεψαν γονείς, γνωστοί και φίλοι. Και όταν μπήκα στη Σ.Μ.Υ πάλι μπράβο μου είπαν όλοι. Εγώ πετούσα από χαρά, ένοιωθα ότι έκανα κάτι ξεχωριστό, καλό, χρήσιμο.
Στην σχολή μου επιβεβαίωσαν ότι η Πατρίδα, η Θρησκεία και η Οικογένεια είναι ιδανικά υψηλά και εγώ χάρηκα που ήμουν έστω και κατ΄ελάχιστον μυημένος σε αυτά.
Μετά από εκπαίδευση σωματική και ψυχική και αφού πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια , έτοιμος πια , πλήρης γνώσεων και ηθικού ονομάσθηκα Λοχίας Πυροβολικού.
Ένοιωσα ότι μου εμπιστεύθηκαν ένα ιερό καθήκον. Μετά δε και την ορκωμοσία μου , ήμουν σίγουρος ότι αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν κάτι ξεχωριστό και δεν το αναθέτουν σε όλους.
Στο μυαλό μου τριγυρνούσαν φράσεις Ηρώων:

"Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος"
« πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»
"Ίτε παίδες Ελλήνων"
"Όταν πιάσαμε τ' άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος"
Με λάβαρο τις φράσεις αυτές, με σκληρή και κοπιαστική από μέρους μου προσπάθεια, ακόμα μεγαλύτερη περηφάνια και αγάπη για την ΕΛΛΑΔΑ και παρακαλώντας να με έχει καλά Ο ΘΕΟΣ πήγα στην ακριτική Λήμνο τον Μάιο του ΄87 μέσα στην περίοδο της κρίσης με τους ανατολικούς γείτονές μας. Τότε πίστεψα ότι «φυλάσσω Θερμοπύλες» και πρέπει να το κάνω καλά.
Τα δύο καλύτερα μου χρόνια στο στρατό. Η μονάδα μου σκληρή και δύσκολη, ανέσεις ελάχιστες, υποχρεώσεις άπειρες , νερό καθόλου, παντού σκόνη το καλοκαίρι και λάσπη, κρύο και αέρα τον χειμώνα . Ξύρισμα με εμφιαλωμένο νερό, εγκαταστάσεις λίγες και παλιές, ξυλόσομπες και οχήματα «Μ» σειράς, πυροβόλα ρυμουλκούμενα παλιάς τεχνολογίας δυσκολοκίνητα στο χειρισμο και την μάχη και χίλια άλλα τέτοια που έκαναν την ζωή μας δύσκολη. Και ο Λοχίας χαρούμενος (τώρα ξέρω) λόγω άγνοιας και ενθουσιασμού δούλευε ασταμάτητα απ΄το πρωί ως το βράδυ ακούραστα και μεθοδικά.
Ο Δοιηκητής μου τότε ήταν ένας Άριστος (κατά την φτωχή μου γνώμη) Αξιωματικός, ο οποίος με βοηθούσε συνέχεια και με πολλούς τρόπους. Ήταν παράδειγμα για εμένα αλλά και για τους υπόλοιπους. Του είχαμε τυφλή εμπιστοσύνη και του ανταποδίδαμε την αγάπη του με σεβασμό και πειθαρχία.
Με βοήθησε προσωπικά να πάω στη Σχολή Ξένων Γλωσσών του Στρατού και να ανοίξει για εμένα ένα άλλο κεφάλαιο στη στρατιωτική μου ζωή: εκπαίδευση στο εξωτερικό και τοποθέτηση στα πλέον σύγχρονα αντιαεροπορικά συστήματα της Πατρίδας. Από τότε μέχρι σήμερα που γράφω υπηρετώ σε αυτά (με ένα μικρό διάλειμμα) και είναι το μεράκι μου να τα επισκευάζω και να τα συντηρώ για να είναι ετοιμοπόλεμα και σε άριστη κατάσταση.
Κύριε Διοικητά (Κρυστάλη Δημήτριε) ευχαριστώ για όλα.
Εσύ είσαι απόστρατος τώρα σίγουρα και θα βλέπεις πως μας έχουν καταντήσει στο στρατό και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι λυπάσαι.
Εμάς τον τελευταίο καιρό μας απαξίωσαν, μας κούρασαν ψυχολογικά , μας μείωσαν τον μισθό, μας αφήνουν με τις ίδιες φόρμες 6 χρόνια (και στις εφημερίδες μιλούν για επίδομα στολής οι άθλιοι), μας φέρονται σαν ιθαγενείς δίνοντάς μας καθρεφτάκια και χάντρες (βλέπε τιμητική άδεια από Γ.Ε.ΕΘ.Α 4ήμερη Παρασκευή- Σάββατο-Κυριακή-Δευτέρα 7/2010 και 2 ώρες να φύγουμε νωρίτερα την Παρασκευή 13/08/2010.). Μας έκοψαν τα τρίμηνα, μας μείωσαν τα επιδόματα , τα δώρα και το επίδομα άδειας, μας προετοιμάζουν και για πολύ χειρότερα (εφάπαξ, ΜΤΣ, ΒΕΑ).
Τέλος μας είπαν Δημόσιους υπαλλήλους και αυτό δεν το αντέχουμε!!!
Θυμάσαι κύριε διοικητά που μας έλεγες ότι εμείς δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι με ωράριο και πενθήμερο; με δι καίωμα απεργίας και κλιματιστικά; Ότι εμείς είμαστε οι φύλακες που ξενυχτάμε για να κοιμούνται ήσυχοι οι υπόλοιποι; Ότι εμείς φυλάγουμε τα σύνορά μας για να δημιουργούν οι πολιτες απερίσπαστοι;
Τα πίστευες και μας τα έλεγες για να μας δείξεις την διαφορά στην σκέψη, τις συνθήκες εργασίας και την διαφορετική μας αποστολή .
Το ξέρω ότι και εσένα σε κορόιδεψαν, ότι σου είπαν ψέμματα και σε έκαναν να εκτεθείς απέναντί μας. Έμείς ξέρουμε ότι και εσύ και οι άλλοι Διοικητές που τα λέγατε τότε τα πιστεύατε και αυτό φαίνονταν στο βλέμμα σας και στην έκφραση του προσώπου σας.
Μας νίκησαν όλους με δόλο. Μας πούλησαν στους εχθρούς μας.
Το 2010 μας αποδεκάτισαν. Όσοι μπορούν αποστρατεύονται ή παραιτούνται φοβούμενοι τα χειρότερα.
Κάποιοι λίγοι μείναμε ακόμα.
Σαν Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες που γνώριζαν τι θα τους συμβεί αλλά έμειναν και αντιστάθηκαν μέχρι που σκοτώθηκαν όλοι.
Θα συνέχιζα και εγώ κύριε Διοικητά αν ήμουν άγαμος, χωρίς υποχρεώσεις και οικογενειακά βάρη (αλήθεια σας λέω).
Τώρα τα πράγματα άλλαξαν και οι οικογένειές μας δεν οφείλουν σε τίποτα να υποφέρουν «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιάν Ελένη».
Είμαστε μάρτυρες ξεπουλήματος της αγαπημένης μας Πατρίδας, αλλά και ταυτόχρονα γενοκτονίας των Ελλήνων από σκοτεινά κέντρα.
Συγνώμη πατέρα-μάνα, συγνώμη συμπατριώτες, συγνώμη συνάδελφοι αλλά κουράστηκα να με χρησιμοποιούν έτσι γιατί με θεωρούν δεδομένο και ευκολόπιστο ιθαγενή που τον ξεγελούν και του κλέβουν τον θησαυρό του, ανταλλάσοντάς τον με χάντρες και καθρεφτάκια.
Κύριε Διοικητά σας υποβάλλω την παραίτησήμου και σας παρακαλώ να την κάνετε δεκτή γιατί δεν μπορώ να μάχομαι πια τα δεδομένα.
Δέχομαι ότι με νίκησαν γιατι συνεχώς αλλάζουν τους κανόνες.
Θα παρέδιδα και το ξίφος μου ακόμη στα πόδια τους εμπρός σαν απόδειξη της ήττας μου (αλλά μου το χρωστούν κι αυτό 5 χρόνια τώρα).
Δεν το θέλω πια, τους το χαρίζω, δεν μου πρέπει έτσι όπως με κατάντησαν, είναι λάφυρο δικό τους.

Εάλω η Ελλάς!!!
Εάλω ο Στρατός!!!                                            αναγνωστης...